Fleshgod Apocalypse – Labyrinth
Nuclear Blast, 2013
Al dagen ben ik intensief aan het luisteren naar de nieuwe Fleshgod Apocalypse, een schijf waar ik de redactie bijna om gesmeekt heb en een indecent proposal voor op tafel smeet. Sinds het album Agony ben ik verknocht aan deze Italianen en hun snoeiharde symfonische death. Toen men mij destijds de track The Violation onder de neus schoof op Youtube heb ik het binnen mijn vriendenkring dan ook mijn missie gemaakt om iedereen kennis te laten maken met de band, tegen wil en dank, door de strot geramd. Nog steeds draait Agony vast mee in mijn speellijsten en als ik een echte oppepper nodig heb krijg ik die daarvan. Nu is dan Labyrinth bijna uit, een nieuw epos van de band die op de nieuwe schijf toch weer een nieuw geluid heeft weten te vinden.
Het grootste verschil met het vorige werk is dat de nadruk deze keer minder ligt op supersnel gitaarwerk en voortrazende gruntklanken onder een nog sneller hamerende drummer. Waar de toetsenpartijen altijd al aanwezig waren en met name de gitaarriffs ondersteunden of voor een degelijke bridge zorgden zijn deze dit maal van een ander soort kaliber, ze domineren nog meer. Vergis je niet, de band heeft niet aan snelheid ingeleverd, integendeel, want de dubbele basdrums en blastbeats gaan nog steeds zo verdomd snel dat ze als een pulserend spanningsveld op je lijf inhakken. Het grote verschil zit hem in de nieuwe manier van componeren die de band zich heeft aangemeten. Een misschien wel nieuwe tak van opera metal in een deathmetaluitvoering. Een gedachte waar ik gedurende de hele schijf niet mee kan breken is dat het klinkt alsof John Williams en zijn complete orkest (componist van Star Wars-soundtracks) de band begeleid heeft. De sound is hierdoor compacter geworden maar zeker niet minder ingewikkeld. De nummers zijn dichtgeplakt met zangkoren, blazers, strijkers en nog steeds het pianospel. De tweede stem van Paolo heeft aan tekst ingeleverd, de vrouwelijke operazang doet meer zijn intrede dan tevoren (check het nummer Warpledge als je de kans hebt). Denk aan het idee van Dimmu Borgir met het honderdkoppig koor en orkest, denk Star Wars en denk aan het geluid van een echte apocalypse, de komst van de hel op aarde (met bombastische spanningsmomenten) en je hebt Labyrinth. Nog steeds ultra zware death metal, supertechnisch en duister, maar met meer grandeur en episch zoals je het niet eerder gehoord hebt.
De nieuwe plaat telt elf tracks die moeiteloos na elkaar te luisteren zijn om vervolgens weer van voor af aan te beginnen. Een plaat waarin je blijft ontdekken en die een onbeschrijflijk goed gevoel geeft als je er in zit. Elk nummer blijft een verbazend spektakel, ik zou ook heel erg teleurgesteld zijn als Fleshgod Apocalypse er op achteruit zou zijn gegaan. Ik heb de laatste tijd vaker geroepen dat bepaalde albums mogelijk een jaarlijstplekje verdienen, maar van deze is het een garantie. Het zou me niet verbazen als hij op nummer één komt te staan, misschien wel wereldwijd. Alle lof voor de band die zich met deze cd ongelooflijk sterk presenteert wederom, is blijven vernieuwen en niets aan bruutheid heeft ingeleverd.
Tracklisting:
- Kingborn
- Minotaur (The Wrath Of Poseidon)
- Elegy
- Towards The Sun
- Warpledge
- Pathfinder
- The Fall Of Asterion
- Prologue ?
- Epilogue ?
- Under Black Sails
- Labyrinth
Line-up:
- Tommaso Riccardi – Vocals, Guitars
- Paolo Rossi – Vocals, Bass
- Cristiano Trionfera – Vocals, Guitars
- Francesco Paoli – Drums, Guitars, Vocals
- Francesco Ferrini – Piano, Orchestra
Links: