Hoewel steevast betiteld als supergroep, heeft Firespawn de belofte die dat predikaat met zich meebrengt tot op heden nog niet volledig ingelost. Toch is het label niet volledig uit de lucht gegrepen. Zo kan zanger LG Petrov zich erop laten voorstaan dat hij misschien wel de grootste klassieker uit de Zweedse death metal heeft ingebruld: Left Hand Path van Entombed. Zijn bandgenoten in Firespawn zijn echter ook niet voor de spreekwoordelijke poes en hebben naam gemaakt in bands als Unleashed, Necrophobic en thans zelfs in Dimmu Borgir. De twee albums die de illustere leden samen uitbrachten konden echter bezwaarlijk als legendarisch worden aangemerkt. De eerste plaat Shadow Realms kocht ik nog op de dag van de release, maar komt nauwelijks nog de kast uit wegens ‘niet old school Zweeds genoeg’. Om dezelfde reden heb ik het tweede album op een paar Spotify-luisterbeurtjes na zelfs geheel aan me voorbij laten gaan. De vraag bij de derde release is dan ook vooral of de band er nu eindelijk eens uithaalt wat erin zit.
Een eerste luisterbeurt doet me voorzichtig verzuchten dat het weer niet helemaal gelukt is. Maar een volgende keer luisteren leert me al dat ik voorbarig ben geweest. Abominate blijkt namelijk zonder meer het bevestigende antwoord op vorenstaande vraag. De plaat is afwisselender dan zijn voorgangers en kent veel meer fijne details, bijvoorbeeld in de vorm van korte gitaarleads en -piepjes rond en achter de dragende riffs. Het is het resultaat van een ander schrijfproces waarin naast hoofdschrijver Victor Brandt nu ook leadgitarist Fredrik Folkare (tevens Unleashed) en drummer Matte Modin hun steentje bijdragen.
Een andere troef op Abominate zijn de gitaarsolo’s van Fredrik die de nummers van de nodige melodie voorzien. Door de band zelf aangekondigd als diep geworteld in de heavy metal doen de solo’s veeleer denken aan de glorieuze melodieuze thrash zoals die eind jaren ’80 van de vorige eeuw werd gespeeld. Een indruk die overigens door Victor Brandt in het interview dat we met hem hadden (binnenkort te lezen op deze site) werd gedeeld.
De afwisseling brengt wel een probleem met zich, niet zozeer voor de plaat als wel voor deze recensie. Het maakt het namelijk heel verleidelijk om de nummers één voor één met jullie na te lopen. Dat kan uiteraard, maar dan blijft er zo weinig over om zelf te ontdekken. Daarom houd ik het hieronder bij de sterkste en de meest onverwachte tracks.
Opener The Gallows End geeft de plaat een vlotte start met snelle riffjes die ergens leven in het bleke, grijze gebied tussen death en thrash totdat een pakkend, doorstampend ritme met modernere (ik weet het, zo modern is dat nu ook weer niet) Machine Head-piepjes de overhand krijgt. Zie hier de al genoemde afwisseling, maar dan in één nummer.
Death And Damnation draait de boel dan weer om. De track begint slepend, maar blijkt juist een rappe track met fel gitaarwerk te zijn. Uiterst strak en gortdroog drumwerk jaagt de boel stevig op waardoor we soms even aan de derde plaat van Entombed moesten denken, hoewel de zang daar uiteraard ook niet geheel vreemd aan is. Ook dit nummer kent een prachtige solo die met veel melodie, snelheid en gevoel wordt gespeeld.
De titeltrack zelf is een machinaal trage stamper met weer pinch harmonics gelijkende piepjes die ondanks de uitdrukkelijke bewering dat men nooit Meshuggah wil worden, daar toch een klein beetje naar verwijzen. Of anders toch zeker naar Gojira. Dat wil echter niet zeggen dat Firespawn op Abominate als die bands klinkt. Sterker nog: vanaf het begin worden er prachtige leads over de stampriffs gelegd die je bij die andere bands nooit zou tegenkomen. Ook in de zang wordt wat variatie aangebracht door de toevoeging van screams. De ‘gewone’ zang die op het debuut langskwam en waar ik met regelmaat nog gillend en badend in het zweet van wakker schrik, keert gelukkig niet terug.
The Hunter wordt door Victor Brandt zelf als voorbeeld genoemd van een nummer dat je op de vorige platen nooit zou tegenkomen. En daar heeft hij vermoedelijk gelijk in. Het nummer kent weliswaar een lekkere Left Hand Path-leadpartij maar de riffs zijn toch vooral modern en wat springerig. Het is niet op voorhand mijn favoriet van de plaat, maar het refrein met een uiterst lomp gebruld “Theodore Bundy!!” is uiterst effectief.
De rokende puinhopen van het slagveld overziende komen we tot de conclusie dat we Firespawn altijd verkeerd hebben bekeken. Het is niet de supergroep die er maar niet in slaagde een Zweeds Boss HM-2 album te maken, als ware zij (oude) Bloodbath. De band heeft het gewoon nooit geprobeerd! Firespawn wil gewoon tijdloze metal maken met één voet stevig in de death metal en de andere in melodie, afwisseling en her en der een experimentje. En daar is de band op Abominate wat mij betreft heel goed in geslaagd.
Score:
84/100
Label:
Century Media, 2019
Tracklisting:
- The Gallows End
- Death And Damnation
- Abominate
- Heathen Blood
- The Great One
- Cold Void
- The Hunter
- Godlessness
- Blind Kingdom
- The Undertaker
- Black Wings Of The Apocalypse
Line-up:
- LG Petrov – Vocalen
- A. Impaler – Basgitaar
- Victor Brandt – Gitaar
- Fredrik Folkare – Gitaar
- Matte Modin – Drums
Links: