Melvins – Five Legged Dog

Geschreven door op 25-10-2021 om 20:31.

Melvins, de oervader van de grunge, is na ruim drie decennia nog steeds actief en dat zullen we geweten hebben. De band uit Montesano – niet zo gek ver van Seattle – verscheen midden jaren ‘80 voor het eerst in de spotlichten en surfte later mee op het succes van de grotere grungebands als Nirvana, Pearl Jam en Soundgarden. Ik zeg meesurfen omdat het grote publiek de band aldus aanzag, want Melvins was niets minder dan een bron van inspiratie voor de voornoemde grungebands. Leuk weetje:  Buzz Osborne – de charismatische frontman van Melvins en gecertificeerde Sideshow Bob-lookalike – stelde Dave Grohl nog voor aan Kurt Cobain en Krist Novoselic. Deze drie heren zouden samen in een bandje gaan spelen dat vrij succesvol werd. Je zal er zeker al eens van gehoord hebben. Indien niet, Nevermind.

Om maar te zeggen dat Melvins al meedraait van in het prille begin, van bij die oerknal die grunge de wereld in spuugde en alles veranderde. Melvins: dat zijn zanger-gitarist Buzz Osborne, drummer Dale Crover en een inwisselbare bassist. De band wisselde namelijk al meer van bassist dan mijn achtjarig neefje uit eigen keuze van onderbroek wisselde. De heren staan bekend om hun experimentele sound en durven hierbij wel eens snoeihard gaan. Niets van dit alles op het nieuwe album want Melvins komt nu aanzetten met een akoestische plaat. Jawel! Had je me dit in 1994 voorspeld, ik had je gek verklaard.

Voor je het kampvuur aansteekt en Kumbaya begint te tokkelen op je gitaar, toch even een kleine kanttekening. Dit zijn en blijven de heren van Melvins, dus verwacht geen Unplugged in New York of 2 Meter Sessies. Osborne en zijn kameraden staken vooral oude nummers in een akoestisch jasje en coverden terloops ook andere bands zoals The Rolling Stones.  Ik vraag me trouwens af waar de naam van dit album vandaan komt? Five Legged Dog? Ik denk spontaan aan het Alice In Chains-album uit 1995, waar een driepotige hond op de cover stond afgebeeld. Verwijzing naar? Of eerder toevallig?

Het album kent maar liefst zesendertig nummers. Ja, je las het goed: zes-en-der-tig. Je bent ruim twee en een half uur zoet met deze plaat in één keer te beluisteren. De band blijft ook in een akoestische vorm experimenteel tot op de bot. We Are Doomed (oorspronkelijk op The Bulls & The Bees, 2015) kent bijvoorbeeld exact de atypische opbouw van het origineel. Dus ja, dit werkt ook akoestisch. Zo vind ik de meeste nummers wel leuk gedaan en dicht tegen het origineel aanschurkend. Edgar The Elephant (A Walk With Love And Death, 2017), Shevil (Stoner Witch, 1994) of A Growing Disgust (Freak Puke, 2012) brengen me direct in de sfeer. Jammer dat nummers als Lizzy, The Decay Of Lying of Sober-Delic (Acid Only) geen akoestische versie op het album kregen. Keigoede liedjes die zich uitstekend lenen om akoestisch gespeeld te worden, maar om onbegrijpelijke redenen kozen de heren van Melvins ervoor om deze vakkundig te negeren. In plaats daarvan koos de band ervoor om enkele covers te brengen.

Deze covers brengen trouwens zelden een meerwaarde. Brainiacs Flypaper wordt bijvoorbeeld zonder schaamte gedrogeerd en misbruikt. Als je het origineel niet kent moet je het maar eens opzoeken. Best een leuk nummer hoor. Deze coverversie lijkt me echter eerder gemaakt te zijn door de Red Hot Chili Peppers na drie flessen tequila. Het horen is het begrijpen. Wel dapper om Nilssons Everybody’s Talking te coveren, maar ook van deze was ik persoonlijk afgebleven. Ik denk dat de bandleden de smaak te pakken kregen door op de vorige plaat The Beach Boys-klassieker I Get Around te coveren/persifleren als I Fuck Around. Ook op die plaat werd een Harry Nilsson-nummer gecoverd en gepositioneerd als 1 Fuck You. Tja, ze draaien al lang mee maar dat wil niet zeggen dat de heren opgegroeid zijn natuurlijk. Boys will be boys! Ik zou het niet anders willen zien.

Ja, wie Melvins leerde kennen in de diepe jaren ‘90 en deze band op de tonen van Honey Bucket de luidsprekers wil horen aanranden, is bij dit album aan het foute adres. Hey, er staat wel een akoestische versie van Honey Bucket op de plaat hoor, maar ik betwijfel of deze je stereo-installatie vuur laat spuwen zoals het origineel. Deze band blijft maar gaan. Ondertussen leverde Melvins al dertig of 33 (afhankelijk van hoe je telt) albums af. Dan mag het niet verbazen dat het niveau niet altijd even hoog komt te liggen. A Walk With Love And Death (2017) en Basses Loaded (2016) en ja zelfs het eerder dit jaar uitgebrachte Working With God (2021) vind ik veel leukere albums. Deze akoestische plaat is volgens mij het resultaat van een jaar gedwongen isolement. Zonder dat virus had deze nooit het levenslicht gezien. Een band met tijd teveel, duikt de studio in en neemt zesendertig akoestische versies op van eigen of andermans repertoire. Voila, een betere samenvatting van de plaat kan ik niet geven. Wat mij betreft een overbodig album, maar leuk voor de fans. Ik leg liever nog eens Working With God op. Die plaat ligt me beter en is nog maar uit sinds maart of zo.

Score:

80/100

Label:

Ipecac Records, 2021

Tracklisting:

  1. Edgar the Elephant
  2. Up the Dumper
  3. Hung Bunny / Roman Dog Bird
  4. Hooch
  5. Billy Fish
  6. Shevil
  7. Charlie
  8. A Growing Disgust
  9. Eye Flys / Woman
  10. Pitfalls in Serving Warrants
  11. Outside Chance
  12. Evil New War God
  13. The Bloated Pope
  14. Bad Move
  15. With Teeth
  16. Halo of Flies
  17. Oven
  18. Sway
  19. Anaconda
  20. Lovely Butterflies
  21. Boris
  22. It’s Shoved
  23. Honey Bucket
  24. We Are Doomed
  25. Fly Paper
  26. Let God Be Your Gardener
  27. At the Stake
  28. Night Goat
  29. Queen
  30. Everybody’s Talking
  31. Revolve
  32. Suicide in Progress
  33. Prig
  34. The Bit
  35. Civilized Worm
  36. Don’t Forget to Breathe

Line-up:

  • Buzz Osborne – Zang, gitaar
  • Dale Crover – Drums
  • Steven Shane McDonald – Basgitaar

Links: