Deze maand komt de nieuwe Nightwish uit, maar bassist Marko Hietala wist ons in januari al aardig te verrassen. Een review die ietwat te laat komt, maar goede wijn moet je even laten rijpen. Pyre of the Black Heart werd door de beste man aangekondigd als zijnde ‘hard prog’. What’s in a name… Het beestje moest aardig onderzocht worden, maar wat het ook is, het maakt het Nightwish in april behoorlijk moeilijk. Gaat de nieuwe plaat immers het niveau bereiken van wat Marko hier op zijn eentje doet?
Uiteraard is het appels met peren vergelijken, want hoewel het om één van de leidende heren in de band gaat, toch is dit duidelijk even een eigen koers die de man vaart. Persoonlijk vind ik ‘hard prog’ een slechte keuze als het om de benoeming van deze plaat gaat. Dat zou je uiteraard niet zeggen als je opener Stones afspeelt en er meteen een behoorlijk zwaar nummer op je afkomt. Als je me zou zeggen wat me bijgebleven is van dit jaar dan komt deze track met het catchy refrein meteen naar boven. Een hit en de beste keuze om deze plaat te openen.
The Voice of My Father laat echter een andere kant zien. Een semi-akoestisch nummer dat opbouwt en duidelijk erg persoonlijk is voor de zanger. Wederom een track die blijft rondspoken in je hoofd. Star, Sand and Shadow begint vrij elektronisch en valt op die manier weer wat uit de toon. Plots valt de track echter stil, start een lekkere baslijn en vormt er zich een zweverige, groovy track met een poppy ondertoon door de kenmerkende stem van Marko. Een vreemde eend in de bijt, maar heerlijk hoe de progressiviteit van dit nummer spat.
Over naar Dead God’s Son, dat me wat doet denken aan de rustigere nummers van Nightwish. Akoestisch mooi verfijnd in het begin, maar met een gepeperd refrein. Met For You komt er duidelijk wat oude bluesrockliefde naar boven. Aanvankelijk klinkt het nummer erg breekbaar, met een Ayreon-achtige feel, maar halverwege komt een gitaarpartij naar voren die wel erg Dire Straits aanvoelt en mede door de begeleiding ook die atmosfeer creëert. Na I Am The Way en het funky en lichtjes folkloristische Runner of the Railways, die misschien net iets minder mijn ding zijn, komt opnieuw een lekkere groovy track over je heen met Death March for Freedom. Opnieuw met een oldies feel hier en daar (The Doors), maar eveneens lekker groovy gebracht.
Tot slot neemt Hietala nog wat gas terug met I Dream en Truth Shall Set You Free. Bij die laatste track vind ik eerder wat invloeden van Led Zeppelin en Jethro Tull terug. Een heerlijk verfijnd akoestisch nummer waar vocaal een lichtjes andere insteek wordt gegeven en waarbij de lyrics ook tot denken aanzetten. Als veteraan in de muziekwereld weet deze man duidelijk hoe hij een plaat moet starten en afsluiten. Loeihard van start gaan, om diepzinnig te eindigen.
Als je me zou vragen wat in 2020 tot nog toe het meest indruk op me gemaakt heeft, dan zou ik antwoorden dat het dit plaatje is, naast alle wcpapiergekte in de supermarkt. Moge het debuutalbum van deze man verkopen als het toiletpapier, zou ik zeggen. Het zal een mens in elk geval nog eens tonen hoe diepgaand muziek wel niet kan klinken als je er je ziel in steekt.
Score:
90/100
Label:
Nuclear Blast, 2020
Tracklisting:
- Stones
- The Voice Of My Father
- Star, Sand And Shadow
- Dead God’s Son
- For You
- I Am The Way
- Runner of the Railways
- Death March For Freedom
- I Dream
- Truth Shall Set You Free
Line-up:
- Marko Hietala – Alles
Links: