Meursault Omega – Cold Thirst

Geschreven door op 07-06-2021 om 18:50.

Soms laat je je eens verleiden. Omdat er een knappe persoon in het spel is, omdat de omschrijving van de promo zeer aanlokkelijk klinkt of omdat je gewoon zin hebt om nog eens dat ene trauma te herbeleven en deze keer eindelijk als winnaar uit de situatie te komen. In dit geval was het het tweede. “Thrash Industrial Noise Metal”, doe mij maar! Dat Cold Thirst het tweede album van het Italiaanse eenmansgegeven Meursault Omega was kon me weinig schelen. Hier met die plaat.

Wel, die keuze kan gerust als een wanhoopsdaad bestempeld worden. Er zijn maar twee bands waar ik deze band mee kan vergelijken: Charming Timur en Cobi’s Death. Er zijn er ook maar twee waar ik ze wil mee vergelijken. Meursault Omega brengt een soort van avant-garde doomthrash met willekeurig geschal, rare vrouwenzang, valse solo’s en een bierbak vol industrial. Blijkbaar is het een mengsel van Sonic Youth en Celtic Frost, het muzikale equivalent van veganistische kaas met ongeboren eend. Te vreemd voor woorden. Nochtans ziet het er op papier best goed uit. Meursault Omega werd bedacht door Cliff Scott: geluidstechnicus, songwriter, muzikant en producer werkzaam in Milaan.

Cliff nodigde voor deze plaat de helft van de Italiaanse metalscene uit die niets te doen had door corona, om verschillende “kleuren” in de nummers te krijgen, vooral in de zang. Zo zijn er Chiara Manese, een mezzosopraan en klassieke cross-overartiest (Blut, Chakra), de jonge zangeres Francesca Tosi (Mediera, MadHour), Asator Ægishjálmur, een zangeres die voornamelijk in blackmetalprojecten werkt (Madvice, Daysidied), Simona Guerrini, zanger van deathmetalband Gravestone, Lunaria Wistful (Mooniric), Carlo Fiore, keyboards- en synthspeler van de progressieve rockband Macchina Pneumatica en Matteo Venrgoni, geprezen meesterbrein van het progressieve Detevilus Project. Die laatste stierf slechts enkele weken na de opname van zijn solo in To the Core.

Samen maken ze een regenboog aan stijlen die volgens mij vooral uit bruine tinten bestaat. Het lijkt allemaal bijzonder amateuristisch en nonchalant in elkaar gezet te zijn, om dan maar de noemer “progressief” op gekleefd te kunnen krijgen. Alsof ze op nuchtere wijze perfecte willekeur willen laten horen, alsof ze een band willen imiteren die zwaar aan de hallucinogenen zit en daardoor het ene na het andere narcotische effect laat weerklinken. Lukt niet. Zeker niet als je bruinekroeghardrock, Candlemass en Crowbar mengt met psychedelische operazangeressen die grunten alsof ze een pot komkommers proberen open te krijgen.

Ik daag jullie allemaal uit om deze plaat te beluisteren en mij te vertellen wat jullie er goed aan vonden. Een beetje zoals bij de laatste winnaar van het Eurosongfestival eigenlijk (niet toevallig ook Italiaans), maar dan zonder de sympathie omwille van de genrekeuze. Proficiat Meursault Omega, ik wist niet dat ik na dertien jaar nog steeds zo verrast kon zijn, zelfs niet in negatieve zin, door een nieuwe plaat. Ik hoop dat het allemaal voor de lol was en dat ik de clou niet snap. Hoe dan ook, bedankt, omdat het me allemaal raakt ben ik fan van jullie.

Beste nummer: To the Core (met een lichte Bathory-vibe).

Score:

30/100

Label:

Eigen Beheer, 2021

Tracklisting:

  1. Wood and Flies
  2. I Thirst
  3. Blowing from a Gun
  4. Sad Days in Alcolu
  5. Death by a Thousand Cuts
  6. The Ousider
  7. Limerick Man
  8. Bloody Babs
  9. Pavane
  10. A Tumble-down Nook by the Sea
  11. The End Is Near
  12. To the Core

Line-up:

  • Cliff Scott – Gitaar, bas, vocalen, drums

Links: