Wie de vorige drie albums van Hell Militia al eens heeft beluisterd, weet perfect wat ze van deze band mogen verwachten: meedogenloze, smerige black metal uit de stinkende ingewanden van de Franse underground. Inspiratie werd tot nu toe vooral gehaald bij het oudere werk van Mayhem (vooral opvallend op de debuutplaat Canonisation of the Foul Spirit uit 2005, maar op het vorige album, Jacob’s Ladder, waren die invloeden nog amper te herkennen), maar ook bij andere krachtpatsers als Marduk, Watain en met name Tsjuder.
Voor subtiliteit moet je niet bij Hell Militia komen aankloppen. Er is maar weinig schoonheid te vinden in de nummers. De muziek is veelal vreugdeloos, mistroostig, zwaarmoedig en onesthetisch. Druk ook, goor en infernaal. Tja, het zijn dan ook de stoottroepen van Satan. Op de eerste twee albums lag de nadruk dan ook net iets te veel op geweld, rauwheid en chaos. Er was maar één weg, en die was vooruit! Met veel dissonantie en distortie werd het de luisteraar niet makkelijk gemaakt om deze platen in één zit uit te luisteren. Ze lagen te zwaar op de maag, er was amper een lichtpuntje te herkennen en eerlijk: halverwege deze albums werd het eigenlijk wat saai. De GG Allin & The Murder Junkies-cover Shoot Knife Strangle Beat & Crucify bewees echter dat een beetje punk misschien nét was wat deze muziek nodig had om zichzelf uit dat nogal mediocre moeras te tillen. Opvolger Jacob’s Ladder (2012) bracht echter geen punk, maar wel wat progressie. Eindelijk was Hell Militia voldoende gerijpt om te durven experimenteren met zijn vertrouwde stijl. Nummers als Death Worship (met Morbid Angel-stijl invloeden) en het Satyricon-achtige Deus Irae bewezen bijvoorbeeld dat wat meer creativiteit en durf het niveau (en de beluisterbaarheid) van hun muziek gevoelig omhoog kon krikken. De nummers kregen zodoende wat meer identiteit en dat was echt wel nodig na twee albums grijze middenmoot. Ook het gebruik van wat frissere, meer melodische riffs en het opwaarderen van de productie bleken een schot in de roos.
Maar liefst tien jaar na Jacob’s Ladder is Hell Militia eindelijk terug met een nieuw album: Hollow Void. De lange periode van inactiviteit tussen Jacob’s Ladder en Hollow Void wordt door de band toegeschreven aan “een mix van persoonlijke problemen en meningsverschillen binnen de band” (en COVID-19, uiteraard). Hell Militia is effectief een aantal jaar “on hold” geweest, maar werd opnieuw leven ingeblazen in 2018. Opnieuw is het het Season of Mist ondergrondsublabel “Underground Activists” dat het album uitbrengt, maar aan de andere kant is er ondertussen wel wat veranderd in de gelederen van deze infernale krijgsmacht. Gitarist Arkdaemon en drummer Dave Terror zijn de enige originele leden die nog over zijn, maar ook tweede gitarist Saroth (Temple of Baal) is gebleven. Bassiste LSK stapte een jaar na het uitkomen van Jacob’s Ladder jammer genoeg uit het leven en werd vervangen door S. De meest opvallende line-upwijziging is echter te vinden achter de microfoon, want oudgediende Meyhna’ch (de man achter Les Légions Noires-legende Mütiilation) verliet de band en werd vervangen door de Nederlander Rogier Droog a.k.a. RSDX (twintig jaar lang bassist bij Funeral Winds). Als nét hij dan stelt dat “de blackmetalscene dan mag veranderen… maar Hell Militia doet dat niet!”, klinkt dat toch ergens contradictorisch. Of toch niet?
Het hele concept, het hele gevoel dat Hollow Void uitstraalt moet je vooral in het licht zien van de problemen die de band en bandleden doorheen de voorbije jaren hebben gekend: een cocktail van dood, bitterheid en deceptie. Hell Militia heeft deze moeilijkheden ter harte genomen en tot zijn eigen voordeel aangewend: als inspiratiebron voor de muziek en de teksten. Het is dan ook een minder experimenteel album geworden dan zijn voorganger, eerder een combinatie van de dissonante riffs van Jacob’s Ladder en de bruutheid van de eerste twee platen. Inhoudelijk komen thema’s als religieus fanatisme, satanisme, verbittering en de ondergang van het mensdom aan bod. Black metal is niet alleen krieg, maar ook koude haat. Zoiets. Het idee dat black metal evengoed een ideologie en levenswijze is als een uitdrukkingsvorm daarvan, staat overigens centraal in de wereldvisie van Hell Militia. Le vrai black metal zeg maar. Een revival van Les Légions Noires?
Nee, daarvoor is Hollow Void net niet rauw en lo-fi genoeg. Toegankelijk is deze nieuwe dan ook weer niet. Ik moet eerlijk toegeven dat het mij ontelbare integrale luisterbeurten heeft gekost vooraleer ik dit album min of meer wist te doorgronden en in zekere zin te appreciëren (en dan nog…). Ik zie hiervoor twee hoofdredenen. Eerst en vooral stond mijn muzikaal vizier nog helemaal verkeerd afgesteld: ik luister namelijk vaker naar melodische en symfonische black metal dan naar het veredelde beukwerk dat Hell Militia predikt, en dus was het even moeilijk om de juiste mindset te vinden. Ten tweede ligt de oorzaak bij het openingsnummer, dat eigenlijk te weinig indruk maakt. Ik vind het een foute keuze. Geen filmsample om mee te starten deze keer, maar onmiddellijk worden hamer, beitel en schuurpapier bovengehaald om ons gehoororgaan te bewerken. Verpletterend is het allemaal echter niet, eerder mid-tempo dan snel, maar het dendert wel door zonder om te kijken. Er is maar één weg, en die is vooruit! Ik vind de riffs, hoewel duidelijk herkenbaar en wel heel erg functioneel, allesbehalve origineel en overtuigend. Er zit hier en daar wat Mayhem in, maar het blijft allemaal wat te middelmatig naar mijn zin. Wat we na het eerste nummer wel al kunnen besluiten is dat RSDX een waardige vervanger van Meyhna’ch is, met zijn scherpe, ijskoude stemgeluid. Het is dan ook enkel wanneer de teksten op de voorgrond treden (passage vanaf 1:30), dat het nummer even de aandacht trekt.
Dan is de openingsriff van Genesis Undone toch onmiddellijk een stuk interessanter, hoewel er duidelijk nog steeds uit hetzelfde vaatje getapt wordt. Hier en daar schieten de akkoorden letterlijk wat door de stinkende massa heen en het is vooral vanaf het tragere segment in het tweede deel van het nummer, met zijn heldere, mistroostige leads en het gif en de bitterheid van RSDX, dat Genesis Undone open bloeit. De meer atmosferische inslag van de riffs op het einde ligt mij dan toch net iets beter in het gehoor dan de continu stuwende aandrang van bijvoorbeeld Lifeless Light.
Within the Maze ligt stilistisch wat in dezelfde lijn: slepende smerigheid met een occasionele, geslaagde ritme/tempowissel. Het is inderdaad zo dat Hell Militia er op dit nieuwe album in slaagt om zijn inherente bruutheid te behouden, maar ditmaal gebruik makend van een frisser, scherper geluid, meer afwisseling en een betere balans. Zonder impact te verliezen, want het voelt allemaal heel zwaar, pompeus en doorleefd rauw aan. De extremen worden niet gemeden, en ik blijf het herhalen: de ijselijke stem van RSDX is daar de exponent van. De drums klinken lomp door de bijna subsonische, maar doorlopend aanwezige basdrums, en tegelijkertijd is er een zekere nervositeit die doorklinkt in het veelvuldig gebruik van de cimbalen. Within the Maze valt misschien nog het meest op door de vele ritmeveranderingen, waardoor je regelmatig in nieuw vaarwater terechtkomt. Nochtans eindigt het nummer wel zoals het is begonnen.
Een Hell Militia-album zou geen Hell Militia-album zijn zonder een sample, maar het is wachten tot het titelnummer om die te horen te krijgen (er volgen er later ook nog op Veneration en Corruption Rejoice). Eén van de betere nummers op Hollow Void, en dat vooral door de erg meeslepende flow en dito riffs die vanaf 2:50 op ons worden losgelaten. Jammer genoeg gaat het hier maar om een kort stukje: dit zou Hell Militia vaker moeten doen, want een dergelijke werkwijze sleurt de luisteraar onmiddellijk het nummer in. Ook in het daaropvolgende nummer, The Highest Fall, merk je dat de riff/ritmecombinaties opnieuw een stuk pakkender zijn. De apocalyptische gitaarsirenes in het tweede deel behoren zelfs tot het meest opwindende dat Hollow Void te bieden heeft. Op het afsluitende Corruption Rejoice komt Meyhna’ch ook nog eens op bezoek, en zo is de cirkel rond.
Hollow Void heeft een aantal hoogtepunten (Dust of Time is daarvan het meest geslaagde), maar die zijn net iets te schaars om over een aanzienlijke stap voorwaarts te spreken. Er zijn net iets teveel overbodige/weinig opvallende tracks op dit album. Door de hierboven omschreven omstandigheden grijpen de heren anno 2022 terug naar een agressievere aanpak, want dat is nu eenmaal eigen aan hun stijl. Jammer genoeg verleggen ze hierbij weinig grenzen (de vocalen vind ik wel een uitzondering), blijven ze wat té vaak ter plaatse trappelen en lijken de snelle stukken ook net iets teveel op elkaar. Hier en daar tonen ze toch wel flarden van hun potentie, maar het mocht wat meer zijn. Uiteraard zijn er enorme stappen gezet in vergelijking met hun eerste twee albums (zowel technisch als qua geluid), maar ze kiezen uiteindelijk om vooral trouw te blijven aan hun eigen stijl en weinig of geen compromissen te sluiten naar luisterbaarheid toe. Het moet gezegd zijn dat puur technisch de line-upwissels geen afbreuk hebben gedaan aan de geleverde kwaliteit.
Voor liefhebbers van getormenteerde, compromisloze, rauwe black metal is dit zeker een aanwinst in de platenkast. Vernieuwend of buitengewoon is dit echter geenszins. Maar dat zal ook wel de bedoeling geweest zijn.
Score:
70/100
Label:
Season of Mist Underground Activists, 2022
Tracklisting:
- Lifeless Light
- Genesis Undone
- Dust Of Time
- Within The Maze
- Hollow Void
- The Highest Fall
- Kingdoms Scorched
- Veneration
- Corruption Rejoice
Line-up:
- RSDX – Stem
- Arkdaemon – Gitaar
- Saroth – Gitaar
- S. – Basgitaar
- Dave Terror – Drums
Links: