Toen vorig jaar Akuma Kin uitkwam, het debuut van de Australische band Lucifungus, werd ik letterlijk van mijn sokken geblazen. Zware riffs, spaarzaam met vocalen, lomp en hoekig. Even had ik het gevoel dat mijn favoriete band The Melvins zichzelf had gekloond én gehuisvest in Australië. Na navraag bij onder meer de band zelf, bleek dit niet zo te zijn. Ik hoefde er ook geen tel over na te denken om Akuma Kin op mijn jaarlijst van 2019 te zetten.
April 2020 kwam dan eindelijk de – voor mij – langverwachte tweede uit: getiteld Derek. Op vinyl uitgebracht door Black Farm Records. Een label dat er altijd in slaagt iets bijzonders van te maken. Het album telt zeven loodzware nummers die in iets meer dan dertig minuten worden gespeeld. Het lijkt erop dat de twee bandleden zich omwille de titel van het album zichzelf Derek en Derrick hebben genoemd. De twee blazen je meteen van je sokken met het eerste nummer Ball Shaker. Zo voelt het ook een beetje: bij wijze van warming up even met je ballen klapperen (de dames kunnen even met de lippen schudden, denk ik). Bijna vier minuten instrumentaal gebeuk vliegt je om de oren. Het duo laat goed horen dat zij de mosterd bij King Buzzo (The Melvins) vandaan haalt.
Het tweede nummer, Burn the World, klinkt meer Sabbathiaans, zowel in riff als in melodie, zonder verlies van de eerder genoemde lompheid. Burn the World is ook het eerste nummer waar gezongen, nee: geschreeuwd wordt. Zij het beperkt en op de achtergrond. Het maakt het nummer wel af. Waar Lucifungus‘ teksten over gaan is mij een raadsel. Toen ik één van de mannen via Facebook Messenger vroeg om de teksten kreeg ik als antwoord: “Die heb ik niet, dan zou ik ze moeten opschrijven.” (Inmiddels staan de teksten wel op de Bandcamppagina van de band, -red). Transpyramid, het derde nummer, klinkt wat kaler en rustiger dan de voorgaande twee. Het vierde nummer met de verwachtingsvolle titel, Take the Potion (a tribute to Lee Dorrian and Tom G. Warrior) is tekstueel geen hoogtepunt (“Ooohh. Well hey”, meer niet), maar slaat de spijker kei-, maar dan ook keihard op zijn kop: het klinkt inderdaad als een tribute zonder al te veel op een Celtic Frost-nummer te lijken. Op de tekst na dan.
Lucifungus, het zesde en langste nummer begint funky en heeft met wat fantasie wel wat weg van Cathedral (met Take the Potion nog in het geheugen). Het klinkt log en zwaar met zang die als praten klinkt. Na enkele minuten heeft het nummer een korte break waar de gitaar- en drumgeluid naar een minimum worden terug gebracht. Daarna dendert het duo weer door. De afsluiter Manicanimals is precies de goede om Derek mooi te laten eindigen.
Hoewel dit album een stuk minder rauw klinkt dan de voorganger, doet het qua geluid niet onder voor zijn voorganger: het klinkt nog net zo lomp, log en hard. Ik heb het sludge duo Mantar een paar keer live gezien. Daar kwam een enorm hoop volume uit. Ben benieuwd of deze twee Aussie’s dat live ook voor elkaar krijgen. Sterker nog, hoe tof zou het zijn om beide bands op een avond te kunnen zien, of op een festival van tweemans (m/v) formaties. Goed, ik draaf door…
Score:
80/100
Label:
Black Farm Records (LP), Doominati Records (CD), 2020
Tracklisting:
- Ball Shaker
- Burn the World
- Transpyramid
- Take the Potion (a tribute to Lee Dorrian and Tom G Warrior)
- Quintro
- Lucifungus
- Manicanimals
Line-up:
- Derek – Gitaar, basgitaar, zang
- Derrick – Drum, zang
Links: