Hekate – Sermons to the Black Owl

Geschreven door op 12-08-2021 om 17:12.

Herken jij dat gevoel, dat je een plaat voor het eerst opzet en deze je meteen naar de strot grijpt? Zo nee, jammer, want dat zijn hele fijne momenten. Zo ja, dan hoef ik niet uit te leggen wat mij overkwam toen ik Hekate’s Sermons to the black Owl voor het eerst opzette.

Hekate is een relatief nieuwe band, afkomstig uit Australië (Sydney en Canberra om precies te zijn), maar voor wie een beetje bekend is met de Doom muziek van dit continent zal de naam Marcus de Pasquale geen onbekende zijn. Marcus, met het typische nasale stemgeluid, is ook de zanger van Witchskull. Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Hekate is absoluut geen kopie van Witchskull. De band gaat nét iets meer richting de ‘verdoomenis’ uit de jaren zeventig en put daar duidelijk inspiratie uit. Dat komt, volgens eigen zeggen, omdat ze het DNA van onder meer Black Sabbath in zich hebben. Gekregen via borstvoeding toen ze nog baby’s waren. Ik werd uiteraard meteen nieuwsgierig naar hoe dat gesmaakt zal hebben.

Sermons to the Black Owl, uitgebracht op het Franse Black Farm Records, begint ijzersterk met Isobel’s Chambers. Denk aan zware riffs en lomp drumwerk; niet te snel, niet te langzaam. Het kwartet speelt met twee gitaristen wat het geluid en de riffs alleen maar ten goede komt. Zodra Marcus zijn keelgat openspert krijg ik mijn eerste kippenvelmoment. Het begin van het tweede nummer Winter Void, kan net zo goed het begin van een Black Sabbath nummer zijn: een zachte en rustige opbouw waarna langzaam een heerlijk klinkende riff wordt ingezet. Het effect van de moedermelk komt hier goed tot haar recht. Halverwege het nummer komt de rust van het begin weer even terug tot gitarist Ashley zijn volumeknoppen weer naar tien draait.
Zowel in Winter Void als in de volgende track, Child of Black Magick, is goed te horen dat er twee gitaristen aan het werk zijn en dat komt de plaat (lees: het gehoor) alleen maar ten goede.

 

Hekate - Sermon to the black owl

Burning Mask begint met een heerlijke riff wat het hoofd langzaam doet mee schudden en weer bezorgen de vocalen van Marcus me kippenvel. Dat komt vooral wanneer hij zijn stem harder in hoger inzet. Obscene Godess heeft een wat hypnotiserend effect. Waarschijnlijk door de herhaling van de riffs en de enigszins spannende opbouw van het nummer. Aan het eind vervalt het in iets te veel gitaargefriemel, maar het nummer herpakt zich snel weer tot een goed einde. Het zevende en laatste nummer (Acoustic Outro niet meegeteld) Cassowary Dreaming is mijn favoriet. Het is een intense minitrip van iets meer dan drie minuten, beukt op je schedel en laat nogmaals goed horen dat twee gitaristen echt iets toevoegen.

Sermons to the Black Owl verraste mij en blies mij toch wel van het begin tot en met het einde uit mijn sokken. De moedermelk die de bandleden als baby hebben gedronken heeft de band zekers te weten gevormd tot wat hij nu is: meesterlijke jaren zeventig retro doom, of proto-metal, of … nou ja luister vooral zelf en laat je meeslepen in de krappe dertig minuten die de plaat duurt.


 

Het album is al vanaf maart dit jaar digitaal via Bandcamp te koop. De fysieke vinyl versie is onlangs verschenen en nog niet uitverkocht. Verder kreeg ik onlangs een mail van gitarist Ashley dat de band weer de studio is ingedoken om de tweede plaat op te nemen. Tot die tijd blijft Sermons to the Black Owl op repeat staan met het volume op 11.

Score:

96/100

Label:

Black Farm Records, 2021

Tracklisting:

  1. Isobel’s Chambers
  2. Winter Void
  3. Child of Black Magick
  4. Burning Mask
  5. Obscene Goddess
  6. Carpathian Eagle
  7. Cassowary Dreaming
  8. Acoustic Outro

Line-up:

  • Marcus De Pasquale – Zang, gitaar, keyboard
  • Ashley Byron – Gitaar
  • Mal Lloyd – Bas
  • Nathan Millett – Drums

Links: