Het is weer december, de maand waarin ik normaal reflecteer op het afgelopen jaar en de hoogte- en dieptepunten benoem. Laat ik daar nou absoluut geen zin in hebben, want eerlijk is eerlijk, we hebben allemaal een klotejaar achter de rug! Daarom kijk ik terug naar zo’n dertig jaar geleden, toen een klein bandje uit Tampa, Florida zijn debuutalbum lanceerde. Inmiddels is het bandje uitgegroeid tot één van de meest invloedrijke heavy-/thrashmetalbands en wordt de “30th anniversary” van het debuut van Iced Earth opgeluisterd met een heruitgave. Voorzien van een nieuwe master en wel!
Dat de band een inmiddels legendarische status heeft verkregen staat buiten kijf. Met inmiddels dertien albums, vier EP’s, twee live-albums en vier compilatiealbums noteert de band ook nog eens een aardige discografie. Met het nodige vakmanschap van Zeuss is het eerste album nu volledig opgepoetst: meer vlees, meer ballen, meer bas. Ook de zang heeft een meer aanwezige plek gekregen op het album. De totale mix klinkt ook ruimtelijker en voller dan het origineel, wat er voor zorgt dat de plaat eindelijk kan worden gehoord zoals het zou moeten.
De titeltrack heeft zo veel meer pit gekregen, waardoor de openingsriff (gitaren in een mineur harmonie) extra venijnig klinkt en de overige instrumenten een flinke klap met een figuurlijke moker uitdelen. De zang van Gene ligt prominent in de mix, maar wel in balans met de overige instrumenten.
De eerste en enige instrumentale track, Solitude, heeft ook een nieuw leven gekregen in deze nieuwe mix. Met de aanpak van het geluid klinken de akoestische gitaren des te mooier en zwevender. Het draagt enorm bij aan de beleving van de track. Voor mij was dit één van de eerste momenten waarop mij duidelijk werd dat we hier met briljante muzikanten te maken hebben. Het daaropvolgende Funeral bevestigt dat gevoel nogmaals (het is tevens de eerste track die aan het begin niet een standaard maatvoering volgt, het is haast progressief). Ook Funeral had zo een instrumentale track kunnen zijn, ware het niet voor dat kleine stukje tekst. Dan volgt When the Night Falls: de afsluiter van het album en de meest lange track (maar liefst negen minuten). De nieuwe mix heeft er bij deze track voor gezorgd dat deze groots, bombastisch en haast imponerend aanvoelt. Heerlijk ook hoe de special effects van links naar rechts gaan en de oren triggeren om extra aandachtig te luisteren.
Bij vlagen ben ik best een nostalgisch persoon en met het jaar dat wij allen achter de rug hebben des te meer. Meer dan genoeg reden om eens een greep ‘uit de oude doos’ te doen en deze heruitgave van Iced Earth onder de loep te nemen. En dat bleek een verdraait goede keuze! Zeuss heeft een uitstekende remaster neergezet, waardoor het voelt alsof ik opnieuw kennis maak met deze toch wel legendarische band. Voor fans van Iced Earth en het klassieke werk is deze remaster een must om eens te luisteren (zelfs voor de puristen onder ons).
Label:
Century Media, 2020
Tracklisting:
- Iced Earth
- Written on the Walls
- Colors
- Curse the Sky
- Life and Death
- Solitude
- Funeral
- When the Night Falls
Line-up:
- Gene Adam – Zang
- Jon Schaffer – Gitaar, zang
- Randy Shawver – Gitaar
- Dave Abell – Basgitaar
- Roger Huff – Keyboard
- Mike McGill – Drums
Links: