Een verkiezingsjaar in de Verenigde Staten; hoe kan het dan ook anders dat Ministry een nieuwe plaat op de wereld loslaat? Je zou kunnen zeggen dat de band al sinds de jaren ’80 een graadmeter is voor de geopolitieke wereld, maar deze befaamde linkse horde is doorheen de jaren duidelijk activistischer geworden. De omgekeerde wereld dus, want normaal word je toch minder cynisch met de jaren, maar goed: het is en blijft de band van Al Jourgensen. Hopiumforthemasses dus, langspeler zestien!
Activistischer met de jaren in politieke geladenheid, dat wel, maar het was al langer duidelijk dat de muziek met minder vuur gebracht werd. Ik wil al meteen meegeven dat ik Ministry niet opgaf ten tijde van albums als The Last Sucker, Relapse of zelfs bij AmeriKKKant, waar verdraaid stevige nummers op te vinden waren, maar waar de plaat ook wat durfde te verzanden in een overvloed aan samples en voortkabbelende industrial. Binnen dat spectrum bevindt Hopiumforthemasses zich ongetwijfeld ook: nummers als Aryan Embarrassment, New Religion en Cult of Suffering zijn voorzien van zoveel monotone hardrock dat ik mijn vinger boven de skiptoets betrap. Bij die laatste track krijg ik zelfs wat new wave-vibes en niets tegen dat genre, maar het klinkt gewoon vreemd als je Eugene Hütz (Gogol Bordelo) tegelijkertijd Oekraïne als thematiek laat aanhalen. Ik had toch net een andere thematiek gekozen om een ‘dope’-nummer op te schrijven, of ben ik hierin weer net te cynisch?
Mogelijk dat laatste, want een experiment als Ricky’s Hand vind ik dan wel weer een toffe toevoeging. Een industrial ravefeestje om de boel mee in te blikken na heel wat overbodige tracks, maar gelukkig ook met nummers die wél wat ruiten ingooien. B.D.E. (big d*** energy) zal het ongetwijfeld goed doen op de zomerfestivals met industrial die je nog steeds geen mep verkoopt, maar met een hoge meezingbaarheid en een krachtige boodschap. Hetzelfde verhaal bij tracks als Just Stop Oil, hoewel daar meer Rob Zombie-ziel in schuilt. De boodschap is duidelijk; Greta had het niet beter kunnen zeggen. Topper van de plaat is ongetwijfeld Goddamn White Trash, waarmee Ministry eindelijk nog eens laat zien dat ze gepeperd verzet kunnen tonen. Niet met evenveel vuur als pakweg vijftien jaar geleden – ik voel de frustratie en de revolte van de man op de stoel in de clip van Let’s Go al lang niet meer – maar de boodschap wordt geregistreerd.
Nomen est omen, zou je kunnen stellen. De ‘hopium’ die Ministry de massa aanreikt bedwelmt en verdooft bij momenten, maar toch schudt deze oude garde je bij momenten stevig wakker. Er is dus nog hoop, maar het politieke klimaat van dit moment vraagt als je het mij vraagt meer vuur, meer overtuigingskracht om écht een impact te maken. Sterke woorden ga je in dit nieuwe manifest wel vinden, maar de slagkracht van de Ministry-moker is al lang verleden tijd.
Score:
70/100
Label:
Nuclear Blast Records, 2024
Tracklisting:
- B.D.E.
- Goddamn White Trash
- Just Stop Oil
- Aryan Embarrassment
- TV Song 1/6 Edition
- New Religion
- It’s Not Pretty
- Cult of Suffering
- Ricky’s Hand
Line-up:
- Al Jourgensen – Zang, gitaar, synth
- John Bechdel – Synth
- Monte Pittman – Gitaar
- Cesar Soto – Gitaar, zang
- Roy Mayorga – Drums
- Paul D’Amour – Bas
Links: