Metallica – Death Magnetic
Universal Music/Atlantic Records, 2008
Als metalhead ontkom je er niet aan. Al maandenlang is de marketingmachine van Metallica onverstoorbaar bezig met mensen lekker te maken voor Death Magnetic, een plaat waar menig mens vol spanning op zit te wachten. Hiervoor werden kosten nog moeite gespaard op het internet, een medium wat ze nota bene in het harnas jaagden ten tijde van Napsters hoogtepunt. Want het maakt ook eigenlijk niet uit waarmee Metallica hun zoveelste langspeler vult, miljoenen exemplaren zullen geheid als zoete broodjes over de toonbank schuiven. Of de plaat nou gevuld is met een schetenserenade van Lars Ulrich, of erger nog, een St. Anger II of bomvol staat met whiplash-veroorzakende headbangnummers, de marketingmoeite zal zich driedubbel en dwars uitbetalen. Maar wat geeft het ook eigenlijk? Er is gewoon een nieuwe plaat van één van de grootste metallegendes, een band die in mijn puisterige puberjaren mij in de metal heeft gekregen. Hell Yeah!
Dat de liefhebbers in ieder geval veel Metallica voor hun geld (of download) krijgen is wel duidelijk. Met maar liefst 74 minuten aan muziek, verdeeld in een tiental nummers is de term langspeler duidelijk niet misplaatst. En ik kan al meteen de nagelbijters onder ons geruststellen, deze plaat is een flinke stap voorwaarts na St. Anger. Dat blijkt al uit het feit dat ik bij de eerste luisterbeurt de hele plaat met veel plezier beluisterde, om hem vervolgens nog een keer op te zetten. Iets wat me bij St. Anger tot op de dag van vandaag nog niet gelukt is. Vergeleken met het vorige plaatwerk luistert Death Magnetic veel lekkerder weg, zijn er veel leuke gitaarriffs en -loopjes te bespeuren en heeft de plaat meebrulmomenten die het ongetwijfeld goed gaan doen in metalkroegen.
De plaat gaat lekker van start met het nummer That Was Just Your Life. Duidelijk wordt meteen dat de ruwe randjes scherp zijn bijgevijld. De productie is niet meer zo storend als St. Anger en James Hetfield’s zang klinkt zuiverder dan ik gewend ben, hoewel ik hier wat rauwe randjes best had kunnen pruimen. Een zucht van verlichting, want zo hoor ik Metallica graag. Snel, meebrulbaar en met gaaf gitaarwerk. Maar wel helaas zonder echt het niveau van pakweg twintig jaar terug te bereiken. De twee opvolgende nummers gaan ongeveer in dezelfde lijn door, om vervolgens over te gaan in The Day That Never Comes, die de eerste single van het album wordt, een nummer dat me ergens doet denken aan Until it Sleeps van Load. Maar ik moet toegeven dat zo’n ‘bekend gevoel’ me bij meerdere nummers bekruipt.
De hoogtepunten zijn wat mij betreft op naam van vooral All Nightmare Long en het opvolgende Cyanide. Eerstgenoemde heeft het allemaal wat mij betreft, climax, overgangen, gave gitaarloopjes- en solo’s, en dat zonder de luisteraar te laten verdwalen. Heerlijk! Cyanide moet het vooral hebben van zijn snelheid en meezingbaarheid en is Death Magnetic‘s nummer dat het dichtste bij de oude snelle, bijna thrasherige kant van Metallica komt. Helaas wordt de roes verstoord door een anticlimax genaamd The Unforgiven III, een draak van een nummer dat de veters van zijn twee oudere broers nog niet mag strikken. Zonde, want toen ik de tracklist voor het eerst in handen kreeg was juist dat het nummer waar ik me zo op verheugde. Gelukkig herpakt de band zich weer aardig met The Judas Kiss en het instrumentale Suicide & Redemption. Tenslotte concludeert de band ongeveer op de manier waarop het begon met My Apocalypse. Een nummer waarbij het luisterenthousiasme bij mij toch licht wegebt.
Tracklist:
- That Was Just Your Life
- The End Of The Line
- Broken, Beat & Scarred
- The Day That Never Comes
- All Nightmare Long
- Cyanide
- The Unforgiven III
- The Judas Kiss
- Suicide & Redemption
- My Apocalypse
Line-up:
- Kirk Hammett – Lead gitaar
- James Hetfield – Gitaar, zang
- Robert Trujillo – Bass
- Lars Ulrich – Drums
Links: