Lucifer – Lucifer III

Geschreven door op 19-03-2020 om 18:45.

Occulte seventies rock, dat is de laatste jaren weer helemaal hot. Als je metal te luid bent gaan vinden omdat je de 40 bent gepasseerd, stap je weer over op de softere varianten zoals het Duitse Lucifer. Sorry van de leeftijdsplagerij, maar het is natuurlijk wel een beetje soft wat Lucifer hier tentoonspreidt. Het is album nummer drie. Dat was al wel duidelijk. Lucifer III is de buitengewoon originele albumnaam. De band houdt van simpel, direct en to-the-point, en dat hoor je tevens in de professionele muziek terug.

Heeft het zin om invloeden op te noemen? Ik ga volstaan met occulte seventies rock. De variant die de band speelt is uitgekleed en de gitaren zijn voorzien van minimale overdrive. De vocalen van Johanna Platow Andersson zijn bepalend voor het geluid van de band. Zie het als een soort poprock: de gestructureerde muziek staat ten dienste van de vocale (en tekstuele) bijdrage van de zangeres. Niet dat de muziek niet te pruimen is, die zit namelijk echt wel doordacht in elkaar. Dit album gaat verder waar Lucifer II gebleven was, en je kan deze blind aanschaffen als je heet werd van eerder werk. Dat voorgaande werk was in mijn ogen ook niet denderend overigens.

Opener Ghost start met een veelbelovend intro, dat in plaats van verder opbouwen inzakt als een puddinkje. De structuur is simpel, maar het vreemde is dat het refrein eerder een brug lijkt dan een refrein. De instrumenten staan wat los van elkaar in de mix en de speelstijl is uit de categorie ‘less is more’, hoewel de solo’s echt niet worden vergeten. Sterker nog, de gitaren krijgen uitgebreid de ruimte. Midnight Phantom start met een donkerder geluid en de vocalen komen ineens een stuk beter uit onder de kalme gitaarloopjes. Het refrein heeft hier wel een logische lading.

Een geit mag het nummer Lucifer inluiden. Dat pakt even goed uit! Een zeer sterk opgebouwd nummer met een mogelijk nog sterker refrein. Prachtig ingezongen en het lijkt wel of er een hammondorgeltje op de achtergrond meespeelt. Nu wil ik ook weer terug naar 1970! Wellicht kan dat later een keer, indien een knappe kop ooit een tijdmachine uitvindt. Voor nu is het genieten geblazen met Lucifer. Pacific Blues zet de triomftocht voort. Weer is de dynamiek typerend en zijn de vocalen pittig, wat gelijk maakt dat het overtuigend overkomt. Volgens mij zit er nog meer potentie in deze stem dan op Lucifer III wordt ingezet. Het vreemd vrolijke Flanked By Snakes en het eveneens ongedenkwaardige Stay Astray weten de middenmoot niet te ontstijgen. Dat afsluiter Cemetery Eyes dan ineens wel weer overtuigt, maakt dat ik me toch wat bedrogen voel door die mindere tracks.

Lucifer III is een professioneel album, dat qua creativiteit niet helemaal kan tippen aan de kwaliteit van de productie. De nummers zijn met zorg gesorteerd zodat ze in de juiste volgorde staan, maar juist dat verraadt de mindere nummers. Een beetje soft is het ook, alsof Nena liedjes van Black Sabbath covert, maar ook daar is een markt voor. Neem zeker de luistertips mee: Midnight Phantom, Lucifer en Pacific Blues. Bij vlagen weet de band de verwachtingen dus flink te overtreffen, maar helaas zijn er ook minder interessante ideeën op de plaat terechtgekomen. Al met al echter zeker geen album dat je als onderzetter zou moeten gebruiken. Zoals gezegd gaan liefhebbers van eerder werk geen blauwtje lopen als ze dit album weten te versieren in hun lokale platenzaak. Het is gewoon te vrijblijvend wat de band hier laat horen. De band kan bovendien vast nóg beter, en dat weet Lucifer zelf ook wel denk ik.

Score:

75/100

Label:

Century Media Records, 2020

Tracklisting:

  1. Ghosts
  2. Midnight Phantom
  3. Leather Demon
  4. Lucifer
  5. Pacific Blues
  6. Coffin Fever
  7. Flanked By Snakes
  8. Stay Astray
  9. Cemetery Eyes

Line-up:

  • Johanna Platow Andersson – Vocalen
  • Nicke Platow Andersson – Drums
  • Linus Björklund – Gitaar
  • Martin Nordin – Gitaar
  • Harald Göthblad – Basgitaar

Links: