Over instituten van Teutoonse thrash gesproken. Oh, u had het daar helemaal niet over? Deze recensie wel. Het Duitse Holy Moses werd al in 1980 opgericht en stond op een van de eerste edities van het inmiddels legendarische Dynamo Open Air. Die van 1989 om precies te zijn, samen met onder meer Armored Saint, Forbidden, Sacred Reich en Savatage. Dat de discografie van de band inmiddels niet van bijbelse proporties is, is dan ook bijna een wonder (u ziet, het is net Pasen geweest). Het is vooral te wijten aan de negen jaar die tussen dit Invisible Queen en zijn voorganger Redefined Mayhem ligt en een zes jaar durende sabbatical na 1994. In die laatste periode zagen we frontvrouw Sabina Classen nog met haar Temple Of The Absurd in het Leidse LVC aan het werk als speciale gast van Pro-Pain. Gedenkwaardige avond, want het podium had per ongeluk voor een en dezelfde dag een punktour en een metal-/hardcoretour geboekt. Geen van die tours wilde wijken zodat Pro-Pain rond drie uur ’s nachts zijn set stond te knallen. Uh, waar was ik ook alweer? Oh ja, die Holy Moses dus blaast dit jaar zijn laatste thrashkaarsje uit en doet dat onder het motto dat ik eerder deze week veelvuldig op een popzender voorbij hoorde komen: “You better throw a party on the day that I die”. De band houdt namelijk op te bestaan met een nieuw album en een laatste rondje langs de fans dat op 27 december 2023 in Hamburg tot een feestelijk einde moet komen.
Het zal niet verrassen dat dat feest op Invisible Queen – na een speed-thrashgeschiedenis van meer dan veertig jaar – er vooral een der herkenning is, met her en der een duidelijke verwijzing naar het roemrijke verleden. Ten minste, we denken toch dat Cult Of The Machine ook verwijst naar het in 1989 als (te) complex ontvangen, maar goed verkochte derde album The New Machine Of Liechtenstein. Verwacht dus een fraaie blauwdruk van Teutoonse thrash, bijtend, met soms stevige fretgymnastiek, galopperende drums en af en toe een stevig stapje terug (het eerder mid-tempo Alternative Reality) om de volgende klap nog harder uit te delen.
Daarbij dragen de riffs, zelfs in een song met als titel The Downfall Of Mankind, een vrolijke energie in zich die de luisteraar dat “ik kan de wereld aan”-gevoel geven dat zo bij thrash hoort. Net als in 1989 schuwt de band het echter niet om de rechte lijn te doorbreken met ingewikkelder structuren – die lekker voorin het geluid liggende baslijnen (!) – en fraai vloeiende soli. Sowieso mag er een dikke pluim naar de beide snarenplukkers, want – zonder de noest doorhakkende Gerd Lücking tekort te willen doen – zij geven deze plaat net dat beetje extra. Voorbeeldje? Zij zijn het die met hun melodieuze samenspel in de derde track de in de titel genoemde orde in de chaos scheppen, alvorens met een versnelling diezelfde chaos ook weer terug te brengen. Dat de band maar één gitarist in de bezetting heeft, laat zich door de diverse over elkaar gelegde sporen niet horen. Hier geen gaten dus zoals soms wel het geval is in het geluid van het huidige Sepultura.
Het is een punt dat band en producer aanpakken door de zang op strategische momenten te (drie?)dubbelen. Dat werkt goed. Minder goed werkt, voor bovengetekende dan, de poging om eens anders te zingen in Forces Great And Hidden. Het is duidelijk dat het onderwerp Sabina aan het hart gaat, maar haar hysterische zang zoekt hier nadrukkelijk de kant van het valse op. Too Far Gone wat mij betreft en daarmee zijn we bij het volgende nummer aanbeland. Ook dat wijkt wat af van de hiervoor uiteengezette norm. Het is een amalgaam van fraaie baslijnen, atypische atonale gitaren en simpelweg doorhakken. Mooi buiten de lijntjes dus, waarbinnen het sterke Depersonalized met zijn Megadeth-achtige trackjes, uh trekjes, in het melodieuze gitaarwerk, juist weer heel lekker past. Maar aan alle verhalen komt een eind en het studioverhaal van Holy Moses stopt met Through The Veils Of Sleep. Hier laat de band zich nog een keer van een meer technische kant zien, waarbij het baswerk in de intro aan de complexiteit van Coroner doet denken. Deze laatste song eindigt passend met “My time is over”, waarna alleen nog stilte overblijft. Fraai detail!
En bij feestjes horen gasten, dat hoef je Duitsers natuurlijk niet te vertellen. Die zijn er dan ook op de bonus-cd getiteld Invincible Friends. Daarop zingen vrienden van de band de nummers van het album. Bobby ‘Blitz’ Ellsworth van Overkill zet zijn grof gekartelde stembanden in op het bijtende Cult Of The Machine. De niet zo subtiele Jens Kidman van Meshuggah legt zijn maaginhoud op tafel in Too Far Gone. Tom Angelripper van Sodom laat uiteraard geen party schieten en doet mee op Alternative Reality. Nederland wordt dan weer overtuigend vertegenwoordigd (overtuigender dan op het songfestival, vrees ik) door Marloes van Haliphron en Izegrim op Downfall Of Mankind. Gerre van Tankard doet zijn best op Forces Great And Hidden. Deze bonus zat niet bij de promo, maar een druk op een niet nader te noemen streamingsdienst – ach, wat de hel, het was gewoon Spotify – leert dat deze aanpak die eerder bedoelde welkome afwisseling geeft. Dat neemt overigens niet weg dat ook Gerre het moeilijk heeft met de meer hysterische stukken van zijn nummer.
Nog even terug naar het album zelf dan. Invisible Queen is een technisch, bijtend en toch plezierig plaatje dat de thrashfan gerust kan omarmen. Het is ook een meer dan waardig over en (bijna) sluiten van een band die zijn rol heeft gespeeld in de vroege ontwikkeling van het genre. Hut ab en het ga jullie goed!
Score:
80/100
Label:
Fireflash Records, 2023
Tracklisting:
- Downfall Of Mankind
- Cult Of The Machine
- Order Out Of Chaos
- Invisible Queen
- Alternative Reality
- The New Norm
- Visions In Red
- Outcasts
- Forces Great And Hidden
- Too Far Gone
- Depersonalized
- Through The Veils Of Sleep
Line-up:
- Sabina Classen – Vocalen
- Thomas Neitsch – Basgitaar
- Gerd Lücking – Drums
- Peter Geltat – Gitaar
Links: