Geschreven door Yves Pelgrims op 09-03-2025 om 20:30.
Marko Hietala was de man die ervoor zorgde dat de muziek van Nightwish bleef plakken, zo’n dikke twintig jaar geleden en toen Tarja nog aan het vocale roer stond. Andere tijden, zeker nu de man in kwestie niet meer meedraait met de befaamde Finnen en zijn eigen weg volgt. Enkele jaren geleden besprak ik het spraakmakende debuut, Pyre of the Black Heart. Goed voor een mooie negen, los in de lockdownperiode.
Stiekem gooi ik van tijd tot tijd de platen van Marko al eens fysiek of digitaal op, gewoon om te luisteren naar de zangstijl van de man. Dat je er ook op zijn tweede plaat, Roses from the Deep, weer een brok diversiteit aan stijlen bij krijgt is dan gewoon handig meegenomen. Je hoeft niet meteen een fan te zijn van Nightwish om van deze plaat te kunnen genieten, maar op sommige momenten kruipt er wel wat symfonische overdaad in, zoals op The Dragon Must Die. Toch getuigt dergelijke track ook van heel wat schrijfdurf, gaande van progressieve gitaarpartijen tot een mix van stijlen en ritmes.
Ik wil zeker niet terugkomen op mijn eerdere stelling en echt de noemer prog op deze tweede lp plakken, al durft het dus al eens complexer te worden. Neem er opener Frankenstein’s Wife bij en je krijgt meteen een oorwurm die je met heldere vocalen en warme seventies rockritmes aangereikt worden. Ik weet niet of het door de titel van de track komt dat ik begin te associëren, maar dit lijkt soms wel wat Alice Cooper in een eigentijds jasje te zijn, met andere vocalen dan. De verwijzingen blijven ook gewoon in mijn gedachten opkomen met een Led Zeppelin-pastiche op Left on Mars. De man maakt er samen met Tarja wel zijn eigen oorwurm van.
Op sommige momenten durft het dus wat ‘makkelijk’ te klinken, maar ik ben van een aantal nummers wel degelijk onder de indruk. Two Soldiers is akoestisch gebracht, maar bereikt een ongelofelijke diepgang die de Nightwish-fan prima zal smaken. Ook de groovy speelsheid van The Devil You Know is een aanrader voor wie eens wat anders wil dan nummers die wel leuk in de oren klinken, maar eigenlijk weinig meerwaarde hebben. Rebel of the North of Proud Whore plaats ik dan wel weer binnen die laatste categorie. Liever een nummer waar de emotionele en creatieve ziel van deze man tot uiting komt, zoals het voorgenoemde Two Soldiers of het knappe Roses from the Deep.
Misschien was ik wat te gemakzuchtig in het coronajaar en gooide ik met hoge cijfers. Toch is ook deze opvolger een prima luisteralbum geworden. Fans van warme hardrock met hier en daar progressief kantje halen hem in huis.
De redacteuren van Zware Metalen schrijven ieder jaar op vrijwillige basis duizenden artikelen om de metalscene van Nederland en België te ondersteunen. Hiervoor zijn we afhankelijk van inkomsten die gegenereerd worden door het plaatsen van advertenties. Indien deze niet afkomstig zijn van directe partners (zoals poppodia en festivalorganisatoren), zal de overgebleven ruimte opgevuld worden door automatisch gegenereerde advertenties van Google AdSense. Omdat deze gebruik maken van zogeheten ‘tracking cookies’, hebben we volgens de AVG-wet jouw toestemming nodig om deze advertenties weer te kunnen geven. We begrijpen dat onze lezers hun privacy op het internet waarderen, maar het accepteren van het cookiegebruik houdt Zware Metalen (en dus indirect de metalscene) in leven. We hopen daarom dat je instemt met het gebruik van de cookies. Mocht je er interesse in hebben, kun je onze privacyverklaring lezen.
