‘Uada is een wannabe Mgła-act’ en ‘Groza doet nog niet eens de moeite om zijn inspiratiebron te verhullen’. We lezen deze kritieken maar al te vaak op het internet. Groza kreeg veel kritiek te verduren bij het uitbrengen van het debuutalbum Unified in Void, drie jaar geleden. Qua muziek en esthetiek was het inderdaad enigermate gelijkend aan Mgła. De Duitse groep presenteert zich ook anoniem, gehuld in zwarte kappen en toegegeven, die riffs leken gerecycled. Het imago van ‘Mgła-tributeband’ blijft lang kleven aan Groza. Kritiek op het uiterlijke vertoon van de band wijs ik echter resoluut van de hand. Veroordelen dat de anonieme bandleden zich ook met zwarte kappen presenteren is mijns inziens hetzelfde als klagen dat Mayhem en Sarcófago niet origineel waren door corpsepaint te gebruiken zoals de vroegere acts Mercyful Faith, Alice Cooper en KISS dat deden. Zij hadden het weer afgekeken van Arthur Brown in de jaren zestig. Zwarte kappen zijn net als corpsepaint moeilijk weg te denken uit onze blackmetalscene. Mgła, Uada, Midnight, Gaerea en ja, dus ook Groza kiezen ervoor om hun uiterlijk zo min mogelijk te laten afleiden van de muziek. Wie ooit Lord of the Rings heeft gezien, hoeft niet lang te speculeren over de gelijkenis tussen de kleding van veel metalbands en de Nazgûl zoals ze in de films worden geportretteerd. Gaan we dan ook mopperen dat bijvoorbeeld Numenorean niet origineel is om na onder andere Gorgoroth en Burzum zijn naam te ontlenen uit het werk van J.R.R. Tolkien? Het verhaal van Lord of the Rings zit nu eenmaal flink verweven in ons geliefde blackmetalgenre en daar vind ik niks mis mee. Laten we ons liever focussen op de muziek en de discussie over al dan niet originele esthetiek links laten liggen.
Laat ik beginnen door te stellen dat het geluid op The Redemptive End niet meer zo helder te herleiden is naar Mgła. Het klinkt eerder als het resultaat van een hypothetische samenwerking tussen Harakiri for the Sky en Gaerea. Sunken in Styx – Pt. I Submersion gaat van start met een kalme opbouw à la Children of the Eye van Amenra. De strelende gitaren geven je het gevoel dat het straks los gaat barsten, maar die eruptie is niet zo intens en genadeloos als bij de Kortrijkse post-metalband, die daar toch het patent op behoudt. De uitbarsting, waarbij hooguit wat as vrijkomt, ontaardt in repetitieve riffs die we herkennen van, jawel, Mgła. Haak echter niet meteen af, want de blastbeats, melodieuze motieven en vocale variatie in Sunken in Styx – Pt. II Descent maken het de moeite waard om toch verder te luisteren.
Elegance of Irony maakt duidelijk dat Groza niet toevalligerwijs labelgenoot van Harakiri for the Sky is. Het lijkt wel alsof de gitaar op dezelfde manier is afgestemd als bij I, Pallbearer op het magnifieke Mære en dat dit nummer dezelfde receptuur volgt: men neme een aantal goed getimede wanhopige screams gecombineerd met een post-rockgitaarpartij tegen een achtergrond van opgefokte drums. Het resultaat doet er niet voor onder, want met Elegance of Irony brengt Groza werkelijk een memorabel nummer dat weet te hypnotiseren. Lijkt het masker van de man in de clip overigens niet heel erg op dat van de Tovenaar-koning van Angmar?
De gitaarleads worden wat agressiever van aard op het titelnummer The Redemptive End. Met de hihat wat meer op de voorgrond klinkt het loopje catchy en haast groovy. Een rustiger fragment volgt, als ware het een moment van bezinning met zelfs enkele saxofoonklanken. De sereniteit slaat om in frenesie met gekrijs zoals J.J. dat ook zo mooi kan. Die dichotomie zorgt ervoor dat dit nummer meer dan de moeite waard is om er goed voor te gaan zitten. Het is uiterst meeslepend en voelt als een hele reis!
De andere favoriet op deze plaat is Nil, een track waar we vooral live gebracht flink van zullen genieten. Het is namelijk een stuk bombastischer dan de rest van het album. Wat betreft het thema en de vocale kunsten zal het hart van de Gaerea-fans onder ons wat sneller kloppen. We omarmen het niets terwijl we verdoofd worden door beukende riffs en duizelingwekkende drums. Heerlijk! Het album wordt echter afgesloten met een weinig onderscheidende track. Homewards is helaas niet het grootse, pakkende einde waar ik op hoopte, maar ik ben allang blij dat Groza heeft laten horen meer in zijn mars te hebben dan op de debuutplaat was getoond. De Duitse groep heeft met The Redemptive End een flinke stap gemaakt in het vinden van zijn eigen geluid. Hoewel invloeden van andere bands te horen blijven, op sommige momenten meer dan op andere, is de uitvoering simpelweg heel goed. Er zit echt een goede afwisseling in de composities. Het is natuurlijk hartstikke stoer om te roepen dat Groza net een Mgła-tributeband is, maar wie serieus naar The Redemptive End heeft geluisterd, weet dat dit collectief dat niveau heeft overstegen. Doe jezelf een plezier en gun ze een nieuwe kans!
Score:
78/100
Label:
AOP Records, 2021
Tracklisting:
1. Sunken In Styx – Part I: Submersion
2. Sunken In Styx – Part II: Descent
3. Elegance Of Irony
4. The Redemptive End
5. Nil
6. Homewards
Line-up:
- P.G. – Instrumenten, vocalen
Links: