Five Finger Death Punch – F8

Geschreven door op 08-03-2020 om 18:14.

Five Finger Death Punch – ook wel 5FDP geschreven omdat de naam voluit typen een volle seconde langer duurt en de modale internetgebruiker daar geen tijd voor heeft – is een band die verdeelt. Aan de ene zijde heeft de band een legertje fans die hem altijd en overal zal verdedigen. Aan de andere zijde staat een even grote groep haters die spontaan kan beginnen kokhalzen bij het horen van de band’s veel te lange naam.

Laten we hier echter direct duidelijkheid in scheppen: ik ben geen fan van deze band. De enige reden waarom ik deze recensie schrijf, is omdat niemand anders op de redactie hier ook maar een fluit interesse in toonde en ik onderken dat deze band te groot is geworden om gewoon te negeren. De mannen hebben een nieuw album gemaakt en daar dient een recensie over geschreven te worden. Metal- en rockmuziek zijn ruime genres en daar horen nu eenmaal genres bij die je minder liggen. En het kon slechter, in plaats van deze plaat te beluisteren kon ik een afspraak hebben bij de tandarts of diende ik mijn belastingbrief in te vullen. Je ziet, we gaan dit positief benaderen. Beloofd!

Five Finger Death Punch heeft zijn thuisbasis in Las Vegas en werd opgericht in 2005. Van hieruit werkte de band gestaag aan de weg naar de top en zelfs de grootste hater moet toegeven dat ze hierin met verve zijn geslaagd. De band is zelfs op een punt gekomen dat hij op tour gaat met het machtige Megadeth in zijn voorprogramma. Blasfemie volgens sommigen, een onbekend bandje een kans geven volgens anderen. Feit is wel dat Dave Mustaine en David Ellefson bakken respect hebben voor de mannen van Five Finger Death Punch. Ze hebben zwaar moeten zwoegen om te staan waar ze nu staan, net als Megadeth. Uiteindelijk bleek de gemeenschappelijke tour een schot in de roos te zijn. Beide bands kregen de kans om op te treden voor een publiek die hen normaal niet snel aan het werk zou zien. Dit was een kans om nieuwe fans te winnen.

Deze fans kunnen zich alvast verheugen want 5FDP – het typt inderdaad vlotter – heeft nu een nieuw album uit en het beestje kreeg de naam F8 mee. De naam dient uitgesproken te worden als fate, lot in het Nederlands. De jongens houden wel van afkortingen met cijfertjes erin. Ze besparen vast veel tijd.

Het album begint met een leuke intro – eveneens F8 genaamd – die naadloos overgaat in de tweede track van het album: Inside Out. Dit nummer is een echte oorwurm. Het was de eerste single en moet jullie ondertussen reeds bekend zijn. Er was eind vorig jaar geen ontsnappen aan deze song. Het nummer is dan ook vrij toegankelijk en radiovriendelijk. De derde track heet Full Circle en was de tweede single van deze plaat. De song is klassiek 5FDP te noemen. De band verweeft klassieke heavy metal met hardrock en spuit daar vervolgens een overdosis nu-metal in. Ook andere nummers als Bottom Of The Top, Mother May I en Leave It All Behind volgen volledig dit stramien. Bij dit laatste nummer moest ik heel hard aan mijn onschuldige jeugdjaren denken. Tijden waarin ik zonder schaamte naar Methods Of Mayhem luisterde. De manier waarop Ivan Moody het refrein zingt, begeleid door de industrial klinkende gitaren, draagt ontegensprekelijk de stempel van deze fin de siècle nu-metal.

5FDP zou 5FDP niet zijn als er geen ballades op de plaat zouden staan. Die eer gaat deze keer naar Darkness Settles In en Brighter Side Of Grey. Melig en goedkoop, maar het werkt wel. Geheel in de traditie van de typische 80’s glamrockers hoort er gewoon een ballade op deze plaat te staan. Voor mij zijn al die ballades onderling volledig inwisselbaar, maar dit neemt niet weg dat deze goed in elkaar steken. Moody’s stem is krachtig en gevoelig tegelijk en leent zich perfect voor dit soort muziek. Verder is de gitaarsolo die traditioneel het einde van een dergelijke ballade begeleidt altijd voldoende om cynische oude zakken zoals ik weer gelukkig te maken.

Verrassend genoeg krijg je als luisteraar geen tijd om je pamper te vervangen na de eerste ballade, want plots schiet de band This Is War op je af. Dit nummer kon evengoed door Sepultura zijn uitgebracht. Het balanceert op de dunne lijn tussen thrash en groove metal en voegt daar die typische 5FDP-vibe aan toe. Beluister zeker eens dit nummer, ook als 5FDP je normaal epilepsie-aanvallen bezorgt, of misschien net in dat geval, want het zijn zulke nummers die de heersende publieke opinie naar deze band toe kan doen keren. Ook Scar Tissue en de bonussong Making Monsters mogen er eigenlijk wel zijn. Harder dan de modale 5FDP-song, maar toch nog met die typisch sound waarmee de band zo groot is geworden.

Andere nummers op deze schijf deden me ofwel weinig (Living The Dream en To Be Alone) of werkten zwaar op mijn zenuwen. Dit was het geval bij A Little Bit Off. Ik ging positief blijven en ga dit nummer dus niet volledig afbranden, maar Saddam Hoessein martelde naar het schijnt met zulke muziek zijn politieke vijanden.

Het album ligt eigenlijk volledig in de lijn van het vorig werk. Een nieuwe Wrong Side Of Heaven staat er helaas niet op. Inside Out komt nog het meest in de buurt en zal zeer waarschijnlijk uitgroeien tot een Five Finger Death Punch-klassieker. Een publieksfavoriet tijdens optredens zoals Jekyll and Hyde. Ik ben ook aangenaam verrast dat 5FDP – ik ga eens moeten nadenken wat ik met al die gewonnen seconden ga doen – geen enkele cover deed op deze nieuwe plaat. Blue On Black, Mommy Said Knock You Out, Gone Away of Bad Company zijn goede nummers, maar dit is in mijn simpele wereld doodleuk meesurfen op het talent van andere bands want dit zijn allemaal coversongs.

Nee, dit album verraste mij in de positieve zin. Hoewel ik licht tegen mijn zin aan deze recensie begon, begreep ik al snel waarom deze band zo’n aantrekking uitoefent op zijn fans. Nu niet dat ik plots fan ben geworden – spoiler alert: not in this lifetime – maar ik moet toegeven dat deze band geen goedkope muziek fabriceert. Moody is helemaal terug na zijn problemen met de alcoholfles en staat scherper dan ooit tevoren. De man heeft charisma op het podium en een stem om noten mee te kraken. Hij is zonder twijfel de ster van de band. De muziek van de band is echter vaak vrij voorspelbaar en risicoloos. De basgitaar en drums springen er zelden bovenuit en zelfs Jason Hook, die een zeer getalenteerde gitarist is, laat te weinig een scherpe solo of sappige riff horen. Dit terwijl ik zeker weet dat hij het kan. Bij sommige nummers druppelt het er immers alsnog door.

De band kan met bepaalde melige nummers zo op de soundtrack van One Tree Hill of Dawons’s Creek en ze moeten vast al telefoon gekregen hebben van het jaar 2001, want deze wil dolgraag zijn muziek terug. En toch… De band heeft iets wat te weinig bands tegenwoordig hebben: een hoog rock ’n roll-gehalte. Een bende bad boys die op het podium staat met een air van wie maakt me wat. Dit werkt blijkbaar, want de fanbase blijft maar groeien. Deze zal na deze nieuwe plaat alleen maar groter worden. De band leverde met deze F8 zijn beste album ooit af. Je mag me daar op quoten. Five Finger Death Punch wordt een headliner in de toekomst. Wen er maar aan, haters.

Score:

77/100

Label:

Better Noise Music, 2020

Tracklisting:

  1. F8
  2. Inside Out
  3. Living The Dream
  4. A Little Bit Off
  5. Bottom Of The Top
  6. To Be Alone
  7. Mother May I (Tic Toc)
  8. Darkness Settles In
  9. This Is War
  10. Leave It All Behind
  11. Scar Tissue
  12. Brighter Side Of Grey
  13. Making Monsters (Bonus)
  14. Death Punch Therapy (Bonus)

Line-up:

  • Zoltan Bathory – Gitaar
  • Ivan Moody – Zang, piano
  • Jason Hook – Gitaar
  • Chris Kael – Basgitaar
  • Charlie Engen – Drums

Links: