Symfonische black metal: oh wat is dat toch een bijzonder genre. Bands als Dimmu Borgir, Old Man’s Child, Emperor, Carach Angren en Cradle of Filth zijn toch wel de grotere namen van dit subgenre der zwarte metalen. Zoals je misschien al ziet, staat er ook een Nederlandse band tussen de lijst (Carach Angren). Misschien voegen we wel een tweede Nederlandse naam toe aan dit lijstje? De heren van Misanthropia doen in ieder geval een worp met het nieuwe album, Convoy Of Sickness.
Thematisch gezien hebben de heren een sterk concept te pakken. Convoy Of Sickness vertelt namelijk verschillende verhalen over criminele onderwereld uit België en Nederland. De verhalen vinden plaats tussen eind jaren ’70 en het heden. De Bende van Nijvel wordt aangehaald in de tekst, alsook de liquidatie van ‘Stille’ Willem Endstra, de Roze Balletten (seksfeesten bedoeld om invloedrijke mensen af te persen) en drugsbaron Klaas Bruinsma.
Startend met de titeltrack wordt de atmosfeer gelijk bepaald: grimmig, onheilspellend en ietwat omineus. Daar pakt Silent War op door met een flink stampende drummer (de arme kickpedalen…), flink wat dissonant gitaarwerk en een ietwat angstaanjagende orkestratie. Zodra Bram Koller zijn strot opentrekt, is het wel duidelijk dat we geen liefdesverklaringen hoeven te verwachten. Wat klinkt die man venijnig, zeg! Het tempo blijft erin met Pathological Desire To Kill en het daaropvolgende Nicodemus Narcissus (wat een beetje aan de stijl van Carach Angren doet denken). Sorrow Made Flesh is de tweede single, dat slechts een maand geleden uit kwam, en kent opnieuw een hoog tempo. Wel vinden we hier voor het eerst een variatie in de zanglijnen. Op de achtergrond is er zo af en toe wat cleane zang te horen, alsook wat gelach hier en daar. Dit geeft het nummer een grimmig sfeertje en het voegt wat extra dynamiek toe. Halverwege de plaat krijgen we de instrumentale track, Aan De Herwijnse Zijde, gepresenteerd. Net als de titeltrack is de atmosfeer grimmig, onheilspellend en omineus. Bij The Unburied gaat het tempo iets omlaag bij de start, maar laat je niet foppen, want de blastbeats en het andere drumgeweld zijn slechts om de hoek! Dan volgt The Eagle And The Hare, een track die sterk doet denken aan de speelstijl uit de jongere jaren van genregenoten, Dimmu Borgir. Tevens was dit de eerste single die uitkwam en ons een voorproefje van het album gaf. Dit is, denk ik, toch wel mijn favoriet tot dusver.
Een interessante plaat die wederom laat horen dat de band een groei heeft doorgemaakt ten opzichte van het uit 2016 afkomstige album, Omerta. Instrumentaal zit het allemaal zeer vakkundig in elkaar en vinden er talloze technische hoogstandjes plaats. De zang is zoals het altijd is bij Bram: venijnig en smerig! Ook de productie is weer lekker helder, maar met het rauwe randje behouden. Zeer sterk, zeer indrukwekkend en tóch heeft ook Convoy Of Sickness hetzelfde euvel als voorgaand werk: het lijkt geen ‘unique selling point’ te hebben (of deze zit goed verstopt). Het maakt dat er niet één track tussen zit die echt blijft hangen, zelfs niet na meerdere luisterbeurten. Ontzettend jammer, want Misanthropia heeft wat mij betreft alle overige eigenschappen in huis om bij de grote jongens (zoals Dimmu Borgir en Carach Angren) aan te mogen schuiven op de troon der symfonische black metal.
Score:
77/100
Label:
Massacre Records, 2020
Tracklisting:
- Convoy Of Sickness
- Silent War
- Pathological Desire To Kill
- Nicodemus Narcissus
- Sorrow Made Flesh
- Aan De Herwijnse Zijde
- The Unburied
- The Eagle And The Hare
- Roze Balletten
- Through The Eye Of The Needle
Line-up:
- Bram Koller – Zang, gitaar
- Dennis Schoenmaker – Gitaar
- Pepijn Heilbron – Basgitaar
- Thijs Mulders – Keyboard
- Hugo de Waal – Drums
Links: