In het promoplaatje van dit soloproject wordt het brein achter deze operatie, Tess de La Cour, door zichzelf bestempeld als ‘de Koningin van de Zweedse Darkwave’. Een flink label om jezelf op te plakken als je het mij vraagt, maar als je bedenkt dat het hele album door één persoon is ingespeeld, dan kan je daar alleen maar respect voor hebben.
Op dit tweede studio-album From the Bones staan tien nummers met lengtes variërend van ongeveer twee tot zes minuten. Het album opent met het atmosferische Witch Hunt. Het ingetogen drumwerk verweeft zich mooi met de lange, haast theatrale vocale uithalen van de zangeres. Het doet een beetje denken aan sommige nummers van Dead Can Dance. In het daaropvolgende Along the Sea horen we een rauwe synthesizer intro. Op het moment waarop je verwacht dat er een smerige drumcomputer overheen wordt geblazen, slaat de sfeer om naar iets dat zo in een moderne film noir zou kunnen zitten. Beelden van nachtelijke autoritjes door schemerige binnensteden met blauwe neonlichten schieten als flitsen door mijn hoofd. Deze toonzetting komen we overigens ook in het nieuwere werk van Fotocrime tegen. Gelukkig vinden we op Girl eindelijk de drumcomputer waar we op hopen. Zoals een darkwave plaat dat betaamt, horen we diepe drum-en baslijnen waar hogere melodielijnen overheen zijn gelegd. Meteen voelt het alsof het 3 uur s’nachts is in een Berlijnse gothclub. De absinthjes glijden er lekker in, dus we gaan nog even door. Girl is met stip het hoogtepunt van dit album.
Ook op Canary worden we in vervoering gebracht door duistere melodieloops met ruige oscillaties. De zang klinkt een beetje klagelijk, wat ietwat haaks staat op de sfeer die het nummer oproept. Wat we hierna te horen krijgen, is het nummer Sorry. Een nummer dat alleen vergeleken kan worden met de suikerspinversie van TaTu. Mogelijk valt het bij veel luisteraars in de smaak. Van mij had dit semi-sentimentele meldodrama achterwege kunnen blijven. Gelukkig wordt op Hold On de draad wat verder opgepakt. Het tempo is wat hoger, en de toetsakkoorden wasemen lekker door de beat heen. Op From the Bones of the Dead komt Memoria opvallend ruig uit de hoek. We horen een stevige gitaarriff, en zelfs de vocalen zijn voorzien van een randje distortion. Je zou het zelfs een beetje Sisters of Mercy-achtig kunnen noemen. Helemaal prima dus.
Helaas vallen we op It Hurts weer terug in de kleverige smurrie van het melodrama. We horen strijkinstrumenten en langzame drumpartijen. In sommige gevallen komt die combinatie goed uit de verf. In het geval van It Hurts zorgt het alleen voor druilerigheid. Op Anymore en Spiders wordt de ruizigheidsknop weer wat verder open gezet, maar voordat de nummers los kunnnen komen, is het alweer afgelopen.
Memoria laat ons met From the Bones een abum horen dat liefhebbers van het genre mogelijk wel zouden kunnen pruimen. Doordat er in veel nummers steeds voor een andere toonzetting wordt gekozen, ontbreekt het soms een beetje aan een koers. Ik ben er nog niet over uit of dit album daadwerkelijk thuis hoort op deze website, maar daar kunt u zelf beter over oordelen.
Score:
75/100
Label:
Novoton, 2023
Tracklisting:
- Witch hunt
- Along the sea
- Girl
- Canary
- I’m sorry
- Hold on
- From the bones of the dead
- It hurts
- Anymore
- Spiders
Line-up:
- Tess de La Cour – alles
Links: