Inter Arma – Garbers Days Revisited

Geschreven door op 19-11-2020 om 20:41.

“Wat?! Een coveralbum? Nee, toch, was de inspiratie bij de band even zoek dan?” Vele fans zullen zich vaak schuldig maken aan deze denkwijze en geheel ongelijk hebben ze niet. Verscheidene bands besluiten op een gegeven punt in de carrière wel eens over te gaan tot het maken van een dergelijk album. Heel vaak met wisselend succes en weinig inspirerend materiaal. Doch, af en toe, kunnen er parels tussen de zwijnen gevonden worden voor wie eerst doorheen heel wat keutels weet te graven. Hier bij zware metalen doen we trouwens ons best om elke november om te dopen tot covember (niks met Covid te maken overigens) en jullie van een hoop parels te voorzien. Het leek me dan ook de perfecte timing om de coverplaat van  Inter Arma even onder de loep te nemen.Mocht deze band je de afgelopen tien jaar ontgaan zijn, schaam u diep! De bandleden uit Richmond, Virginia leveren met Garbers Days Revisited de vijfde langspeler af en weten hiermee elke twee jaar een album uit te brengen sinds het debuut. Wie in 2013 al eens een overzicht van beste metalplaten opzocht, kon niet over Sky Burial heen kijken dat op vele lijsten hoog genoteerd stond. Persoonlijk beluister ik deze nog regelmatig en doet het me nog steeds denken aan Triptykon (of de verderzetting van Celtic Frost, min of meer). Duistere, broedende, apocalyptische sferen zonder in te boeten aan melodieus gitaarwerk, heerlijk!

Bij de release van de derde langspeler Paradise Gallows wordt het duidelijk dat Inter Arma zich qua genre niet snel laat vastpinnen. Waar gestart wordt met een progressieve, psychedelische opbouw gaan het al snel over tot loodzware sludge riffs om dan weer te eindigen met een soort van post-moderne black metal. Labels zijn moeilijk aan te brengen om deze band uitgelegd te krijgen aan je bevriende muziekfanaat, wat het beluisteren alleen maar kan aanmoedigen. Vergeet dan ineens niet het vierde album Sulphur English te beluisteren, waar de heren opnieuw verrassend uit de hoek komen met death/doom op het eerste deel van de plaat om na het prachtige Stillness verder te experimenteren met de postmetalinvloeden.

Verrassen is dus zeker en vast het kernwoord bij Inter Arma en dat deed de band ook toen ze deze zomer plots een coveralbum op de wereld loslieten. Zou hiermee het tot nog toe onbezoedelde palmares besmeurd worden? Welke invloeden hebben de heren en krijgen we met dit album een kijk daarop? Het lijkt erop dat de heren in ieder geval kiezen voor een gevarieerd (hoe kan het ook anders) palet aan covers. Naast de ietwat meer voor de hand liggende keuzes binnen de hardere genres zoals Venom‘s In League With Satan en Nine Inch Nail‘s March Of The Pigs zijn er moedige keuzes gemaakt.

Best uitgevoerde track, waar de stempel van het viertal het meest tot uiting komt moet wel Southern Man van Neil Young zijn. Getrouw aan de vibe van het origineel start het nummer met een folk/blues intro om vervolgens ondergedompeld te worden in een waar metalbad. Mike Paparo schreeuwt boven de zware riffs uit dat de rassenhaat nog steeds woedt vijftig jaar na het uitkomen van het origineel. Hier en daar komen er zelfs blastbeats aan te pas om de boodschap nog meer kracht te geven en waarom ook geen black metal vereenzelvigen met zo’n tekstueel geladen nummer.

Wat de plaat zo aangenaam maakt is dat het duidelijk weerspiegelt waar de band tijdens een tournee op de bus naar zou kunnen zitten luisteren en waar inspiratie gehaald wordt. Zo is er ook ruimte voor wat punk met de cover van Hüsker Dü‘s The Girl Who Lives On Heaven Hill en hardcore dankzij het gecoverde Hard Times van Cro-Mags. Het enige nummer dat naar mijn mening en blijkbaar ook die van de band zelf mocht ontbreken is de poging om Purple Rain van Prince van een nieuw laagje te voorzien. De zang voor dit nummer wordt overgelaten aan drummer T.J. Childers en hij klinkt niet veel beter dan de doorsnee zatte nonkel in een karaokebar. Sommige nummers zijn gewoon te sterk om gecoverd te worden.

Ondanks dat ik geen fan ben van coveralbums op zich, blijkt dat ze toch de moeite kunnen lonen om op te zetten als ze uitgevoerd worden door een band van het kaliber Inter Arma. Het album geeft een leuke inkijk op de invloeden die het geluid van de band mee bepalen en geniet voldoende variatie om als geheel overeind te blijven. Teleurstellen doet het album dus zeker niet, hoewel sommige covers gewoon te weinig eigenheid ademen. Als je slechts één nummer uit het album wil beluisteren, ga dan zeker voor Southern Man.

Score:

75/100

Label:

Relapse, 2020

Tracklisting:

  1. Scarecrow
  2. Southern Man
  3. Hard Times
  4. March Of The Pigs
  5. The Girl Who Lives On Heaven Hill
  6. In League With Satan
  7. Runnin’ Down A Dream
  8. Purple Rain

Line-up:

  • Joe Kerkes – basgitaar
  • T.J. Childers – drums
  • Trey Dalton – gitaar
  • Steven Russel – gitaar
  • Mike Paparo – zang

Links: