Ik ben niet de man die op zoek gaat naar de grote verhalen achter de muziek. Wat ik hoor is mij belangrijker dan wat ik erin kan terugvinden, dan wat de maker ermee bedoelt. In tweede instantie, als ik de muziek heb beleefd, dan kijk ik naar de motivatie en de betekenis. In het geval van Katre is het in de omgekeerde volgorde gegaan. Een viertal Duitsers met een Turkse achtergrond beschrijven met een instrumentaal album de (uit)tocht die een familie vluchtelingen gemaakt hebben. Het water op de hoes, de brug tussen twee continenten. De opbouw van de nummers, de verschillende fasen van de tocht.
Normaal voel ik weinig bij een Katre. De serene progrock/metal op Behind the Resilience is zonder voorkennis qua verhaallijn en zonder trillende en glimmende postrockdramatiek een gegeven dat vooral dienst zou doen als grijs geluid, als de loodmetalen vulling van een gat, een gat dat divers van aard kan zijn. Geen pretentie, geen extravagante techniciteit, geen frivoliteiten. Wel zijn er verschillende geluidseffecten (water, wind, turbulentie), kinderklanken, spanningsbogen (mede dankzij de e-bow en “MIDI-strings”) en koude en warme momentopnames. Wanneer je de handleiding erbij neemt, de rode draad, dan pas begint het je te dagen waarom alles klinkt zoals het klinkt. Cinematografie, maar dan op muzikaal beeldende wijze. Een effect, een stijl, die kan raken. In dit geval raakt het iets. Bij mij raakt het iets. Omwille van het feit dat op vrij eenvoudige en serene (ik val in herhaling) wijze met niet al te veel excessen de beleving en inleving wordt vertaald. Met een beetje goede wil en een voorkeur voor emotie boven rationaliteit zou je zelfs kunnen zeggen dat er uit eerste hand gespeeld wordt, alsof er iemand een bevoorrechte getuige was van de feiten, tegen wil en dank. En ondanks de lichte schaamte die me bekruipt van als voyeuristische luisteraar vooral naar de kwaliteit van de “cinematografische” muziek te zitten luisteren, moet ik toch toegeven dat mijn gevoel van empathie zich aangesproken voelt en van zich laat horen.
Heel veel uitleg om gewoon te vertellen dat ik het verhaal achter dit album gelezen heb en dat de combinatie van dat bewuste verhaal en de gebrachte muziek een impact op mij had. Ik weet het. Moet ik nog iets vertellen? Dat de productie in handen was van Chris Edrich (Gojira, Tesseract, The Ocean, Klone, Leprous). Mensen die houden van This Will Destroy You en niet per se nood hebben aan tremelogitaargeluiden, kunnen hier zeker mee aan de slag. Dat was het.
Score:
76/100
Label:
Eigen Beheer, 2021
Tracklisting:
- So Was The Life
- The Decision
- The Route
- The Mermaid
- Now On The Continent
- The Run
- Looking For The Pearls
- Behind The Resilience
Line-up:
Hasan Koç – Gitaar, e-bow, MIDI-strings
Okaner Ertuğrul – Drums
Özgür Şepşül – Basgitaar
Şah Cihan İngin – Synthesizer
Link: