Eigenlijk zou deze recensie hier niet mogen staan. Wat deze Berlijnse impressionisten doen kun je niet onder de kunststroming ‘muziek’ plaatsen. Metal is het wel degelijk en velen zullen daar gemakkelijkheidshalve “avant-garde” voor zetten, wat eigenlijk een bedekte term voor “ik weet het niet” is. Gelukkig weten wij het wel, daarom zijn wij ook uw favoriete e-zine.
Luister, waar hebben we mee te maken? Met sonografie. Het is prima als je dat even googlet, maar kort door de bocht toegepast op de derde uiting van Ingurgitating Oblivion, is het eerder een luisterstuk dan een muziekstuk. Dat vormen ze uit onsamenhangende, metalen onderdelen, waarvan je oogvocht gaat schiften. Zie het als een onlogische aaneenschakeling van erosieve snaardisharmonieën, asymmetrische klemtoonverdraaiingen die verdwalen in verschuivende doolhofwanden van drumdaden, screams en growls. Het onderscheidt zich van muziek door de absentie van samenspel en terugkeer.
Neem nu de tweede collage. Die begint met een bizar een repetitief klankspel van dissonant snaarfluweel en ambiënte geluidslagen, die gestaag opstapelen en een ectoplasmatisch hypnosesfeertje creëren. Uiteindelijk doen de willekeurige drums en growls er zich opnieuw aan tegoed, terwijl de zachte distortion-gitaren blijven sluimeren als dissonante misten. Binnen dat dissonante mistgordijn splitsen zich solo’s af uit het ijle, buldert er een donkere onderriff en uiteindelijk ontstaat er gemakkelijk een laag of acht totaal verschillende gitaarpartijen. Zo verandert de geluidsvorm voortdurend van kleur, sfeer en intensiteit, zonder ooit haar oorspronkelijke vorm opnieuw aan te nemen.
Veel metalmedia vergelijken dit met Ulcerate of Gorguts, maar hopelijk heb jij nu begrepen dat je dan evengoed Rembrandt met Shakespeare kan vergelijken. Je kan hier alleen bleek wegtrekkend naar zitten luisteren en het is medisch perfect verklaarbaar dat je na een half uur een eerste mondvol paarse substantie naar buiten werkt. De enige andere keer dat ik zelf zo’n huiveringwekkend gevoel kreeg van audio, was met Working Class Deamon van Yurei. Dat was ook een surrealistisch audiologisch kunstwerk, al is dit nog meer opgebouwd uit metalbouwstenen.
Score:
😱 /100
Label
Willowtip Records, 2017
Tracklisting:
- Amit The Offal, Abide With Me
- A Mote Constitutes What To Me Is Not All, and Eternally All, Is Nothing
- Vision Wallows In Symphonies Of Light
- A Devourer Of Flitting Shades Who Dwells In Rays Of Lights
Line-up:
- Florian Engelke – Gitaar, zang
- Adrian Bojarowski – Basgitaar, Zang, Synthesizer
- Paul Wielan – Drums
Links: