Grey Mouse – A Moment Of Weakness

Geschreven door op 17-09-2021 om 18:30.

Grey Mouse is een Russische band uit Moskou die al sinds de jaren ‘90 bestaat maar nooit echt helemaal is doorgebroken. Zo bracht de band pas in 2005 een eerste album uit en een groot succes werd dit niet. ‘De volhouder wint’ zegt het spreekwoord, dus blijft de band gewoon netjes albums uitbrengen. De nieuwste heet A Moment Of Weakness en sprak me direct aan door de omschrijving die het label aan de muziek geeft: depressive-psychedelic grunge/stoner blues. Ofwel weet het label niet wat hij met deze muziek aan moet ofwel is deze band van alle markten thuis. Maakt niet uit welk van de twee het is, het spreekt me aan!

Eerst nog dit.. extra informatie vinden over deze band is niet gemakkelijk. Google denkt namelijk dat je thuis met muizen zit en op Facebook zie ik nu plots overal reclame voor muizenvergif. Dit is het maar beter waard hier…

Na een korte, instrumentale en uiterst aangename intro genaamd Backwater start het album pas echt vanaf het trage en droevige Dark Road. Dit is een uiterst bluesachtig nummer dat inderdaad alle symptomen van een depressie vertoont. Ik kan het nummer wel hebben, maar ik begrijp ergens wel waarom deze band niet lijkt door te breken. De klank is niet echt vol te noemen, sommige instrumenten lopen elkaar in de weg en zanger Mikhail Kudrey kan het niet wegsteken dat Engels niet zijn moedertaal is, en dan druk ik mij nog vriendelijk uit. 

De rest van het album verloopt al even mistroostig en droefgeestig. Better Than Me is opnieuw pure blues, maar dan de Russische versie. Geen whisky en sigaren, maar wodka en pruimtabak. Geen zwarte delta blues, maar witte permafrost. Origineel en charmant is de cello die doorheen de nummers weerklinkt. Het zorgt voor wat kleur in deze droeftoeter van een nummer. Opnieuw, heel slecht is het niet hoor, maar wel vrij rudimentair.

Pas vanaf Rat Race hoor ik aanvankelijk een band die meer brengt dan rustige blues. Dit blijkt echter schijn te zijn want al snel zinkt de zanger weer weg in een moeras van smart en wee. Hierna weerklinkt een nummer dat Survival Song heet en ik maak me vanaf nu geen illusies meer. Er komen weer vijf minuten van verslagenheid en leed aan. “Why do you live?” luidt het refrein weinig verrassend. Opnieuw is het de cello die me positief meevalt. Gelukkig want de rest van dit nummer.. nee meer dan medelijden voor de zanger voel ik niet want naar het einde toe hoop ik dat hij dood valt in plaats van te overleven. Gedaan met die miserie.

Ik kijk even naar de laatste twee nummers van de plaat en zie tot mijn afgrijzen dat deze Here Comes The Storm en The Suicide Song heten. Ik kan wel wat depri-shizzle aan, maar zelf ik moet heel diep gaan nu. Suicide Song is trouwens zo droog als een worst. Ik had me aan een knoert van een depri-deun verwacht, maar dit is toch wel ‘next level shit’. Kudrey behandelt deze afsluiter als een gesproken woord gedicht dat wordt begeleid door een ingetogen cello, semi-afwezige drum en een paar simpele doch terugkerende akkoorden op de gitaar. Hierop richt hij zich tot de arme luisteraar en begint een bevreemdende ervaring..

“Do you have what it takes to leave everything behind?” fluistert hij. “Do you have what it takes to burn the bridges?” daagt hij uit.

Wat gebeurt hier? Ik merk nu pas dat de zanger van deze band een hele plaat lang opbouwde naar dit nummer. Zachtjes aan werd ik klaargemaakt om van een brug te springen. “Will you be prepared for the longest journey ever?” vraagt de zanger me nu.. euh nee. Laat me aub gaan meneer. Ik wil mijn mama..

“Are you not afraid to pull the trigger?” vraagt de zanger mij plotseling en er weerklinkt een geweerschot. De plaat is hierna plots afgelopen. Slik. Naar wat heb ik net zitten luisteren? Kan er iemand eens informeren of alles wel goed gaat met deze mens?

Tja, ik heb op de hele plaat geen grunge, geen psychedelische muziek en geen stoner gehoord. Depressieve blues? Check! Naar de rest is het zoeken. Misschien plakt er nog wat stoner en grunge onderaan die leeggedronken wodkafles. Ik vroeg me aanvankelijk af of het label niet wist hoe hij deze muziek moest omschrijven, of dat deze band misschien van alle markten thuis was. Na bijna veertig minuten doodbloeden weet ik het antwoord: het is een derde optie.. het label loog staalhard om mij naar deze zelfmoordplaat te laten luisteren. Niet cool van Addicted Label. Zo niet cool. En nu denkt Google dat ik met muizen zit ook.

Score:

68/100

Label:

Addicted Label, 2021

Tracklisting:

  1. Backwater
  2. Dark Road
  3. Better Than Me
  4. On The Run
  5. Rat Race
  6. Survival Song
  7. Here Comes The Storm
  8. Suicide Song

Line-up:

  • Mikhail Kudrey – Zang
  • Alex Chunikhin – Gitaar en Basgitaar
  • Kirill Chunikhin – Drum (Dark Road, Rat Race, Survival Song, Here Comes the Storm)
  • Denis Bayukansky – Drum (Better than Me, On The Run, Suicide Song)
  • Uliana Volkova – Cello

Links: