Te ingewikkeld en te veel waardering om er voor de releasedatum een review over te kunnen of willen maken. Koppig als een weerbarstig kanon wachtend om deze kogel af te vuren. Het buskruit wordt echter te heet, altijd, en dus is hij eindelijk hier. In mijn persoonlijke catacomben van de metalgeschiedenis staat één naam fier bovenaan: Ihsahn. Deze Noorse grootmeester heeft zijn stempel gedrukt op het genre met zijn legendarische werk bij Emperor en zette na een soort van bijberoep de stap naar een zelfstandige carrière. Dat bijberoep was Peccatum, en bestond uit zijn drang naar creatieve vrijheid, die hem ertoe bracht om zijn vleugels uit te slaan en een solo avontuur aan te gaan. Samen met zijn medeplichtige en echtgenote, Heidi Tveitan, verkende hij een veelzijdiger geluid dat verder reikte dan de grenzen van black metal. Vervolgens zette hij in 2006 de stap naar een zelfstandige carrière, die alleen maar eigenzinniger werd met elk nieuw album. Zijn nieuwste creatie, simpelweg getiteld Ihsahn, is een nieuw (hoogte?)punt in zijn uitgebreide oeuvre. Persoonlijk kon enkel het soloalbum Àmr uit 2018 mij bekoren, in tegenstelling tot populaire meningen op het internet.
Ihsahn, die met Emperor klassiekers als In the Nightside Eclipse en Anthems to the Welkin at Dusk heeft losgelaten op de wereld heeft daarmee ook de lat onwezenlijk hoog gelegd voor wat extreme metal kan bereiken. In 2006 bracht hij zijn eerste soloalbum uit, The Adversary, dat meteen de gepolariseerde aandacht trok van zowel critici als fans. Sindsdien heeft hij een discografie opgebouwd, waarbij elk album een diepgaande en emotionele reis biedt door de geest van de meester zelf. Maar met Ihsahn lijkt hij een nieuw hoofdstuk aan zijn verhaal toe te voegen, een hoofdstuk dat ons meeneemt naar nog onbekende gebieden van zijn muzikale verbeelding.
At the Heart of All Things Broken is de emotionele zenith van het album, met zijn uitgestrekte arrangementen en emotionele diepgang. De individuele menselijke ervaring, of wat dat ook mag betekenen, lijkt hierin centraal te staan. Het album sluit af met Sonata Profana, een nummer met bekoorlijke melodieën en krachtige arrangementen, tevens de basis van alle nummers op dit album. Meteen ook het sein om het bestaan van de orchestrale versie van dit album mee te geven, dat bestaat uit herinterpretatie van de reguliere nummers. Het voegt een geheel nieuwe dimensie toe aan dit het album, met weelderige en soms ietwat wollige arrangementen en uitgebreide orkestraties. Niet voor iedereen zeg ik alvast, maar dat is sowieso het geval wanneer we het over het solowerk van Ihsahn hebben.
Dit album overstijgt zowat alle conventies, zonder dat het expliciet de bedoeling is. Geen evidentie om de oergevoelens die Ihsahn bij Emperor wakker maakte los te laten. Dit is geen Emperor, en dat zal het ook nooit zijn. Dit Ihsahn komt als een pakket nieuwe ervaringen, dat je enkel kan beleven als je er klaar voor bent, als je het verlangen hebt, om (je ervaringen) voor een stuk los te laten en opnieuw te omarmen. Begin met de videoclips, laat je visueel verleiden en kijk in hoeverre je kan meegaan in het muzikale avontuur van Here Ihsahn.
Score:
83/100
Label:
Candlelight Records, 2024
Tracklisting:
1. Cervus Venator
2. The Promethean Spark
3. Pilgrimage to Oblivion
4. Twice Born
5. A Taste of the Ambrosia
6. Anima Extraneae
7. Blood Trails to Love
8. Hubris and Blue Devils
9. The Distance Between Us
10. At the Heart of All Things Broken
11. Sonata Profana
Line-up:
- Ihsahn
Links: