Je bent op de terugweg van een zonnige dag in de Ardennen met je maten. De wagen is volgeladen met klimgereedschap en jullie zijn vuil, zeer vuil van een hele dag op de rotsen te plakken. Dan denk je, laat ik een plaatje opgooien om de sfeer er in te houden en lekker naar huis te cruisen. Er zijn toch nog een aantal promo’s te verwerken voor Zware Metalen. Zo geschiedde het dus dat Minus van Krakow de revue passeerde.
De eerste track, Black Wandering Sun windt er geen doekjes om en schiet uit de startblokken met dubbele zang en zwaar overstuurde gitaren, zoals het een degelijke sludgegroep betaamt. De band wil zichzelf niet aan één genre binden, staat er in de promo, maar de sludge druipt er van af. De productie is wat ruig en ongeraffineerd, maar dat draagt bij tot de duistere atmosfeer die de groep creëert. Daarbuiten kun je horen dat de stemmen niet van goede kwaliteit zijn en een strakke, nette productie zou dit te zeer in de verf zetten. Let wel, in Black Wandering Sun komt de dubbelzang helemaal tot zijn recht. Het refrein is aanstekelijk en de band verslapt geen enkele seconde. De toetsen in het tweede deel zijn magistraal en schetsen een duister onderwaterscenario. Daarbovenop serveert Krakow ons zelfs nog een gitaarsolo in het staartje van het nummer! In 2018! Lekker bluesy en van kwaliteit, zeker als je weet dat Phil Campbell deze ingespeeld heeft. De sfeer in de wagen was gered. Iedereen was terug fris en monter en de hoofden schudden gretig mee. Sirens zette de toon verder, zij het iets dansbaarder en minder rechttoe rechtaan. Spijtig wel van de misplaatste discobeat en de vrij zwakke screams erachter. De reisgenoten keken even vreemd op, maar ok. The stranger heeft meer atmosfeer en ligt qua stijl niet ver af van Steak Number Eight. Jammer dat de zang niet van dezelfde kwaliteit is als die van Brent Vanneste en ze sterk in reverb gedrenkt dient te worden om ze in het geheel te laten passen. Net over de helft wordt er ons een tweede gitaarsolo geserveerd, ditmaal weinig intens en minder interessant. Gelukkig knallen er daarna screams door de luidsprekers die zichzelf helemaal rechtvaardigen. Het nummer sluit af met interessant drumwerk. Let op de rim shots.
We waren halverwege door het album en ik was matig tevreden van mijn keuze, maar From Fire, From Stone bracht daar verandering in, en hoe… Om te beginnen is de titel vrij mak, niet dat dat een probleem is, maar het primordiale thema van het nummer wordt gereflecteerd in trage, minimalistische riffs met extreem valse zang die er als een soort oerkreet overheen schelt. Van bij de eerste ‘She saaaaaaaaaaaaaaaaid’ waren mijn reisgenoten zichtbaar aan het ‘cringen’ en ik ook. Het was dan ook een ‘geniaal’ idee van de band om zo weinig mogelijk noten te spelen ter begeleiding van de zang zodat we die zeker goed zouden horen. Het werd alleen maar ‘beter’ toen de zang vrijwel alleen over bleef om zijn kunsten nog verder in de verf te zetten. Dan denk je: ”oef, het is voorbij”, maar dan realiseer je je dat er nog 3 minuten van dit volgen. Zelden heb ik zo moeten worstelen om een nummer uit te luisteren. Daarbovenop heb ik dit niet één keer maar een keer of 10 moeten doen voor jullie dit stukje tekst te presenteren en geloof me, het werd er niet beter op. Het is als een uit de hand gelopen idoolauditie, je kent dat nog wel uit 2003, maar dan voor 6 tergend lange minuten. Je zou denken dat het instrumentale vervolg Minus een ideale afwisseling zou zijn, maar daar is het gewoonweg veel te laat voor. Minus duurt bijna 10 minuten en er gebeurt zeer weinig. In de wagen werd er gegeeuwd en ogen vielen dicht. Afsluiter tidlaus (ik heb het even gegoogled en daar kwam niks zinnigs uit) bouwt verder op hetzelfde elan en is traag, instrumentaal en weinig interessant. Pas in de laatste 2 minuten komt de zang terug, nooit gedacht dat ik daar blij om ging zijn, maar al bij al blijft het einde zeer zwak.
Mijn reisgenoten waren zeer blij dat een ander album op mocht. Iets luchtigers. Respect voor de band dat er geen pitch correction gebruikt is geweest, maar misschien was dat toch niet zo een slecht idee geweest.
Score:
52/100
Label:
Karisma Records, 2018
Tracklisting:
- Black Wandering Sun
- Sirens
- The Stranger
- From fire, from stone
- minus
- tidlaus
Line-up:
- Frode Kilvik – bas, vocalen
- René Misje – gitaar
- Kjartan Grønhaug – gitaar
- Ask Ty Artander – drums
- Phil Campbell (gast) – gitaarsolo
Links: