[b]Megadeth – The System Has Failed[/b]
[i](Sanctuary records, 2004)[/i]
Gedurende mijn middelbare schooltijd was ik zwaar fan van Megadeth. Ik draaide [i]Rust in Peace [/i]en [i]Countdown to Extinction [/i]helemaal grijs, probeerde alle moeilijke riffs na te spelen, kende alle teksten binnenstebuiten en verslond alle interviews met Dave Mustaine, die altijd wel wat te melden had. Vanaf 1994 ging het echter langzaam bergafwaarts, [i]Youthanasia[/i] was een stuk gelikter en viel enigszins tegen, er was een een steeds sterker neigende tendens naar gladde refreinen en geliktere arrangementen alsof de band op zoek was naar een hitje. Opvolger [i]Cryptic Writings [/i]was een artistieke pas op de plaats en toen vervolgens het geforceerde [i]Risk [/i]uitkwam (met het platvloerse [i]Crush Em[/i]) was ik allang weer afgehaakt. De platen die daarna kwamen heb ik nooit opgepikt. Megadeth leek niet meer relevant, helemaal toen opperhoofd Mustaine ook nog eens een blessure kreeg en de band vervolgens echt uit elkaar gespat leek.
En dan is er plotseling in 2004 toch [i]The System Has Failed[/i], die zowaar ook nog eens een flink stuk feller klinkt dan we de afgelopen 12 jaar van Mustaine en co. waren gewend. Lange, doordachte metalsongs, gestileerd als altijd, maar van begin tot eind vol met typische Megadeth wendingen (de tempowisselingen in opener [i]Blackmail the Universe[/i], de versnelling in [i]Tears In A Vial[/i], het beukende slot van [i]Die Dead Enough[/i]), waanzinnig strake gitaarriffs en geweldig soleerwerk dat duidelijk teruggrijpt naar de [i]Rust In Peace[/i]-dagen (het ronduit geniale einde van [i]Kick The Chair[/i]).
Invaller Chris Poland trekt sowieso geregeld de aandacht naar zich toe met een aantal prachtige exotische fusion-solo’s, die het riffwerk van Mustaine perfect aanvullen, maar ook heerlijk jazzy wringen, vergelijkbaar met een Fredrik Thordendal (Meshuggah) of een Allan Holdsworth. En dan hebben we meesterdrummer Vinnie Colaiuta, bekend van Frank Zappa, Miles Davis, maar ook Whitney Houston en -jawel- Ilse Delange, nog niet eens genoemd. Ik wist dat hij een akelig goede drummer was, maar ik had niet verwacht dat hij zo’n strakke partij metal kon drummen.
Ook qua teksten valt er weer het nodige te beleven. Mustaine laat weer even zijn filosofieën en analyses over oorlog, politiek en rechtsysteem ([i]Blackmail the Universe [/i]en [i]Kick The Chair[/i]) los op de luisteraar, en dat nog altijd even scherp als we van hem gewend waren. Het is bijna verdacht hoe op tijd deze plaat is als je in ogenschouw neemt dat er weer verkiezingen zijn in VS. Daarnaast komt Mustaine behoorlijk autobiografisch uit de hoek in [i]Of Mice And Men[/i], terwijl hij met [i]Back In The Day[/i] en passant nog even een ouderwetse metalhymne neerzet. De vele samples van onder meer nieuwsberichten en opgefokte generaals verhogen de sfeer nog verder.
In het kort: Mustaine heeft de kop er weer bij, heeft zich niet laten kisten door externe songwriters zoals eind jaren 90 het geval was, en levert prompt zijn minst commerciële en dientengevolge meest spannende plaat af sinds [i]Countdown To Extinction[/i]. Iedereen die het vertrouwen in deze band had opgezegd raad ik dringend aan deze plaat toch even te beluisteren. Hij is de moeite namelijk wel erg waard.
[b]Tracklist:[/b]
- Blackmail the universe
- Die dead enough
- Kick the chair
- Scorpion
- Tears in a vial
- I know Jack
- Back in the day
- Something that I’m not
- Truth be told
- Of mice and men
- Shadow of deth
- My kingdom
[b]Line-up:[/b]
Dave Mustaine – vocals, guitar
Chris Poland – guitar
Jamie Lee Sloas – Bass
Vinnie Colaiuta – drums
[b]Links:[/b]
Megadeth