GGGOLDDD – This Shame Should Not Be Mine

Geschreven door op 02-04-2022 om 14:16.

Gelukkig zijn de concertzalen weer open en kunnen we bands weer echt live gaan zien. De afgelopen jaren hebben we het veelal moeten doen met gestreamde optredens en die waren vaak een mager surrogaat. Uitzonderingen daargelaten natuurlijk en de grootste uitzondering was misschien wel de online editie van Roadburn Festival in 2021. Op dit Roadburn Redux werd een totaalconcept neergezet. Videoclips beleefden hun première op het festival (Jonathan Hulten) en er waren vele speciale sets. Zo speelde The Ocean zijn laatste album van voor naar achter. Het meest indrukwekkende optreden op Roadburn Redux kwam voor velen echter van een band van eigen bodem: het dit jaar curerende GGGOLDDD.

Waar Roadburn-baas Walter voor het tot nu toe laatste live Roadburn-festival Thomas Gabriel Fischer opdracht gaf om het Requiem van Celtic Frost af te schrijven vroeg hij nu GGGOLDDD een exclusief werk te brengen. Het verzoek kwam juist op een moment dat zangeres Milena Eva in de luwte van de lockdowns hard tegen haar verleden aanliep: zij is verkracht toen zij 19 was… Deze verschrikkelijke gebeurtenis en gevoelens die zij lang had weggestopt, grepen de breuk in het normale leven aan om zich aan te dienen en niet meer weg te gaan: die schaamte zou niet de hare moeten zijn! Milena zag in het aanbod van Roadburn een mogelijkheid om haar emoties op een creatieve, voor haar natuurlijke manier naar buiten te laten komen. Met GGGOLDDD schreef en bracht zij This Shame Should Not Be Mine.  

Anders dan het eerder genoemde Requiem bleef het niet bij de stilmakende live-uitvoering (toegegeven Celtic Frost had natuurlijk al delen van dat stuk op de plaat gezet). Om het werk een deftige albumuitvoering te geven nam men producer Jaime Gomez Arellano (Ghost, Paradise Lost) in de arm. Een logische keuze want hij voorzag de vorige release van de band (toen nog Gold geheten) van een wel heel sterk geluid. Vol en warm, met ruimte voor elk instrument waarbij het instrument dat de hoofdrol moest hebben deze ook steeds kreeg. Om dat vinkje gelijk maar te zetten: dat kunststukje wordt moeiteloos herhaald op This Shame Should Not Be Mine. Trek die koptelefoon dus gerust uit de kast om alles details goed te horen.

Dat betekent niet dat er sprake is van een status quo in het bandgeluid. GGGOLDDD blijft zich ontwikkelen. Vanaf het eerste nummer valt de voorname(re) rol van elektronica op. Het geeft de band nog meer ruimte om te kleuren met geluid. Hoewel die kleuren vaak donker zijn, lijken de melodieën juist meer de aansluiting te zoeken bij alternatieve pop. Het is een mooie schijnbare tegenstelling die al meteen tot wasdom komt in de tweede track Strawberry Supper. Over zware bassen die je subwoofer stevig aan het werk zetten zingt Milena kwetsbaar en twijfelend. Net als de gedachte aan Portishead zich aandient, slaat de song om in een donderende duisternis waarover Milena haar woede uitspuwt, zodanig vanuit het hart dat je het gevoel krijgt de boosheid te kunnen pakken: “Boys will be boys that’s what everybody says, but it’s you who put me on that ledge!”. Ook in het afsluitende, hoopvolle en krachtige Beat By Beat vinden elektro en melodieën elkaar in een vanzelfsprekend samenzijn, tot de sonische hel los barst.

Want de zorgvuldige opbouw en de gitaarlijnen die de band zo typeren zijn gebleven. Het schrijnende Spring (“Outside flowers claim it’s spring”) is een drukkend elektronisch werk totdat drums, gitaren, bas en masse invallen en hun vernietigende werk doen onder ongemakkelijke gierende boventonen. En zo golft de muziek steeds met de heftig wisselende emoties mee. Ook in Invisible. Verstilde elektro en gitaaruitbarstingen volgen elkaar op, terwijl in de “I try to keep it all a secret”-passage ongemerkt even de meest pakkende melodie van het album wordt neergelegd.

Met uitzondering van On You (vervormde stemmen) is van een al te grote breuk met het verleden geen sprake. Van groei wel. Net als op Would It Kill You To Smile probeert Milena de mogelijkheden van haar stem meer en meer aan te spreken. De ijle hoogten die zij opzoekt in Like Magic zijn daar een sprekend, maar misschien niet ieder aansprekend, voorbeeld van. De rust waarmee de hoge passages in I Won’t Let You Down worden gebracht is echter zonder meer indrukwekkend. Het nummer zelf intrigeert doordat de tekst minder eenduidig lijkt te zijn en daardoor moeilijker te plaatsen in het totaal. Het geeft maar aan dat emoties niet vaak in een rechte lijn gaan.

Meer dan geluid en groei is This Shame Should Not Be Mine het verhaal van Milena zelf. Ondersteund door een muzikale omlijsting die haar de ruimte biedt, verwoordt zij dat op indringende wijze. Bij vlagen is het zo intiem dat het ongemakkelijk wordt. Dat was ook al het geval bij Things I Wish I Never Knew van de vorige plaat dat over een jong overlijden in haar omgeving ging. Daarnaar gevraagd zei Milena toen: ”Ik wil laten zien dat het iets is waar je wellicht mee kan leven en dat je ook een manier kan vinden om ermee om te gaan. Het is ook een nummer waarbij ik, door het steeds opnieuw te zingen, op een gegeven moment ook minder verdrietig wordt of beter gezegd ik denk dat het een nummer zal zijn dat therapeutisch werkt”.

Ook dan is This Shame Should Not Be Mine op geen enkele manier lichte kost. Woede, verdriet, ruimte, rust, hoop en kracht gevangen in muziek. Indrukwekkend…

Score:

87/100

Label:

Artoffact Records, 2022

Tracklisting:

  1. I Wish I Was a Wild Thing with a Simple Heart
  2. Strawberry Supper
  3. Like Magic
  4. Spring
  5. Invisible
  6. I Won’t Let You Down
  7. Notes on How to Trust
  8. This Shame Should Not be Mine
  9. On You
  10. Beat by Beat

Line-up:

  • Danielle Warners – Basgitaar
  • Igor Wouters – Drums
  • Jaka Bolič – Gitaar
  • Milena Eva – Vocalen, elektronica
  • Thomas Sciarone – Gitaar, elektronica
  • Vincent Shore – Gitaar

Links: