Voor de fans van Opeth, Katatonia en Alcest is er nu een nieuwe speler op de markt die wellicht interessant is om te volgen: het Braziliaanse Loneshore. De mannen gooien een bijzondere mix van melancholie, memorabele melodieën, dromerige momenten en een chaotische atmosfeer in de blender en produceren een drab van vernieuwende en inspirerende progressieve dark metal.
De in 2014 opgerichte formatie debuteerde onlangs met het album From Presence To Silence: maar liefst 55 minuten aan smerige drab uit de blender. Dat we hier te maken hebben met een progressieve band is al gelijk duidelijk aan de gemiddelde speellengte van de zes nummers op het album: deze komt niet onder de zes minuten! Een beetje een cliché, maar het zij hen vergeven met het voordeel van de twijfel. Nu maar eens kijken of zij mij weten te veroveren met deze plaat.
Ik heb het album nu ruim een week in bezit en inmiddels al zo’n tien luisterbeurten gegeven. De reden voor de vele luisterbeurten is vrij simpel: het is even wennen, maar jeetje, wat een interessante plaat! Het is net als een bijzonder speciaalbiertje, bourbon of whiskey. Bij de eerste kennismaking moeten de smaakpapillen nog even wennen aan de eerste indruk, de smaak gedurende het doorslikken en de lange afdronk. Na het nemen van meerdere slokken wordt de ervaring echter steeds beter, zo ook met dit album.
Van het begin tot het eind, dit album intrigeert door en door! Het opent prachtig met het ruim elf minuten durende The Quiet Visitor, waarin een gezonde blend van prachtige akoestische gitaarmomenten en chaotische blastbeatmomentjes uit de boxen knallen. De twee meest memorabele momenten in dit nummer zijn de death/black momentjes waar zanger Luiz Felipe ontzettend indruk maakt met zijn screams en deathgrowl en het prachtige akoestische stuk tussen de zeven en negen minuten, waar de ritmegitaar een eenvoudig doch mooi patroon aan rifjes herhaalt, en een melancholische gitaarsolo je meeneemt in een dromerige extase. Dankzij deze prachtige combinatie is dit gelijk mijn favoriete nummer van het album.
Andere bijzonder goede elementen op het album zijn de zeer succesvol gecombineerde ‘rustige’ momenten versus de melodische, melancholische momenten. Om hier vervolgens een potje chaos in de orde te gooien door ineens over te gaan naar wat haast neigt naar atmosferische black metal. Zanger Luiz Felipe wisselt keurig netjes tussen de cleane momenten, die soms een beetje als Katatonia en Tool klinken en de grommende, boze grunts. Een nummer waarin de balans tussen de zangstijlen erg goed wordt weergegeven is Effigy. Luister hieronder naar een play-through van dit nummer.
Zo aan het einde van de recensie betrap ik mijzelf erop dat ik opnieuw een volledige analyse heb neergezet voor de lezer. Dit komt dan ook door mijn enthousiasme over de plaat. From Presence To Silence boeit van begin tot eind en verdient dan ook de uitgebreide aandacht. De mannen hebben echt een perfecte balans tussen ‘relaxt’ en ‘ chaos’ gevonden en wikkelen daarmee de luisteraar om hun vinger. Een zeer indrukwekkend debuut en absoluut eentje om in de gaten te houden!
Score:
89/100
Label:
BadMoonMan Music, 2018
Tracklisting:
- The Quiet Visitor
- Effigy
- Winds of Ill Omen
- Until the Last of Hopes
- Daylight
- From Presence to Silence
Line-up:
- Luiz Felipe Netto – Zang
- Matheus Ullmann – Gitaar
- Renan Rubim – Gitaar
- Luan Moura – Basgitaar
- Pedro Mercier – Drums
Links: