Een aantal jaar geleden werd ik op de vroege middag van de zaterdag van een van de laatste edities van het onvolprezen Fortarock-festival volledig omver geblazen door het Duitse Mantar. De (slechts) twee bandleden creëerden een ware sonische hel, waarbij het bestaan van drummer Erinc bij voortduring in gevaar leek. Hij en zanger Hanno richtten zich niet zozeer op het publiek als wel naar elkaar toe, waarbij laatstgenoemde schuimbekkend de indruk wekte op elk moment een aanloop te zullen nemen om over het drumstel te springen en zijn drummer te bewerken met het zware deel van zijn gitaar. Zover is het gelukkig niet gekomen, want hier zijn de heren met album nummer vijf.
Een paar jaar voor het geroemde optreden bracht de band Ode To The Flame uit. Het was een plaat die – ik heb het nog even gecheckt – aardig gegrond was in de black metal. Dat is echter niet de enige invloed van het dynamische duo. Voor de andere hoeven we niet superver te zoeken. In 2020 bracht men namelijk Grungetown Hooligans II uit, een plaat met – u raadt het al – covers van voornamelijk grungebands (gelukkig niet de meest voor de hand liggende).
Het nieuwe Post Apocalyptic Depression ligt opnieuw prima tussen die beide genres. Bij vlagen klinkt de plaat zelfs ietwat als een smeriger versie van Nirvana’s Bleach. Niet meteen schrikken nu, want da’s best een stevige plaat. Ook een band als Fudge Tunnel is niet ver weg, zij het dat het hier allemaal wel wat harder wordt gebracht. En zo krijgen we een soort noiserock 2.0 met de vitriolen stembanden van Hanno, die het stadium dat ze met een paar keelpastilles geholpen zijn echt wel voorbij zijn. Deze atrofie is onomkeerbaar. Ze maakt ook gelijk dat de plaat wel een paar beurten nodig heeft, want bij eerste beluistering lijkt er in de zanglijnen niet heel veel variatie te vinden. Geeft niets, rücksichtslose verbetenheid heeft ook zijn plek in de muziek. Overigens blijkt dat uiteindelijk wel mee te vallen, bijvoorbeeld in Dogma Down dat ook in de vocalen zelfs wat richting Mudhoney lijkt te gaan. Wel jammer trouwens dat ik na het schrijven van deze alinea zie dat de hierin genoemde namen (behalve de band van Alex Newport) ook in de promotekst staan. Nu ja, het laat zien dat de door de band genoemde invloeden ook echt te horen zijn.
De beginriff van Halsgericht is al net zo pakkend en de tweede plakt nog veel meer. Zozeer zelfs dat hij aan het mijn herinneringen begint te knagen. Ik kom er niet op en daarom geef ik me maar over aan deze beretrack. Het schuimbekkende Wir sind das Halsgericht laat trouwens nog maar eens horen dat het Duits een prima taal is om de agressie van metal in te uiten. De herhaling in de coupletten van Two Choises Of Eternity duwen die track richting Bleach, maar het werkt er niet minder om, ook al omdat de song aan het eind toch weer een heel andere, groovende en eerder spacey kant op gaat. Laat maar doorkomen hoor! Dat gebeurt nog even, maar met afsluiter Cosmic Abortion slaat het tweetal, lekker eigenwijs, toch nog even andere weg in met een stevig stukje swing, hoekige gitaarlijnen en bijna Lard-achtige ‘chants’.
Die moet nog even wennen, maar verder lijkt Mantar zijn plekje in het metalen universum wel gevonden te hebben. De band brengt met Post Apocalyptic Depression een uiterst gefocuste (met 35 minuten ben je thuis) versie van zichzelf met een partij meer dan lekkere songs. Dat is knap in een muzikale wereld waarin standaarden en formules soms de hoofdrol dreigen te pakken. Dikke pluim voor deze eigenwijzen.
Score:
85/100
Label:
Metal Blade Records, 2025
Tracklisting:
- Absolute Ghost
- Rex Perverso
- Principle of Command
- Dogma Down
- Morbid Vocation
- Halsgericht
- Pit of Guilt
- Church of Suck
- Two Choices of Eternity
- Face of Torture
- Axe Death Scenario
- Cosmic Abortion
Line-up:
- Hanno Klänhardt – Gitaar, vocalen
- Erinc Sakarya – Drums
Links: