Inthewhale – Vanishing Point

Geschreven door op 07-11-2021 om 19:21.

Inthewhale, zoals Jonas of hoe heette die kerel die volgens de Bijbel de binnenkant van zo’n zeezoogdier zag? Ik was geen topper in de zondagsschool (of gelijk welke school). Speciale bandnaam, maar ook speciale muziek dus de twee passen wel bij elkaar. Het platenlabel verleidde me tot een recensie door Inthewhale‘s muziek als ‘heavy alt rock’ te omschrijven. Ze hadden me met andere woorden al bij het hallo zeggen. Deze plaat wilde ik beter leren kennen dus verdwijnt deze Vanishing Point in de stereo-installatie en druk ik op play.

Met Crosses ontvlamt de plaat vervolgens direct tot een brok ingehouden woede. Stevig spul hoor. Ik had iets zeemzoeter verwacht. Vraag me niet waarom. Als dit lied als leidraad mag dienen voor de rest van het album, dan kan dit wel eens een serieuze meevaller worden. Crosses vervlecht melodie, emo metal en een krachtig refrein tot één geheel. De volgende nummers klinken op het eerste gehoor zowaar nog zwaarder. Jeffrey start met zulke zwaar vibrerende gitaarriffs dat er zich waterrimpelingen vertonen in het glas water op de salontafel. Echt ontploffen doet het nummer echter nooit. Smoke Break lijkt hetzelfde lot beschoren te zijn. Weemoedig denk ik aan de dagen dat ik nog rookte want de tekst is zo herkenbaar. Op zich kent dit lied wel een leuke vibe en gitaarriff, maar ze mogen het buskruit wel eens dringend gaan aansteken. Inthewhale klinkt ieder nummer meer en meer als een britpopband die een nieuwe gitarist aannam, maar dan eentje met een metalverleden. Ergens blijft deze brave jongen nog aan de leiband hangen en dat is jammer.

Vanaf Drug Dealer wordt de formule wel heel erg duidelijk. Een vibrerende gitaarriff, een wat emotionele tekst erop gekweeld die kan concurreren met de betere emo metal van de begin jaren ‘00, om vervolgens te ontploffen met een zwaarder refrein waarbij zanger Nate Valdez zich schor en hees schreeuwt. Nu ik erop begin te letten valt de brug naar vroege 21e eeuwse muziek wel heel hard op. Antlion heeft zowaar zelfs een nu metal vibe. Ja, ik plaats met plezier een link naar dit nummer hieronder.

Hoezeer ik mezelf ook probeer wijs te maken dat deze band zeer voorspelbaar is in zijn muziek, niets is minder waar. Ik moet bekennen dat ik Inthewhale met geen enkele andere band kan vergelijken. Soms zeer emo, zoals in de ballade In The Edge Of The Earth, dan weer harder zoals in Jeffrey, maar evenzeer klinkend als een progressieve britpopband zoals het afsluitende nummer The End zo netjes laat horen.

De muziek van deze band zal zeker niet voor iedereen zijn. Het heeft iets duister, iets gothic zelfs, maar is evenzeer vrij hitgevoelig in die zin dat de melodie duidelijk voorop wordt gesteld. Wat mij betreft was dit een leuke kennismaking met de band. ‘Heavy alt rock’ is al bij al een vrij goede omschrijving voor de muziek van dit power duo uit Greeley, Colorado. Deze plaat is wel eerder een EP te noemen, want hoewel er zeven nummers op het album staan, fietste ik er op nog geen vijfentwintig minuten netjes doorheen. Ik ken bands die langer over één nummer doen. Vanishing Point van Inthewhale is een nostalgische throwback naar de muziek van het begin van deze eeuw. Nu metal, emo en britpop kunnen dus wel degelijk samen op één album en zelfs in één band worden samen gemengd.

Score:

78/100

Label:

Riot Records, 2021

Tracklisting:

  1. Crosses
  2. Jeffrey
  3. Smoke Break
  4. Drug Dealer
  5. Antlion
  6. Edge Of The Earth
  7. The End

Line-up:

  • Nate Valdez – Zang, gitaar
  • Eric Riley – Drums, zang

Links: