Hämärä – Ivory Tower

Geschreven door op 18-06-2022 om 10:20.

Je kent zelf ook vast wel wat voorbeelden: kleine, authentieke producties die onverwacht, maar meestal wel volkomen terecht heel populair worden bij een groot publiek waardoor de grote productiemaatschappijen er als een stel roofdieren bovenop duiken. Ze gooien er wat prachtige lichamen tegenaan, strooien er miljoenen dollars overheen (want anders gaat het toch maar op aan belastingen…), schuiven een door de wol geverfd productieteam en een nieuw, aanstormend regietalent die wel wat draaiuren kan gebruiken die kant op en zetten het met een hoop poeha als eigen product op de markt. Wat je uiteindelijk voorgeschoteld krijgt is een glanzende keutel, zonder enige kraak of smaak… Voor mij zelf heb ik het hier bijvoorbeeld over de door Netflix ver-Endemolde serie van de geweldige film Christiane F. – Wir Kinder Vom Bahnhof Zoo. 

Ditzelfde gevoel krijg ik wanneer naar het debuutalbum Ivory Tower van het Amerikaanse gezelschap Hämärä luister. Hoogstwaarschijnlijk onbedoeld maar toch Hollywood kitsch. En dat gevoel wordt alleen maar versterkt wanneer ik wat achtergrondinformatie google. Zo is de bandnaam, zoals die als logo (Photoshop filters voor beginners: les één) met al zijn puntjes op de album hoes (wel mooi en sfeervol) staat, Fins van oorsprong en betekent ‘schemering’. Maar ook ‘verdacht’, ‘duister’ en ‘schimmig’… Er zijn ook verschillende andere Finse bands en acts te vinden die zo heten, dus hebben deze Amerikanen voor het gemak op het internet hun puntjes laten vervallen. Het zegt allemaal nog niks over de muziek, maar het is op zijn zachts gezegd een beetje Hämärä… 

Volgens hun bio is hun muziek bedoeld voor fans van Soilwork, Amorphis, Children Of Bodom en Fleshgod Apocalypse. Die eerste twee kan ik me wel in vinden, de combinatie van de opgefokte schreeuwstem afgewisseld met een emo, cleane zang hoor je daar ook in terug. Ook qua muziek valt het in hetzelfde moderne, melodieuze death straatje. Het iets meer symfonische geluid en structuur van Children Of Bodom kan ik er ook nog wel uithalen al hebben de Finnen (alweer…) een wat scherper geluid en meer black gevoel in hun muziek. Dat ze ook graag de fangroep van Fleshgod Apocalypse bedienen snap ik, maar ik hoor niet waar de link ligt. De enige overeenkomst is dat ze ook do-re-mi noten gebruiken maar qua stijl, geluid en structuur ligt het een heel eind uit de buurt van wat Hamara/Hämärä ons laat horen.

Als ik het bovenstaande zo teruglees dan lijkt het alsof dit afstevent op een heel slechte beoordeling. Dat zou het misschien ook worden als ik mijn oordeel alleen op beschreven gevoel zou vellen. Maar dat zou niet terecht zijn. Want objectief geluisterd doen ze muzikaal helemaal niets verkeerd. Het zijn allemaal ontzettend goede muzikanten, de nummers zitten goed in elkaar, alles wordt netjes gespeeld en de productie is helder en klinkt vet. Dus een onvoldoende zou absoluut niet verdiend zijn. Maar ik heb het hele album nu diverse keren beluisterd en ik zou met de beste wil van de wereld geen regel tekst of gitaar riff kunnen herinneren. Leuk om in een afspeellijst te zetten wanneer je bezig bent maar niks om eens aandachtig voor te gaan zitten. Een beetje ‘pimp my ride’ waarbij er alleen een dun laagje chroom over een veel gebruikte Volvo wordt gespoten: met het origineel was niks mis, en nu is het alleen nog maar een glanzende keutel…   

Score:

69/100

Label:

Eigen beheer, 2022

Tracklisting:

  1. Across the Hills of Emyn Muil
  2. Holy War
  3. Hardly Awake
  4. Isolation
  5. Under the Sun
  6. Retribution
  7. Withering Away
  8. The Fallen
  9. Ivory Tower

Line-up:

  • Josh Ruff – zang, bas
  • Aaron Schug – gitaar, achtergrond zang
  • Austen Couch – gitaar
  • Tony Molieri – keyboard, orkestratie
  • Orlando Manzanares – drum

Links: