We hebben doorheen de jaren al een behoorlijke Fen-cyclopedie opgebouwd als het aankomt op reviews aangaande de Engelse melodische doom-/blackmetalband die steeds wel wat nieuwe kantjes van zichzelf presenteert. We waren er al bij met The Malediction Fields in 2009, toen de band terecht een zekere woudgeest uitademde op zijn Agalloch‘s. Met Epoch (2011) vertoonde de band wat meer eigen smoelwerk, al vond ik dat persoonlijk één van de mindere platen doorheen de jaren. Dustwalker (2013), maar vooral Winter (2017) haalden me echt binnen, met plots een opbouw en verhaallijn die veel diepgaander waren. Niet dat het je echt zó diep mee wist te voeren, maar het waren zeer aardige platen voor het genre. Beter dan The Dead Light (2019) die ik vergat van een review te voorzien, mogelijk omdat ik er wat teleurgesteld in was. Variatie alom, maar het dobberde maar wat in het rond en na de twee delen van de titeltrack was ik de aandacht al kwijt.
Al om met de deur in huis te vallen: dit is weeral anders en beter dan de vorige plaat. Ik twijfel nog of het te rijmen valt met de kwaliteit van het oude of oudere, maar nieuwkomer Monuments to Absence houdt me ironisch genoeg wel ‘aanwezig’ bij het luisteren ernaar, al zijn er nog steeds fillers aanwezig (onder andere Eschaton’s Gift, naar mijn smaak) en blijven er wat melodieën die gewoon te fel uitgemolken worden. Wracked heeft een fijn thema bij aanvang van het nummer, maar de variaties die de band erop bouwt zijn bij momenten wat lauw en te makkelijk.
Toch voelt pakweg de eerste helft van de plaat, tot en met Truth is Futility, een pak frisser en bijtender aan dan het eerdere werk van Fen. De notenpartijen doen me denken richting bands als 1349 en gelukkig is de basis die een track als opener Scouring Ignorance draagt wel stevig. De band wisselt prima af met de zuivere vocalen, maar het gaat me echt wat te ver om hier te gooien met een stempel van ‘post-rock’. Je kan er net zo goed melodische blackdoom opplakken met hier en daar een atmosferische lijn of wat basdeuntjes die nog wat Alcest-kantjes hebben. Het komt misschien het dichtst in de buurt van die noemer op Truth is Futility, al zit dat sfeertje mooi verwerkt binnen deze atmosferische diepgang. De opener wordt zelfs knap psychedelisch in de tweede helft, mogelijk ook meteen het beste nummer op deze plaat.
Misschien is de titeltrack er eentje die live goed uit de verf zal komen. Hij voelt wat aan als een kluwen aan riffs die best wel donker en dreigend klinken en hier en daar wat atmosferische lichtpunten hebben, maar waar de cleane zang minder impact levert en het geheel net wat te complex van opbouw is om echt een impact te leveren. Op vlak van techniek ben ik dan eerder te vinden voor de complexiteit van Thrall, waar de band een stevig staaltje progressieve black uit de hoed tovert en waar ik de opbouw halverwege ook goed voel. Of To Silence and Abyss we Reach, waar deze zanger ook eens zijn lagere keelklanken laat horen.
Moeilijke optelsom dus, deze zevende plaat van de Engelsen. Op het album staan prachtige momenten, waar de band magistraal de diepte induikt en bouwt aan een verbluffende gelaagdheid. Op andere momenten heb je het echter gehad en heb je zin te skippen naar het volgende nummer, maar goed, dat heb ik ook bij de nieuwere platen van Enslaved. Ik ga af op het gevoel dus.
Score:
72/100
Label:
Prophecy Productions, 2023
Tracklisting:
- Scouring Ignorance
- Monuments to Absence
- Thrall
- To Silence and Abyss we Reach
- Truth is Futility
- Eschaton’s Gift
- Wracked
- All is Lost
Line-up:
- Grungyn – Bas, zang
- The Watcher – Gitaar, zang
- JG – Drums
Links: