Guns N’ Roses – Chinese Democracy
Geffen, 2008
Lang verwacht, toch gekomen. Het is een kreet die op geen andere plaat zo van toepassing is als op de nieuwe Guns N’ Roses, het eerste originele wapenfeit na het Use Your Illusion-tweeluik van 1991 en überhaupt het eerste teken van studio-leven na het cover-album The Spaghetti Incident? uit 1993. The Offspring maakte in 2003 bekend dat hun dat jaar te verschijnen album Chinese Democracy zou gaan heten, met de subtitel You Snooze, You Lose (later is dit Splinter geworden) en de Amerikaanse softdrink-gigant Dr Pepper ging na al het uitstel van het album door de jaren heen zelfs zo ver iedere Amerikaan een gratis Dr Pepper te beloven als de plaat nog in 2008 zou uitkomen. Om een lang verhaal kort te maken: Guns N’ Roses, tegenwoordig bestaande uit Axl Rose, Dizzy Reed en een hele resem aan gastmuzikanten, is eindelijk met de plaat over de brug te komen. Eens kijken of deze het wachten waard is geweest.
Chinese Democracy is een mixed bag, zoals ze dat in goed Nederlands wel eens zeggen en maakt het me schier onmogelijk er iets kort en krachtigs over te zeggen. Het eerste wat je als luisteraar moet doen bij het opzetten van dit zeventig minuten durende monster is het oude Guns N’ Roses uit het hoofd zetten. Van de vuige, sleazy rockband van weleer is weinig meer over, wat grotendeels te maken heeft met enerzijds de productie en anderzijds het vertrek van illustere namen als, onder meer, Slash, Duff McKagan en Matt Sorum. Vanaf het openende titelnummer wordt direct duidelijk dat Rose zich omringd heeft met een groep zeer bekwame muzikanten, maar het scherpe randje van jaren geleden ontbreekt. In dit opzicht faalt ook de productie, die, hoewel er een zeer organisch geluid geschapen is, veel te clean en gepolijst klinkt voor wat je van deze band zou mogen verwachten.
En dan het materiaal. Door de bank genomen staat Chinese Democracy vol met zeer degelijke, solide en pakkende hardrock. Het geluid is groots, door het vele gebruik van keyboards en strijkers erg pompeus, maar bovenal geslaagd. Songs als Street Of Dreams, There Was A Time, het epische Madagascar en het afsluitende (en momenteel mijn persoonlijke favoriet) Prostitute zijn gewoon klasbakken. We kunnen er heel lang of kort over discussiëren in hoeverre het allemaal nog Guns N’ Roses is, of het allemaal het wachten waard is geweest en wat al niet meer, maar dit is bovenal een collectie ijzersterke hardrocksongs. Ietwat overgeproduceerd wellicht, en misschien hier en daar wat aan de poppy kant, maar dat doet aan de algehele kwaliteit niets af. Chinese Democracy is ook geen plaat geworden waar je na twee keer luisteren een oordeel over kunt vellen. De indruk die het album bij de eerste luisterbeurt maakt wordt gelijk onderuitgehaald door de tweede. Die tweede luisterbeurt laat weer een heel andere impressie achter dan de daaropvolgende, en zo verder. Songs die de eerste keer niet werken, werken de volgende keer misschien wel. Chinese Democracy is ook een plaat geworden die niet in fragmenten werkt. Natuurlijk, de songs kunnen los van elkaar gehoord worden, waarbij het één beter functioneert dan het ander, maar om de individuele songs echt op waarde te kunnen schatten dienen ze in de context van het album beluisterd te worden.
Ja, Chinese Democracy heeft te lang op zich laten wachten en nee, het is niet de sleazy hardrockband van weleer. Dat is ook niet nodig, al zal de tijd moeten leren of de fans het nieuwe geluid accepteren of niet. Ondertussen is dit een album geworden van een band die qua geluid met haar tijd is meegegaan en modern genoeg klinkt om anno 2008/2009 nog steeds met de grote jongens mee te kunnen strijden. Rose is misschien een vreemde vogel en dat er maar liefst zeventien jaar aan deze plaat gesleuteld is (met meer gastmuzikanten dan China inwoners telt), is er misschien niet aan af te horen, maar de man met de markante stem weet nog steeds hoe je een degelijke en kwalitatief hoogstaande pot hardrock schrijft. Chinese Democracy is het meest gehypte album van 2008, potentieel het meest controversiële, maar bovenal één van de betere, meest veelzijdige en imposante hardrockalbums die dit jaar zijn uitgekomen en alleen daarom al niets dan lof.
tracklisting:
- Chinese Democracy
- Shackler’s Revenge
- Better
- Street Of Dreams
- If The World
- There Was A Time
- Catcher In The Rye
- Scraped
- Riad N’ The Bedouins
- Sorry
- I.R.S.
- Madagascar
- This I Love
- Prostitute
Links: