Motorpsycho heeft album tweeëntwintig in de aanbieding. The All Is One is het laatste deel van de “Gullvåg Trilogy”, waartoe The Tower en The Crucible behoren. Motorpsycho is een onvoorspelbare band, dat is het enige voorspelbare. De psychedelische fusion strekt zich uit over een breed muzikaal landschap. Het album komt uit als een dubbele LP/CD. Gezien de speelduur van 84 minuten is dat geen wonder. Eigenlijk bestaat het album uit twee aparte albums, waarvan het ene temidden van het andere is geplaatst in de playlist. Het middelste gedeelte heet N.O.X., wat Latijn is voor nacht.
Ik ben zelf nogal fan van The Death Defying Unicorn, maar van de vrij zware scandipsych/stoner op dat album horen we hier maar weinig terug. Op het buitenste gedeelte van het album hoor ik vooral Blissard terug, met vrij gevatte liedjes in psychedelische sfeer. De doeltreffendheid staat voorop, en daarin hoor je ook moderner werk zoals The Motorpnakotic Fragments. Kalme, directe songs als Dreams of Fancy en The Same Old Rock (One Must Imagine Sisyphus Happy), die vooral met country singer-songwriters en een band als The Eagles lijken te flirten, ontpoppen zich als karaktervolle songs. De vocalen zijn inmiddels wel bekend, maar hangen soms wat richting het wat irriterende nasale Amerikaanse accentje. Wanneer de country de overhand neemt vind ik dat juist een pre. Op Delusion (The Reign of Humbug) hoor je veel medeklinkers (de ‘s’ en ‘t’), wat vanwege de condensatormicrofoon wat teveel accent legt. De minimale magische tonen doen aan Kayak denken, zeker in combinatie met de voorzichtige vocalen. Veel 70’s rock in de trant van Blue Öyster Cult hoor je ook terug, en de bijna spirituele gitaarlicks en het cymbaalrijke drumwerk doen de boel lekker zweven. De fijngevoeligheid en vocale/fuzzy uitbarstingen schieten langs elkaar heen. The All is One, The Magpie en Like Chrome vertegenwoordigen de zwaardere kant van dit werkstuk.
Temidden van dit album, vol songs met het geconsolideerde Motorpsychogeluid, staat N.O.X. te schijnen. Een (bijna) instrumentaal Zappiaans werkstuk vol jazzy jams en spacende fusion. Motorpsycho staat bekend om zijn experimenteerzucht, maar dit is een brug verder. Lars Horntveth (bandleider van JagaJazzist) en Ola Kverberg, een jazzviolist, zijn opgetrommeld om te komen helpen. Voor een éénmalig optreden ontmoetten deze muzikanten en Motorpsycho elkaar. De samenwerking was zo goed dat het tot dit album zou komen. Bijna veertig minuten lang jamt de band de sterren van de hemel. N.O.X. III Ascension is daarbij een hoogtepunt met spacey post-rock, een op hol geslagen saxofoon temidden van resonerende harmonics en minimale ride-aanslagen. Het initiële spacey keyboardbliepje erachter vervolmaakt de sfeer. De plaatsing in de tracklist is magnifiek, net na het feestelijk schizofrene N.O.X. II – Ouroboros (Strange Loop), en dan ineens die zweverige rust… Wat een overgang, en wat een sfeer! Geweldig. Ook het eclectische en dynamische N.O.X. IV Night of Pan weet te boeien. Reine Fiske mag hier nog opdraven, zoals hij eerder al eens deed in 2013 en 2014, om de gitaar aan te raken. Hier is de muziek ritueel en religieus, en mondt telkens uit in nachtelijke dromen/nachtmerries. Pak daarbij de echoënde vocalen en je hebt het recept voor badend in het zweet wakker worden.
Ik zal het u niet aandoen om alle nummers te gaan ontleden. Dat zou gekkenwerk zijn bovendien. Het zijn 80 minuten die vragen om steeds weer gedraaid te worden. Voor mij persoonlijk was het experimentele N.O.X. middenstuk een bijzonder prettige ervaring. De band vindt zichzelf daarmee opnieuw uit. Op een manier die heel anders, maar toch heel eigen is. De andere veertig minuten hebben meer het karakter van een gericht album, dat alles van Motorpsycho typisch samenbrengt. De songstructuren zijn daar doelmatiger. Het gevolg is dat de songs makkelijker te bevatten zijn. Eigenlijk zijn er drie onderdelen te ontdekken hier: het zware stonerwerk, het lichtere countrywerk, en het spacende jamwerk. Alledrie de keren weet de band te blijven boeien, met fijngevoelig snarenwerk en buitengewoon precies, gevoelig drumwerk. Die combinatie van een fantastische instrumentbeheersing, de afwisseling en artistieke vrijheid maakt dat The All Is One wederom een huzarenstukje is geworden.
Score:
85/100
Label:
Stickman Records, 2020
Tracklisting:
- The All Is One
- The Same Old Rock (One Must Imagine Sisyphus Happy)
- The Magpie
- Delusion (The Reign of Humbug)
- N.O.X. I – Circles Around the Sun Part 1
- N.O.X. II- Ouroboros (Strange Loop)
- N.O.X. III – Ascension
- N.O.X. IV – Night of Pan
- N.O.X. V – Circles Around the Sun Part 2
- A Little Light
- Dreams of Fancy
- The Dowser
- Like Chrome
Line-up:
- Bent Sæther — Lead vocalen, basgitaar, gitaar, keyboards, drums
- Hans Magnus “Snah” Ryan — Lead gitaar, vocalen, keyboards, mandoline, viool, basgitaar
- Tomas Järmyr – Drums, vocalen
Links: