Totale toewijding aan de eigen overtuiging en fanatiek verzet en rebellie tegen onderdrukking en (door religie ingegeven) beknotting van de vrije meningsuiting: is dat niet de essentie van black metal? Het verhaal van Kaaboos presenteert ons een vurig maar ook schrijnend relaas van hoe deze filosofie anno 2024 en 2025 nog steeds noodzakelijk en actueel blijft. Zelfs als iemand zijn leven hierdoor op het spel zet…
Atash (“Vuur”), de man achter Kaaboos (“Nachtmerrie”), werd geboren in Iran, waar hij al op jonge leeftijd in aanraking kwam met metal en het opstandige gedachtegoed dat inherent is verbonden aan het genre. In 2018 ontvluchtte hij als zestienjarige het land om zich in Groot-Brittannië en later in Noorwegen te gaan vestigen. Aangekomen in het kloppende hart van de Scandinavische black metal legde hij zich volledig toe op zijn ontwikkeling als autodidacte blackmetalartiest. Zijn zelfgekozen verbanning naar Europa betekent echter niet dat hij zijn thuisland helemaal vergeten is. Hij blijft zich ook in Noorwegen verzetten tegen wat hij het “cultureel totalitarisme” van de Iraanse regering noemt. In oktober 2023 protesteerde hij bijvoorbeeld aan de Iraanse ambassade en het bijhorende filmpje ging de wereld rond.
De man werd naar eigen zeggen reeds door paramilitaire milities bedreigd via sociale media en zijn asielaanvraag in Noorwegen werd nu ook door de Noorse regering afgekeurd. Atash riskeert op dit moment dus een verplichte terugkeer naar Iran, waar hij hoogstwaarschijnlijk zal geëxecuteerd worden omwille van zijn subversieve, anti-religieuze gedachtengoed en zijn openlijk protest. In een emotionele video heeft hij daarom vorig jaar om financiële hulp gevraagd om de gerechtskosten (en zijn eigen basisbehoeften) te kunnen betalen: een laatste strohalm.
Dat hij in dergelijke onzekere omstandigheden toch een debuutalbum heeft weten uit te brengen getuigt gewoon van veel moed en doorzettingsvermogen. Dat wekt uiteraard veel sympathie op voor deze eenzame strijder, maar dat heeft het album eigenlijk zelfs niet nodig: Anti-Cosmic Rebellion is een rauwe, openhartige plaat die aanspreekt met zijn mix van een ijskoud Scandinavische geluid en de vurige passie van het Iraanse temperament, die bij menig blackmetalfan onder de huid zal kruipen.
De debuutplaat is niet het eerste wapenfeit van Kaaboos. In 2022 werd reeds de uitstekende EP Leviathan uitgebracht, waarin de krijtlijnen van Atash’ muzikaal verzet werden uitgetekend: een basis van ruige Noorse black metal, gebaseerd op aangenaam in het gehoor liggende riffs en mid-tempo drumwerk, aangevuld met enkele interessante elementen, zoals een belangrijke bijdrage van de piano en een weinig liefdevolle integratie van Islamitische zang, dit alles overgoten met barse maar verstaanbare vocalen.
Als je dit album in één nummer zou moeten samenvatten, dan is Wrath Of Gods een geschikte kandidaat. Het weet de essentie van Kaaboos, zowel op muzikaal als thematisch vlak, perfect te bundelen. Het kenmerkt zich onder andere door een donker, zwaar, ruw, grofkorrelig en ijskoud gitaargeluid met een klankkleur die neigt naar blackened death. Samen met het strakke, droge, meedogenloze drumgeluid heeft dat onmiddellijk een enorm effect op het gevoel dat deze muziek uitdraagt en uitlokt: boosheid, weerstand en nihilisme. Het nummer wordt te gepasten tijde opgefrist met licht Midden-Oosters geïnspireerde leads en smaakvolle ritmewissels. Combineer dit vervolgens met de rauwe en hese stem van Atash en er ontvouwt zich een wraakzuchtig monster van een nummer dat je geen moment rust gunt.
Het grootste pluspunt hier vind ik toch de verstaanbare vocalen, waardoor je als luisteraar spontaan meer voeling krijgt met de muziek. Soms in het Engels, soms in het Farsi en soms worden beide talen door elkaar gebruikt. De muziek en de teksten zijn weliswaar verankerd in elkaar, maar toch hoor je Atash vooral zijn eigen verhaal vertellen. “The power of self-manifestation and the glorious sins of man. Arise from the shadows and devour the servants of god.” Wrath Of Gods is de toorn van Atash; dit is een zwartgeblakerde geloofsbelijdenis, een kritische reflectie op religie en een oprechte ode aan vrije meningsuiting. In het licht van Atash’ eigen situatie is dit ook een heel persoonlijk nummer.
Verdorie, wat is deze man boos zeg! Je zou voor minder, natuurlijk… Soms lijkt het erop alsof hij alle frustratie van zich af wil meppen en al zijn woede wil uitschreeuwen met alle kracht die hij in zich heeft. Dat resulteert regelmatig in een ongeremde, geforceerde schreeuw (luister hiervoor bijvoorbeeld naar Shadows of Death) die, vooral in combinatie met de achterliggende beweegredenen, in zekere zin doet denken aan Nergals vocale prestaties. Op andere momenten leunt hij eerder aan bij gesproken woord en lijken Atash’ krankzinnige uithalen vooral op de geflipte vocale erupties van Dødheimsgards Vicotnik. Even goed kan hij heel diep en ruig gaan met zijn stem, die op zo’n moment pure duisternis uitwasemt.
De productie van Anti-Cosmic Rebellion kan me zeker bekoren: alle onderdelen zijn duidelijk te onderscheiden en duidelijk hoorbaar, zonder aan rauwheid in te boeten. De drums staan misschien iets harder dan wenselijk zou zijn, maar anderzijds vormen ze wel de motor van deze éénmans-oorlogsmachine en verdienen ze om die reden hun prominente plek wel.
To Evil Thou Shall Succumb is weer zo’n nummer dat geweldig vlot de weg naar je gehoororgaan vindt, aangestuurd door de verschrikkelijk vette versnelling aan het begin. De “gepassioneerde souplesse” die ik eerder al vernoemde, uit zich hier in een geslaagde integratie van gitaar- en drumwerk, met soepele, meeslepende riffs en een heerlijk creatieve solo, dit alles uitgevoerd aan een hoog tempo. Aan het einde van de track zorgt een overtuigend fragment gesproken woord voor een zeldzaam rustmoment.
Anti-Cosmic Rebellion lijkt af te sluiten met de broedende piano solo van Solar Apocalypse, maar dat is slechts schijn. Atash bombardeert de piano met een lompe clusterbom die bestaat uit klappende drumsalvo’s en snijdende, melodische maar soms bijna spottend/speels klinkende riffs. Reken maar dat deze riffcollectie in je geheugen zal blijven kleven…
And that’s how we end the world!
En wanneer de aarde dan eindelijk aan zijn einde is gekomen, is het tijd voor… Nordbundet. Deze zeer geslaagde Taake-cover gebruikte Atash al bij zijn protest aan de Iraanse ambassade. Het echte einde van dit album is voorbehouden voor het korte, instrumentale Al-Etmam (“Voltooiing”), dat start als een ingetogen gitaarfantasie, vervolgens weer uitmondt in een laatste stuiptrekking van wild enthousiasme en uiteindelijk stijlvol uitdooft.
Anti-Cosmic Rebellion is meer dan zomaar een album. Het is een geloofsbelijdenis, een afrekening en, als alles fout afloopt (en laten we met z’n allen hopen dat het nooit zover komt), een zelfgeschreven requiem. Technisch is het niet altijd foutloos, maar de combinatie van soepele riffs, interessante leads, heel veel emotie en een aangrijpend achterliggend verhaal zorgen ervoor dat dit een album is dat de moeite van het verkennen waard is. En hopelijk is dit de start van een lange blackmetalcarrière voor Atash…
Score:
80/100
Label:
Eigen beheer, 2024
Tracklisting:
- Al-Fatihah
- Wrath Of Gods
- Shadows Of Death
- Possessed By The Void
- Mesmerized
- Qasam Be Shaytan
- To Evil Thou Shall Succumb
- Solar Apocalypse
- Nordbundet (Taake Cover)
- Al-Etmam
Line-up:
- Atash – Alles
Link: