De jaren ’80: cokesnuivende jetsetters, neonlichten, het prille begin van het digitale tijdperk en pulpige horrorfilms. Als “ninetees kid” kan ik alleen maar gissen naar hoe het geweest moet zijn. Gelukkig zijn er bands en artiesten die toch een bepaald nostalgisch gevoel weten op te roepen. Verlangens naar een tijd die ik helemaal niet heb meegemaakt. Naast Carpenter Brut en kornuiten doet nu ook Hail Spirit Noir een duit in het rood lederen zakje.
Hail Spirit Noir is een Griekse band die vanaf het begin flink aan het experimenteren is. Albums een, twee, drie en vier hebben we al eerder ven een recensie voorzien. Op hun vijfde langspeler Mannequins blijven de heren ver weg van enige metalinvloeden en storten ze zich volledig op de horror-achtige synthwave. Ze treden hiermee lichtelijk in de voetsporen van Ulver, alleen ligt het tempo wat hoger en zijn de hoeveelheden geluidseffecten verveelvoudigd. Hierdoor krijgt het album een geheel andere klank dan bijvoorbeeld het vorig jaar verschenen Flowers of Evil. De eerste twee nummers van het album zijn aangename recht-toe-recht aan synthwave knallers. Je hoeft je ogen maar te sluiten of je ziet filmscenes voor je van een gemaskerde moordenaar die een pubermeisje achtervolgt in een verlaten Amerikaans winkelmall. Het glimmend lemmet van zijn slagersmes reflecteert de blauwpaarse neonlichten. Het meisje valt, de moordenaar torent boven haar uit. Hij heft zijn mes en een ijzige kreet echoot door de lege gangen van de mall. Vervolgens verschijnt de titel van de film: Mannequins. Pas op het derde nummer (dat overigens ook Mannequins heet) krijgen we een Erasure-achtige zang te horen. En om de jaren ’80 sfeer helemaal af te maken, wordt het album zo hier-en-daar opgeleukt met korte soundscapes die zo van John Carpenter afkomstig zouden kunnen zijn.
De opeenvolging van de nummers is ook goed aangepakt. Doordat wat snellere nummers worden afgewisseld door wat langzamere, atmosferische nummers blijft het album op een bepaalde manier wel boeien. Toch mist het op sommige momenten het smerige randje dat je ook zou verwachten van een van de pulpige horrorfilms waar dit album op gebaseerd is. Het steriel klinkende Visitors of Horror duurt dan ook nét iets te lang. Gelukkig wordt het opgevolgd door het lichtelijk dansbare Enter Disco Inferno. Een prima nummer, hoewel de tekst een beetje geforceerd onheilspellend aandoet. Zo tegen het eind van het album gaan de drumcomputers, synthesizers en biepbloepjes een beetje tegen staan. Begrijp me niet verkeerd, alles wat we te horen krijgen steekt goed in elkaar en de productie is loepzuiver, maar na een aantal nummers klinkt alles een beetje naar elkaar. Als we de horror-interludes niet meerekenen, dan bevat dit album negen volwaardige nummers. Als het er zeven zouden zijn, was dat ook prima geweest. Ik heb het idee dat de heren van Hail Spirit Noir met dusdanig veel plezier aan dit project zijn begonnen, dat ze veel te veel materiaal hadden. En omdat ze niks verloren wilden laten gaan, hebben ze gewoonweg alles op het album geplaatst. En dat is hun goed recht.
Prima album, dit Mannequins. Geen greintje metaal te bekennen, maar dat mag de pret niet drukken. Met een eigenzinnig repertoire als dat van Hail Spirit Noir, is het gissen naar waar ze ons de volgende keer meer verassen.
Score:
80/100
Label:
Agonia Records, 2021
Tracklisting:
- 12-31-1985: Night Shift
- Against Your Will, My Blade
- Mannequins
- 12-31-1985: Night Shift II
- The Monsters Came From the Sky
- Visitors of Horror
- Enter Disco Inferno
- Mannequins II
- Alien Cell Charging
- On the Loose Again
- Ending Crashers
- Ending Crashers II
Line-up:
- Cons Marg – Vocalen
- Haris – Synthesizer
- Sakis Bandis – Synthesizer
Links: