Machine Head – Unatoned

Geschreven door op 08-06-2025 om 20:00.

Ter voorbereiding op deze review luisterde ik eerst een paar keer naar het vorige album van Machine Head, Of Kingdom and Crown uit 2022. Dan pakte ik er mijn review even bij. In retroperspectief was ik misschien een tikkeltje te scheutig met mijn 80 punten van toen: anno 2025 valt het me op dat zanger/gitarist/bandleider Robb Flynn een tikkeltje te pathetisch zijn boosheid etaleert terwijl hij zijn microfoon onder spuugt. Omdat het nieuwe album in de lijn van het vorige ligt, zou het zomaar kunnen dat ik over drie jaar anders naar mijn schrijfsel kijk dan nu.

Die doorgetrokken lijn blijkt al in het artwork en de schrijfwijze van de nummers. Wat dat laatste betreft: alles in hoofdletters, met een streepje door de o. UNATØNED dus. Maar net als in 2022 gaan we niet mee in die flauwekul. Na een introotje opent Unatoned met het prima Atomic Revelations (inclusief van die geile groovestukken die alleen Flynn lijkt te kunnen schrijven) en het heerlijke Unbound: een typische groovende Machine Head thrashbeuker die velden en zalen op zijn kop gaat zetten. ‘You’ll never tear us down/Never you’ll wear the crown’: het is godverdomme een instant Machine Head-klassieker. Fijn gitaarwerk ook van Flynn en nieuwe kracht Reece Scruggs die je met een verleden in Havok en een heden in Monolith wel om een boodschap kunt sturen.

Outsider zet me constant op twee benen: bij de clean gezongen en muzikaal toegankelijke delen delen denk ik constant ‘wat een kutnummer’, maar dan komt die typische Machine Head-saus eroverheen, gaat het tempo omhoog en gooit Flynn zijn strot in de strijd en ben ik weer verkocht. Dat is bij Not Long for This World niet het geval. Een draak van een nummer. Langdradig, zeikerig, oninteressant. Vanaf de eerste tonen hoor je al dat dit niks gaat worden en dat wordt gedurende de volledige drie minuten en vijfenvijftig seconden bevestigd. Rotzooi. Typisch zo’n nummer waarbij je je afvraagt of Flynn niet teveel ja-knikkers om zich heen heeft verzameld die geen kritiek durven te leveren.

Opvolger These Scars Won’t Define Us is beter en dat vooral omdat het tempo hoger ligt. De alternative metal die altijd op de loer ligt bij Machine Head krijgt hier teveel macht ten koste van de echte mannen-metal. Dustmaker is een zweverig instrumentaaltje met wat geluidseffecten waar echt helemaal niemand blij van zal worden en dan is de positieve balans na de eerste drie nummers (buiten het intro dus) drie nummers later weer helemaal terug naar de beginstand en moet de band opnieuw beginnen de luisteraar te overtuigen.

Dat lukt enigszins met Bonescraper, dat overduidelijk is gemaakt met meezingend concertpubliek in gedachten. Met een nummer dat Addicted to Pain als titel heeft kun je bij voorbaat al niet fout gaan en dat gebeurt dan ook niet bij deze track dat wel wat weg heeft van Now we Die van Bloodstone & Diamonds (stiekem toch de laatste écht goeie Machine Head-plaat). Slipknot had zomaar Bleeding Me Dry kunnen maken en dat is vervelend, want als ik Slipknot wil horen dan luister ik wel naar Slipknot en ik heb toch echt Machine Head opstaan. Kalme coupletten, een pittig refrein en fijn gitaarwerk maar niet bovenmatig goed. Daarmee vatten we in twaalf woorden dit nummer samen.

Is er dan nog hoop voor Unatoned? Ja, want Shards of Shattered Dreams is eindelijk weer een Machine Head op volle kracht. Al gauw wordt bij Scorn duidelijk dat dit een powerballade in Machine Head-stijl wordt en dat kan zomaar verkeerd aflopen. Gelukkig is dat nu niet het geval. Sterker nog, glimlachend besef ik dat die ouwe gek Flynn (hij wordt in juli alweer 58) het toch weer voor elkaar heeft gekregen een sterke afsluiter te maken waarmee deze plaat met een voldoende kan eindigen.

Vergeleken met Of Kingdom and Crown heeft Unatoned zowel betere als slechtere nummers en zou dat moeten resulteren in een vergelijkbaar eindcijfer. Toch gaan er wat punten vanaf omdat deze nieuweling Machine Head per saldo niet verder brengt. En oh ja, de vorige plaat duurde al niet lang, met een speelduur van nog geen 42 minuten is dit het kortste Machine Head-album ooit. Dat doet me dan toch allemaal weer vrezen voor de toekomst van deze band.

Score:

75/100

Label:

Nuclear Blast, 2025

Tracklisting:

  1. Landscape of Thorns
  2. Atomic Revelations
  3. Unbound
  4. Outsider
  5. Not Long for this World
  6. These Scars Won’t Define Us
  7. Dustmaker
  8. Bonescraper
  9. Addicted to Pain
  10. Bleeding Me Dry
  11. Shards of Shattered Dreams
  12. Scorn

Line-up:

  • Robb Flynn – Vocalen, gitaar
  • Reece Scruggs – Gitaar
  • Jared MacEachern – Bas
  • Matt Alston – Drums

Links: