Five Finger Deathpunch, de band die je haat of geweldig vindt. Niet dat je beiden tegelijk doet, ofwel bestempel je ze als zwak, ofwel als super. Mijn kennismaking met de band was ten tijde van Vol. 2, die ik eigenlijk nog niet zo slecht vond. Andere collega’s kunnen Five Finger Deathpunch best verdragen, getuige F8. Helaas vond ik de andere albums, los van Vol. 2, niet bijzonder sterk. Het imago, de verhalen en de statements (over mondmaskers bijvoorbeeld) van de bands zijn zaken waar ik liefst zo weinig mogelijk mee te maken wil hebben. Maar kom, een lekkere sound hebben ze blijkbaar wel (gehad), dus een compilatie is het minste wat ik kon doen om ze muzikaal nog een kans te geven.
Veel van de nummers op deze compilatie zullen de fans wel kennen, voor mij was dat niet het geval. Wat me opvalt is het feit dat er een pak mellow, gezapige, emonummers op te vinden zijn, halve ballads zelfs, waarin de band een kwetsbaar karakter toont. Aan de andere kant krijg je een aantal nummers waarin er gezongen wordt over het feit dat ze het gehad hebben met de maatschappij, de wereld die verkeerd in elkaar zit en het feit dat ze nergens thuishoren. Vreemd, want in nog andere nummers hebben ze dan weer zin om zichzelf als rebels, eenzaten, lonely wolfs met een kus mijn kloten attitude en als je het mij vraagt ook vrij als asociale personen voor te stellen die de groei naar volwassenheid, verantwoordelijkheidsgevoel en emotionele ontplooiing in hun deterministische, gepredestineerde, statische zelfbeeld aanzien als een aanval op hun ego/persoonlijkheid.
Ze kunnen dan ook niet omgaan met autoriteit, maar hebben ondertussen wel enorm veel waardering voor de stoere veteranen en het leger tout court, waar discipline en gehoorzaamheid centraal staan. Ja… ok dan maar. En ondertussen maar zingen dat je altijd op je kop laat zitten in relaties en het beu bent dat mensen constant dingen vragen van je, maar dan wel fijntjes laten weten dat je niemand nodig hebt, je nergens thuishoort, je van bij je geboorte anders bent dan de rest en als een Amerikaanse arend je eigen weg gaat… zucht. Ja hoor.
Goed, het mag allemaal, als je wat te bieden hebt. Of niet, want blijkbaar is dat op zich al ruim voldoende. Los van de productie van bepaalde nummers zie ik ook niet meteen de zogenaamde meerwaarde van de nummers in. De meestal refreinen zijn flinterdun, vrij puberaal, bijzonder makkelijk – van het popniveau Pitbull. De perfecte cocktail om te scoren natuurlijk en waarom zou dat in de metalwereld anders zijn? Inderdaad. Ik zal zelfs meer zeggen: vooral in de mainstreammetalwereld is dit een recept voor succes. Hop hop hop, het zomerfestivalpodium op. Kun je ook rappen? Super. Vooral doen.
Lekkere mainstream metalproductie bij de wat steviger nummers (Slipknotminded, zonder de excessen) van stoere mansmensen die mikken op een publiek met onrechtvaardigheidsgevoelens omdat ze vinden dat de wereld hen niet begrijpt (volgens mij is het omgekeerd, maar kom). Ondertussen ook dik in de verf zetten hoe gekwetst ze zich wel niet voelen, om de markt nog meer open te trekken en ondertussen netjes de indruk geven dat southern rock en trailerparkbro’s gewoon vet lief zijn. Goed bezig F F D P! Goed bezig.
Kan ik nu iets anders bespreken?
Label:
Better Noise Music, 2020
Tracklisting:
1 Blue On Black
2 The Tragic Truth
3 Broken World
4 I Refuse
5 The Pride
6 Hard To See
7 When The Seasons Change
8 Cradle To The Grave
9 Sham Pain
10 M.I.N.E. (End This Way)
11 Hell To Pay
12 Never Enough
13 Walk Away
14 Wrong Side Of Heaven (Acoustic)
Bonus Tracks
15 Trouble (Felmax Remix)
16 Wash It All Away (Joe Hahn Remix)
17 Bad Company (The Five Finger Dim Mak Steve Aoki Remix)
Line-up:
Ivan – Keel
Zoltan – Gitaar
Jason – Gitaar
Charlie – Drums
Chris – Bas
Links: