Klimt 1918 – Just in case we’ll never meet again
Prophecy Productions, 2008
Klimt 1918 was een bandnaam die ik veel langs had zien komen en die nogal wat vraagtekens bij me opriep. Maar toen ik dezelfde naam plots op mijn deurmat zag verschijnen zat er niks anders op dan eindelijk eens te doen wat ik me al een lange tijd had voorgenomen door me in de band(naam) te verdiepen. Kort speurwerk leverde al resultaat op; de bandnaam is afgeleid van de kunstenaar Gustav Klimt, die een belangrijke invloed is op de muziek volgens de bandleden. Het jaartal refereert naar het jaar waarop meneer Klimt het hoekje om ging, maar het was volgens de band ook een belangrijk jaartal uit de geschiedenis. Belangrijk genoeg in ieder geval om het in een eigenzinnige bandnaam te verwerken.
Wat ik interessanter vond bij dit speurwerk zijn de bands waardoor dit Italiaanse viertal geïnspireerd wordt. Namen als Joy Division, The Cure en Bauhaus kwam ik tegen en twee bandleden zijn werkzaam zijn geweest in een death metalband. Het interessante hiervan is dat het in de verte terug te horen is in de muziek, terwijl de muziek valt te categoriseren onder een ander genre. Veel namen vallen er aan te geven, post-rock, indie rock, avant-garde of zelfs post-moderne rock. Ik houd het voor het gemak maar op alternative rock, want het is niet het genre wat er toe doet, maar de muziek. En die muziek mag er zijn ook, want de muziek is betoverend op een dromerige manier. Het brengt een sfeer met zich mee die ervoor zorgt dat je met je gedachten afdwaalt. Heerlijk dus om na een zware werkdag op te zetten en mee tot rust te komen.
Natuurlijk zijn er ook minpuntjes te vermelden: zo gaat met name de zang me vervelen (mede dankzij het onoverkomelijke Italiaanse accent) en verliest de muziek een beetje zijn kracht na meerdere luisterbeurten. Het muzikale thema op Just in case we’ll never meet again is een weemoedig afscheid van de bandjes. Je weet wel, van die onhandige plastic dingen waarbij je een eeuwigheid moet spoelen voordat je eindelijk je favoriete nummer te pakken hebt en altijd op zo’n manier stukgaan dat je een dagdeel kwijt bent aan het ontknopen van de band uit de speler. Het thema hoeft je dus niet per se aan te spreken om het album aan te schaffen. Dit album is een toegankelijk schijfje dat voor menigeen de moeite van een poging waard is.
Tracklist:
- The breathtaking days (Via Lactea)
- Skygazer
- Ghost of a tape listener
- The graduate
- Just an interlude in your life
- In case we’ll never meet again
- Suspense Music
- Disco awayness
- Atget
- All summer long
- True love is the oldest fear
Line-up:
- Marco Soellner – zang, gitaar
- Paolo Soellner – drums, percussie
- Davide Pesola – bass
- Francesco Conte – gitaar
Links: