Iron Maiden / Rock in Rio
Ik vond vandaag zowaar een complete review van de nieuwe live cd van
Iron Maiden in de newssubmit. En maak je borst maar nat want het is geen korte. De review is geschreven door Kurt Snaet:
Als Iron Maiden nog maar eens een live album uitbrengt, wat moet je dan zeggen? Misschien is het van het goeie teveel – maar anderzijds, enkel de die hard fans kopen alle albums. “Rock in Rio” is pas mijn derde live-Maiden…
“Rock in Rio” (ook op dvd) was het laatste concert van de “Brave New World” (BNW) tour. En Rock in RIo is een groots festival – een mooie afsluiter dus.
Van de 18 songs op dit dubbel album zijn er 6 van BNW (2000 – vooral in de eerste helft van het concert. Drie songs komen uit de Paul DiAnno periode (1977-1981) en 2 uit de Blaz Bailey periode (1993-1998) (ik mis ‘Man on the Edge”). Van de 7 uit de eerste Bruce periode (1981-1993) komen er 3 uit “The Number of the Beast” (NOB, 1982), met name de bisnummers.
Al bij al geeft dit album een goed overzicht van de Maiden-carriere, weliswaar met een sterke nadruk op de recenste studio-cd, maar het is dan ook een concert uit die tour. Natuurlijk had ik liever wat meer songs uit de eerste twee Maiden-lp’s gehad, maar ik troost me met de DiAnno live-compilatie van vorig jaar.
Rio opent met 3 songs van BNW, waarmee een sfeer van verlorenheid, stuurloosheid in deze Brave New World over ons komt: “Dragon kings dying queens, where is salvation now – Lost my life lost my dreams, rip the bones from my flesh – Silent screams laughing here, dying to tell you the truth – You are planned and you are damned in this brave new world”.
In een volgend blok van drie songs worden 2 ‘spiegelsongs’ (‘Wrathchild’ en ‘Bloodbrothers’) gespeeld rond ‘2 Minutes to Midnight’. Beide Harris-songs tonen ons iets van hoe hij zijn vaderloos bestaan ervaarde/ervaart.
“I was born into a scene of angriness and greed, and dominance and persecution / My mother was a queen, my dad I’ve never seen, I was never meant to be / And now I spend my time looking all around, For a man that’s nowhere to be found / Until I find him I’m never gonna stop searching / I’m gonna find my man, gonna travel around – ‘Cos I’m a wrathchild”
“Just for a second a glimpse of my father I see / And in a movement he beckons to me / And in a moment the memories are all that remain / And all the wounds are reopening again – We’re blood brothers – And as you look all around at the world in dismay / What do you see, do you think we have learned / Not if you’re taking a look at the war-torn affray / Out in the streets where the babies are burned”
‘Two Minutes’ is een beschrijving van onze wereld, ‘Bloodbrothers’ is de agonizing conclusion. De vaderloosheid van deze wereld zou wel es de oorzaak kunnen zijn van onze ellende… en van ons zelfbeeld: “I’m a wrathchild…”
“The Sign of the Cross” volgt – en dit zou een baken van hoop moeten zijn, maar deze song, geinspireerd op Eco’s “De Naam van de Roos”, gaat over de inquisitie: de “Eleven saintly shrouded men” die “come to wash my sins away” wassen onze zonden helaas weg met het vuur van de brandstapel, not the blood of the Lamb…
In deze ellendige Brave New World, blijft er nog enkel ruimte voor “The Mercenary” en “The Trooper” – bounty hunters, huurlingen en andere soldaten, die vechten op leven en dood, voor geld of idealen, wat maakt het uit? Het resultaat is “And as I lay there gazing at the sky, my body’s numb and my throat is dry / And as I lay forgotten and alone, without a tear I draw my parting groan”.
De tweede cd opent met een spiegeldoolhof: “All my hopes and expectations, looking for an explanation / Have I found my destination? I just can’t take no more”. “Dream of Mirrors” weerspiegelt opnieuw het thema van BNW: ” I only dream in black and white, I only dream cause I’m alive / I only dream in black and white, to save me from myself”… het gevoel van verlorenheid.
“The Clansman” is een song waar ik telkens weer koud van wordt. Ook al ben ik een pacifist, van dit stuk wordt ik warm! In tegenstelling tot “The Mercenary” en “The Trooper” is hier sprake van een gevecht voor idealen en eer. Niet dat we hier eindelijk een positief geluid horen – het blijft een wanhoopskreet van een onderdrukt volk, dat enkel in geweld een uitweg ziet (gaat het nou over de Schotten, of toch over de Palestijnen?) – maar het is een kreet die de moeite waard is om je longen uit je lijf te schreeuwen: “FREEDOM”.
Maar de idealen die opflakkeren in “The Clansman” worden onmiddelijk gecounterd door “The Evil that Men Do”: het goede dat ik wil, doeik niet, but “the evil that men do, lives on and on”! onmiddelijk daarop volgt “Fear of the Dark”: “I have a constant fear that something’s always near / Fear of the dark, fear of the dark / I have a phobia that someone’s always there “.
En nu we helemaal ondergedompeld zijn in ellende, zwartgaligheid en fobieen, is het tijd voor de “Iron Maiden”: “I just want to see your blood, I just want to stand and stare (…) wherever you are
Iron Maiden’s gonna get you, no matter how far”
We gaan er geen doekjes om winden: “Iron Maiden wants you for dead!”
Hiermee sluit het concert af.
De bisnummers worden ingeleid met het best bekende bijbelvers in hard rock kringen: Woe to you, oh Earth and Sea, for the Devil sends the Beast with wrath, for he knows that the time is short. Let him who has understanding, reckon the Number of the Beast, for it is a human number. Its number is sixhundred and sixty six! – dat kennen we allemaal van buiten, ja toch?
Als we bij het leven nog niet genoeg getergd werden door the Iron Maiden: “I’m coming back, I will return / And I’ll possess your body and I’ll make you burn / I have the fire, I have the force / I have the power to make my evil take it’s course”. De nachtmerries van het boek Openbaringen blijven ons achtervolgen met “The Number of the Beast”, titelsong van ongetwijfeld het beste Maiden-album past, present and future.
Meteen volgt een 2e song van dit album, “Hallowed be Thy Name”, een citaat uit het Onze Vader. We oren de laatste reflecties vanee man op Dead Row. Dead man walking: “As I walk all my life drifts before me / And though the end is near I’m not sorry / Catch my soul it’s willing to fly away (…) When you know that your time is close at hand / Maybe then you’ll begin to understand / Life down there is just a strange illusion”.
Vervolgens grijpen de heren voor de derde keer naar het pre-Bruce tijdperk: “Sancturay” vertelt het verhaal van een moordenaar, op de vlucht voor de arm der wet: “So give me sanctuary from the law and I’ll be alright / Just give me sanctuary from the law and love me tonight”. Het woord is er eindelijk uit: LOVE. Dat is wat we zochten in “Wrathchild” en waar we dichtbij kwamen in “Bloodbrothers”. In “The Evil that Men do” was het er even (“I will pray for her” en “I would die for you”). Het is het gevoel van “The Clansman” voor zijn land. Maar nu komt het er pas echt uit: de moordenaar vraagt “love me tonight” – en ook nu is het maar mondjsemaat (only tonight), maar veel tijd rest hem natuurlijk niet…
Als laatste bisnummer komt de derde NOB song, “Run to the Hills”, het verhaal van de Native Americans, verjaagd en vermoord door Europese inwijkelingen: “Soldiers blue in the barren wastes / Hunting and killing the game / Raping the women and wasting the men / The only good Indians are tame / Selling them whiskey and taking their gold / Enslaving the young and destroying the old”.
Het laatste woord, niet enkel van dit concert – maar van deze tour is “Run to the hills, run for your lives”.
Dit is Maiden’s afscheidwoord voor ons, in deze Brave New World…
De heren van Maiden zijn natuurlijk professionele muzikanten en songwriters. Het concert is goed gespeeld, de songselectie is uitstekend. Enkel Bruce valt me bij momenten tegen. Hij geeft teveel domme intro’s en opmerkingen tussendoor (“Scream for me, Brazil!). Ook storend is het spelletje met het publiek midden Sanctuary. Da’s misschien leuk voor het publiek, maar niet op de CD.
Persoonlijk vind ik dat Bruce beter zwijgt en zingt (want daar is hij buitengewoon excellent in).
Door de songs van NOB apart te zetten (bisnummers) krijgt dit album het ereplaatsje dat het verdient. Zo staan er 2 albums in de kijker: de nieuwste, aan het begin van het concert, en de beste, aan het eind.
De ‘boodschap’ van Iron Maiden is bijzonder zwartgallig – maar we kunnen niet allemaal het evangelie prediken, he (al komen ze dicht in de buurt met “The Number of the Beast” en “Hallowed Be Thy Name”). Maar ik denk niet dat veel Maiden-fans last hebben van depressies. Rockbands worden nu eenmaal niet op hun inhoud getaxeerd, enkel op hun entertainmentswaarde. En wat dat betreft, ligt Maiden op de bovenste plank.
De ‘boodschap’ is bijzonder zwartgallig – maar, onder de zon beschouwd, hebben ze gelijk…
Als ze weer es in de buurt zijn, zal ik mijn longen uit mijn lijf schreeuwen: “FREEDOM!”
Kurt Snaet