Lang gewacht en stil gezwegen, nooit gedacht en toch gekregen. Dat is zoals ik het bekijk in dit geval en naar ik aanneem meerderen met mij. Ik denk dat er ook velen zullen zijn die helemaal niet hebben zitten te wachten. Dat is een beetje tekenend voor de geschiedenis van de band waarvan de meningen regelmatig sterk uiteen liepen. Dat is ook niet heel verwonderlijk als je de voorgaande releases van de band erbij pakt. Startend als een puur deathcoregezelschap en langzaam via de technische deathmetalhoek afdrijvend naar het uiterst progressieve laatste epistel van de band. En dat laatste wapenfeit is inmiddels dus alweer tien jaar geleden. En hier is dan toch de nieuwe plaat ten tonele verschenen. We hebben het hier over de nieuwe van Job for a Cowboy genaamd Moon Healer, die via het huis bandlabel Metal Blade wordt uitgebracht. Passende titel nadat hun voorgaande plaat Sun Eater genoemd werd. De twee albums zijn tekstueel dan ook met elkaar verbonden.
Ik ben benieuwd wat de zoektocht naar een bepaald passend geluid of identiteit de band heeft opgeleverd en of dat de kloof tussen “love it or hate it” wat dichter bij elkaar kan brengen. Als die nog bestaat dan na zo’n lange hiaat. Het is me duidelijk geworden dat er vele meningen zijn over de band en elk van zijn releases. Vraag een ieder en ik vermoed dat iedereen wel een verschillende keus zal maken wat hij of zij het beste album vindt. Uiteraard is dat altijd wel het geval maar Job for a Cowboy lijkt gewoon wat meer polariserend te werken dan andere bands. Voor mezelf sprekend was bijvoorbeeld Demonocracy geweldig en was ik niet helemaal omver geblazen door Sun Eater. Anderen zien weer de debuut-EP Doom als dé plaat die deathcore als serieuze muziekstijl op de kaart zette en daarmee als de bands beste product. Waarin ik probeer weg te blijven van de onzinnige discussie (toch stiekem een standpunt innemend) of deathcore bestaansrecht heeft.
Maar goed, nu dus Moon Healer. Acht songs die een lengte van een kleine veertig minuten beslaan. De opener Beyond the Chemical Doorway geeft al een duidelijk idee welke muzikale richting Job for a Cowboy heeft gekozen. Na een akoestisch begin met wat geluidsamples start het nummer op een rustig tempo maar tegelijk ook druk met alle verschillende riffs en basloopjes en rollende drums, ondersteund door een diepe grunt. Halverwege gaat het gas er even flink op tot we in een mooie solo partij belanden. Verder kenmerkt het nummer zich door technisch hoogstaand spel waarbij de bas erg de vrije loop krijgt en daardoor zijn virtuositeit tentoon kan spreiden.
Het tweede nummer begint over het algemeen wat sneller en bedient zich van dezelfde ingrediënten als genoemd in het eerste nummer en laat verder ook horen dat Job for a Cowboy zich heeft bekwaamd in het schrijven van prima nummers. Ondanks dat er veel gebeurt qua muzikale impulsen, verweeft de band meer dan voldoende structuur en interessante passages en voornamelijk ook genoeg rustpuntjes om even de trommelvliezen weer uit de knoop te halen. Wat ik vooral erg mooi vind, zijn de muzikale bruggetjes die af en toe wat melodramatisch overkomen. Of met een hoogstaand technisch gedeelte. En zo gaan eigenlijk alle nummers. En ook graag ook even aandacht voor het fenomenale drumwerk van invaller Navene Koperweis (Entheos, Fleshwrought) die de zaak vakkundig aan elkaar timmert.
Score:
90/100
Label:
Metal Blade Records, 2024
Tracklisting:
- Beyond the Chemical Doorway
- Etched in Oblivion
- Grinding Wheels of Ophanim
- The Sun Gave Me Ashes So I Sought Out the Moon
- Into the Crystalline Crypts
- A Sorrow-Filled Moon
- The Agony Seeping Storm
- The Forever Rot
Line-up:
- Jonny Davy – Zang
- Al Glassman – Gitaar
- Tony Sannicandro – Lead gitaar
- Nick Schendzielos – Basgitaar
- Navene Koperweis – Drums
Links: