Tweeduizendvierentwintig was al geen misselijk jaar voor black metal, met vele uitstekende releases. Menigmaal viel het woord “jaarlijstmateriaal” in een recensie van het betreffende genre. Eerder dit jaar werd het tiende album van Necrophobic van een recensie voorzien en collega Dypfrys omschreef het met (dat hoop ik althans) enig gevoel voor understatement “dit album moet je even luisteren” en gaf het album een score van 88. Welnu: In Aphelion is niet een album dat je even moet luisteren. Je moet het van begin tot eind leren kennen, uit je hoofd leren, weten waar de blastbeats zitten en op welke stukken je mee kunt bangen.
Wie en wat is In Aphelion dan? Nou, de basis wordt gevormd door Sebastian Ramstedt en Johan Bergebäck van Necrophobic. Tijdens de pandemie die ruim vier jaar geleden uitbrak, hadden ze ineens wat tijd om handen en in plaats van het zolderkamertje op te ruimen of de badkamer opnieuw te betegelen besloten ze samen te werken aan nieuwe muziek. Daarbij werd Marco Prij van het Nederlandse Cryptosis gevraagd om op de drumkruk plaats te nemen. De beste man had daar blijkbaar tijd voor en zin in en al snel vond In Aphelion onderdak bij Century Media waar Necrophobic en Cryptosis toch al bij zaten.
Prij is natuurlijk een man die van vele markten thuis is (Distillator en Overruled zijn bands waarin hij speelde en daarnaast live bij onder andere Pestilence, Bodyfarm en Flotsam And Jetsam), maar dat hij ook een blackmetalalbum vakkundig weet in te drummen, was nieuw voor mij. Dat hij sfeer weet toe te voegen aan een nummer wisten we dan weer al langer, maar dat hij met sfeervolle passages (When All Stellar Light Is Lost) in staat is een nummer eigenhandig naar grotere hoogtes te tillen, mag als een kunst op zich worden gezien.
They Fell Under Blackened Skies laat in het intro en outro horen dat Iron Maiden nog steeds tot de invloeden behoort, maar raast daarna voort als een op hol geslagen paard op een marktplein. Geen spaander blijft heel en alles en iedereen moet aan de kant of vernietigd. Vergelijkingen met vooral Watain en in wat mindere mate Marduk zijn er alom, maar dan nog wel een tandje beter naar mijn bescheiden mening. Dit klinkt hoogmoedig en als je me niet gelooft, luister dan nog maar eens naar dit album. Wanneer het einde van het album nadert heeft In Aphelion nog een troef achter de hand: Aghori. Waar Watain op Lawless Darkness afsloot met het veertien minuten durende Waters Of Ain, doet In Aphelion hetzelfde in ongeveer de helft van de tijd. Een rustig, spooky intro met dreigende zang eroverheen en vervolgens een pakkend refrein. Een episch einde van een beest van een plaat.
Moribund werd hier op Zware Metalen al de hemel in geprezen, maar Reaperdawn doet daar nog een schepje bovenop. Al luister je (zoals ik) al ruim dertig jaar naar black metal, dan kun je blijkbaar nog steeds worden ver(r)ast en van je sokken worden geblazen. Wereldplaat! (En dus jaarlijsmateriaal!!)
Score:
95/100
Label:
Century Media, 2024
Tracklisting:
- The Fields In Nadir
- A Winter Moon’s Gleam
- When All Stellar Light Is Lost
- The Darkening
- They Fell Under Blackened Skies
- Further from the Sun
- Reaperdawn
- Aghori
Line-up:
- Sebastian Ramstedt – Zang, gitaar
- Johan Bergebäck – Gitaar
- Tobias Cristiansson – Basgitaar
- Marco Prij – Drums
Links: