Judas Priest – Nostradamus
Sony/BMG, 2008
Al in een heel vroeg stadium werd aangekondigd dat het nieuwe album van Judas
Priest een dubbel-cd zou worden en dat het om een conceptplaat zou gaan. Het
is altijd gevaarlijk om zo snel al uitspraken te doen over een aankomende plaat,
maar Priest heeft woord gehouden en ondertussen ligt de mooie special
edition uitvoering van het album hier voor mij.
De verschillende bandleden hadden in de lange aanloop naar de releasedatum al
allerlei uitspraken gedaan over het nieuwe album. Er zou met een orkest gewerkt
worden, er zouden zowel typische Priest-nummers opstaan als experimentele
songs, het concept zou het meest ambitieuze werkstuk van de band worden, sommige
nummers zouden in de buurt van Painkiller komen. Zoals steeds zijn een
hoop van die uitspraken onjuist gebleken. Nostradamus is inderdaad een
bombastisch opgezet hoorspel geworden en laat zaken horen die ik van Judas
Priest niet verwacht had. Anderzijds komt alleen het titelnummer enigzins in
de buurt van Painkiller en is dit door de bocht genomen een vrij softe
plaat geworden. Een album met twee gezichten dus.
Ten eerste is er het concept. Niet alleen zijn er al tal van bands die
Nostradamus hebben aangegrepen in hun songs, maar er is ooit al een
rock-opera verschenen over het leven van de zestiende eeuwse ziener. In 2001
bracht Nikolo Kotzev (Brazen Abbot) immers zijn Nostradamus-plaat
uit met daarop bijdragen van niemand minder dan o.a. Glenn Hughes, Sas Jordan,
Joe Lynn Turner en Doogie White. Verder was die plaat (ook al een dubbel-cd)
zo’n beetje de aanzet voor de wederopstanding van het gegeven conceptplaat
(samen met Rhapsody natuurlijk). Ik ben zelf een enorme liefhebber van
die schijf en ik moet eerlijk toegeven dat Judas Priest het qua
verhaallijn en teksten duidelijk moet afleggen tegen Kotzev.
Ook muzikaal heb ik zo mijn reserves. Ik maak even de vergelijking met
Manowar. Die band gaat zich tegenwoordig ook te buiten aan grootschalige,
ambitieuze projecten, maar klinkt anno 2008 toch vooral als een band die op veilig
speelt en nog maar zelden echt vlamt. Zo klinkt de nieuwe Priest toch wel
een beetje. De songs zijn, een paar uitzonderingen daargelaten, vrij traag en
braaf (soms op het saaie af). En net als Manowar bestaat de helft van de
plaat gewoon uit nutteloze intro’s die niks toevoegen aan de muziek of het
concept.
Het is dan ook met pijn in het hart dat ik moet vaststellen dat Nostradamus de
verwachtingen die met het comeback-album werden geschapen verre van inlost. OK,
er staan best wel leuke zaken op het album, maar als je twee cd’s volpropt met
informatie zal daar altijd wel iets goeds tussen zitten. Zo klinkt Pestilence
and Plague best leuk met dat Italiaanse refrein, is de link met Black
Sabbath van Black Sabbath in Death aardig om te horen en trekt de band op het
titelnummer nog een keer ouderwets van leer. Alleen, het is allemaal niet genoeg
om de cd te redden. Verder heeft de band (alweer!) de fout gemaakt de plaat zelf
te willen produceren. Het moge toch allang duidelijk zijn dat Tipton en Downing
er als producer maar weinig van bakken. De gitaren zijn dynamiekloos (en zijn
bovendien heel diep in de mix gestopt), de zang is droog en de drums klinken
pijnlijk krachteloos.
Dit had een plaat kunnen zijn die een unieke plaats innam binnen de rijke
discografie van Judas Priest. Maar helaas, driewerf helaas.
Nostradamus zal voor altijd de plaat zijn van een band op zijn retour die
nog een keer wilde schitteren, maar tragisch faalde. Dit is echt doodzonde.
Tracklisting CD1:
- Dawn of Creation
- Prophecy
- Awakening
- Revelations
- The Four Horsemen
- War
- Sands of Time
- Pestilence and Plague
- Death
- Peace
- Conquest
- Lost Love
- Persecution
Tracklisting CD2:
- Solitude
- Exiled
- Alone
- Shadows In the Flame
- Visions
- Hope
- New Beginnings
- Calm Before The Storm
- Nostradamus
- Future Of Mankind
Line-up:
- Rob Halford – vocals
- Glenn Tipton – guitars, synthesized guitars
- K.K. Downing – guitars, synthesized guitars
- Ian Hill – bass guitars
- Scott Travis – drums
Links: