Moonsorrow – V: Hävitetty
Spinefarm Records, 2007
Liefhebbers van Moonsorrow hebben de laatste tijd niets te klagen. Het afgelopen jaar deed de band maarliefst twee maal ons land aan voor een optreden, iets wat die jaren ervoor nou niet bepaald regelmatig gebeurde. Ook in het nog prille muziekjaar 2007 is het niet bepaald stil rond de Finse band. Zo staan er alweer twee data op de concertagenda voor april waarop de band de band Nederlandse zalen aandoet en als klap op de vuurpijl is er nu dan ook een nieuw album. Mij hoor je als liefhebber van Moonsorrow dan ook geen moment klagen. Het album, dat in het Engels vertaald ‘ravaged’ heet, is alweer het vijfde hoofdstuk in het opus van de band die sinds het begin van dit millennium aardig aan de weg timmert. Hoewel het hier om een full-length album gaat telt het schijfje maar twee nummers, die samen toch goed weten te zijn voor een speelduur van 56 minuten.
Het eerste nummer Stream of Shadows, dat overigens al ruim dertig minuten duurt, wordt rustig opgebouwd met het geluid van knisperend hout en een ijzige wind. Waarna het zich, na wat gitaargepingel en gezang langzaam ontpopt in een lang episch meesterwerk. Vooral het begin is zo sfeervol dat het me in gedachte in eindeloze besneeuwde Finse bossen brengt en zodra het metalgeweld eindelijk losbarst bespeur ik zelfs kippenvel op mijn armen. Gedurende het nummer legt de band de nadruk enorm op de sfeer. De folkelementen waar de band muzikaal gezien op eerdere albums zwaar op leunde zijn nog meer op de achtergrond gedrukt. Een voortzetting ten opzichte van het vorige album Verisäkeet, waar hier ook al sprake van was. Dit alles versterkt natuurlijk het epische karakter van de muziek, waardoor het eerste nummer ontpopt in een heerlijk koptelefoon-wegdroomnummer.
Het tweede nummer, A Land Driven Into Fire, klinkt meer zoals ik dat van Moonsorrow gewend ben en ligt ook prima in het verlengde van het furieuzere album Verisäkeet. De intro is in grote lijnen vergelijkbaar met die van vorig nummer, alleen onheilspellender en opbouwender. Hierna gevolgd door zware gitaren, waarna het zich ontpopt in een nummer dat een tikje minder episch is en wat meer folk bevat. Ook bouwt het nummer op naar een flink opgeschroefde snelheid in de laatste minuten, een agressie die ik graag van de band mag horen. Over het algemeen ben ik meer te spreken over dit tweede nummer, op de één of andere manier loopt het lekkerder dan zijn voorganger en hoor ik er meer in terug wat ik van de band gewend ben.
Al met al kan je concluderen dat Moonsorrow een stapje verder is ontwikkeld in volwassenheid. De vrolijke deuntjes die tot het derde album Kivenkantaja te horen waren lijken vrijwel verdwenen en de band klinkt serieuzer en vooral strijdlustiger dan voorheen. Een goede progressie naar mijn mening. Iets waar andere bands nog wat van kunnen leren, want het tot in den treure cd’s vullen van ongelofelijk vrolijke humppadeuntjes-en riedeltjes is ondertussen al te vaak en te veel gedaan door talloze bands. Op dat gebied kan je zelfs zeggen dat Moonsorrow zich steeds meer onderscheidt van andere genregenoten en steeds meer zich naar een ander genre toe begint te ontwikkelen.
Veel lof dus voor deze (dijk van een) plaat. Het enige minpuntje dat ik bespeur is dat nummers vooral thuis of met de koptelefoon echt tot hun recht komen. Ik vrees dat het live brengen van één van de nummers een erg lange haal zal worden. Gelukkig hebben ze voor dat soort gevallen nog een heel repertoire aan oudere nummers die live garant staan voor een dijk van een optreden. Ik ben dan ook benieuwd hoe de band dit gaat aanpakken en gelukkig hoeft er niet lang gewacht te worden. Want zoals ik al zei staat de band samen met Swallow the Sun in april twee maal op de planken.
Tracklist:
- Jäästä syntynyt varjojen virta
- Tuleen ajettu maa
Line-up:
- Ville Sorvali – vocals, bass
- Mitja Harvilahti – guitars
- Henri Sorvali – guitars, keyboards
- Marko Tarvonen – drums
- Markus Eurén – keyboards
Links: