Me and That Man – New Man, New Songs, Same Shit, Vol. 1

Geschreven door op 15-04-2020 om 23:48.

Het smaakvolle Americana/blues/folk/country-project van Behemoth’s Nergal is blijkbaar een blijvertje. Het project overleefde een bezettingswissel en brengt nu een tweede plaat uit die de belofte in zich heeft dat er nog een opvolger zal komen. Al heeft White Zombie natuurlijk ook nooit een vervolg gemaakt op La Sexorcisto: Devil Music Volume One. Maar we dwalen af. Me and That Man. Als Nergal ‘Me’ is, dan was ‘That Man’ op de eerste plaat de Engelse Pool John Porter. Beide heren hebben inmiddels afscheid van elkaar genomen, mede omdat Nergal het gevoeldhad met zijn  vader samen te werken.

‘That Man’ zou nu beter ‘That Men’ kunnen worden, want als vervanger voor Porter is er een nieuw redelijk anoniem lid aan de begeleidingsband toegevoegd, maar Nergal heeft vooral zijn Messenger aangezet om collega-vocalisten te vragen voor een bijdrage. Sterker nog, van de elf nummers op deze plaat verzorgt hij maar voor één zelf de zang. Het heeft geleid ertoe geleid dat er meer pit zit in New Man, New Songs, Same Shit, Vol. 1, dan het zeker naar het einde toe wel erg trage Songs of Love and Death. Let wel: met metal heeft het allemaal nog steeds niets te maken, maar de verzameling (akoestische) gitaren, mondharmonica’s, banjo’s en meer kenmerkende instrumenten uit de wereld van de country, heeft wel geleid tot een heerlijk plaatje voor wie er voor openstaat, ook al omdat Nergal het duistere sfeertje van zijn hoofdband heeft weten te behouden. Me and That Man is eigenlijk gothic-country.

De gastmuzikanten hebben hoorbaar plezier in hun afwijkende uitstapje. Dat begint al met de lekkere opener Run with the Devil met Jørgen Munkeby van het Noorse Shining als zanger, maar zeker met het daaropvolgende Coming Home. Sivert Høyem van rockband Madrugada zorgt er met zijn bruine, herfstachtige stem voor dat je dit nummer een paar keer op repeat zet. Direct daarna volgt het door Mat ‘Kvohst’ McNerney (The Deathtrip, ex-Dødheimsgard) ingezongen Burning Churches: een absolute oorklever waarin inderdaad het in de brand steken van kerken wordt bezongen. Jaja, mijnheer Nergal heeft zijn overtuigingen niet achtergelaten in het Behemoth-oefenhok.

Net bekomen van dit fraais, komt Ihsahn (Emperor) even binnenzeilen voor het meeslepende By the River. Hoe weet een Pools orkest met een Noorse blackmetalgrootheid het voor elkaar te krijgen om iets in te blikken waarbij de hitte en loomheid van het Amerikaanse zuiden zo goed merkbaar is? Nergal zelf gooit er een spetterende gitaarsolo tegenaan en neemt vervolgens even gas terug met het door hem in het Pools gezongen Męstwo: perfect om tegen een heldere sterrenhemel mee te zingen rond een kampvuur terwijl aan het spit een christenhond draait. Van Surrender, met Anders Landelius (Slindin’ Slim van de Zweedse rockband Dead Soul) beklijft weinig, al levert Rob Caggiano (Volbeat, ex-Anthrax) een lekker gitaarwerkje.

Stilzitten is vervolgens onmogelijk bij het opzwepende Deep Down South waarin Johanna Sadonis (Lucifer) en Nicke Anderson (Lucifer, Entombed, The Hellacopters) elkaar heerlijk vocaal van repliek dienen als ze elkaar de schuld geven van een verbroken relatie. Als het feest voorbij is, is het tijd voor de onvermijdelijke kater, lamlendigheid en ellendigheid en dat straalt het donkere Man of the Cross met Jérôme Reuter (van neofolkband Rome) aan alle kanten uit. Trivium’s Matt Heafy is uitgenodigd voor You Will Be Mine, maar die had zich de moeite kunnen besparen: het nummer gaat het ene oor in en het andere weer uit.

Voor het langste nummer op de plaat zijn de meeste gasten uitgenodigd. Corey Taylor (Slipknot, Stone Sour), wederom Rob Caggiano en Brent Hinds van Mastodon vinden elkaar hier in het prima bluesy How Come? De uitsmijter is wederom voor een lid van Shining, maar dan nu van de betere variant uit Zweden: Niklas Kvarforth prevelt Confession zeer behouden en zelfbewust (?) in (My life ain’t simple/Sugar coated, potent or fun/Tonight I’ll be paying for fuckups/Through the barrel of a shotgun/Salvation will come), waarna het nummer plots tot een country-onwaardig-maar-dan weer-wel-blackmetal-achtige eruptie komt. Een heerlijke afsluiter van een heerlijke plaat waar we vanwege het feit dat er te weinig zware gitaren op staan geen score aan geven maar die absoluut aan te raden is.

Label:

Napalm Records, 2020

Tracklisting:

  1. Run with the Devil
  2. Coming Home
  3. Burning Churches
  4. By the River
  5. Męstwo
  6. Surrender
  7. Deep Down South
  8. Man of the Cross
  9. You Will Be Mine
  10. How Come?
  11. Confession

Line-up:

  • Adam Nergal Darski – Gitaar, vocalen
  • Sasha Boole – Gitaar, vocalen
  • Matteo Bassoli – Bas, vocalen
  • Łukasz Kumański – Drums, vocalen
  • Een huiskamer vol gasten – Vocalen, gitaar

Links: