Falconer – From A Dying Ember

Geschreven door op 29-06-2020 om 20:15.

Wat vreemd om er als band mee te stoppen en daarna nog een album uit te brengen. Het Zweedse Falconer heeft blijkbaar geen zin in een tour en stopte doodleuk met bestaan. Bovendien stopte het contract bij Metal Blade na deze plaat. We zullen deze nieuwe liedjes dus nooit live mogen aanschouwen. Is dat jammer? Ja.

Falconer had in eerste instantie nooit de bedoeling om live te spelen. De band ging overstag, puur omdat de wereld smeekte om optredens. Voor het gedeelte van de mensheid dat niet bekend is met deze band: er wordt een soort middeleeuwse, folk (power) metal ten gehore gebracht. Strakke riffs, melodieuze baslijnen, doeltreffend drumwerk en fenomenale zang, zonder dat dit alles op al te overdreven wijze overkomt. Falconer bracht sinds 1999 acht albums uit. From A Dying Ember is het negende en waarschijnlijk laatste werk.

Ik gooi er nog even een anekdote in. Ik luisterde vrolijk naar dit album, waarop mijn knuffelbuddy (zo moet je het volgens het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu noemen) zegt: “Wat een vage muziek, het zou zo uit die ene domme film met die losse scenes kunnen komen”. In één zin Monty Python and the Holy Grail én Falconer beledigen… U begrijpt dat er die avond weinig werd geknuffeld.

Maar gelukkig was daar From A Dying Ember dat zichzelf als een liefdevolle deken om de luisteraar heensloeg. Dat is een wat overdreven stelling misschien, maar wat een geslaagd album is het geworden! Kings and Queens begint het album walsend met onoverkomelijk meezinggevaar. Desert Dreams heeft sneller drumwerk en een wat ruigere gitaarinslag. De solo klinkt speels om vervolgens een meezingrefrein te initiëren. Meezingrefrein is het codewoord op From A Dying Ember. Wat een catchy nummers! Ze zijn melodieus, maar toch gelaagd, en elke keer vergezeld van de soms licht theatrale vocalen van Mathias Blad. Met een buitengewoon heldere baritonstem bestrijkt hij tevens de tenorrange, tot af en toe een passage op de kopstem aan toe. De man is als professioneel acteur actief, wat hoorbaar is op Redeem and Repent, alwaar hij in a capella een middeleeuwse boodschapper imiteert. Deze mate van theatraliteit is wat lachwekkend, maar het album focust dan ook veel op de ‘nar’. Sterk komt dat thema naar voren bij (alweer een meezinger) Fool’s Crusade. Het nummer start met slechts een fijnzinnige pianomelodie en de tekst:

See the fool that dances on his grave
To the sound of the burial march
Dance for hunger, dance for the thirst
Quell them both with doom
See the fool prancing into his grave

Het beeld heb je gelijk op je netvlies. Vanonder de roffels in de coupletten, volgen enkele sustains en daarna een volledig uitgewerkte melodie in het refrein. Een sterk opgebouwd nummer, waar je de gitaristen het stokje aan elkaar hoort overdragen. Nogmaals keert de pianomelodie terug met Mathias Blad zijn heldere kopstemuithalen, en jankende bends van de gitaar. Die maken de ontknoping naar het refrein nog een tandje aanweziger. Bland Sump och Dy is een Zweedstalige (met een gekke ‘g’?) song met een leuk walsje. De wat zwaardere vocalen worden door drums, de snarensectie en een heuse sleutelharp ondersteund. Dat instrument wordt ook wel nyckelharpa genoemd. Je hoort het vaak terug in Scandinavische folkmuziek.

Garnets and a Gilded Rose verzorgt een intermezzo met doedelzak en harp, begeleid door een metalgitaar en dikke basgitaar. Precies de goede riffs voor een instrumentaal liedje. Het zelfverzekerde In Regal Attire klinkt koninklijk en feestelijk, en de toegevoegde fluit maakt het sfeertje typisch middeleeuws. Rejoice the Adorned is mogelijk de sterkste ballad die de band ooit heeft geschreven en uitgevoerd. Vocaal weet Mathias Blad van lage baritontonen te variëren tot kopstemuithalen. Het is exact dat gevoel voor dramatiek dat door dit nummer heen sijpelt.

Love is eternal, eternal love never dies.

Dan nog Testify, weer een hit! Het liedje begint uptempo met dubbele kicks en neemt gas terug in het refrein waardoor u wéér moet meezingen. Optimistisch, zelfverzekerd en koninklijk spreekt het liedje van een getuigenis, die ten overstaan van het volk moet worden afgelegd. De ene gitaar speelt de akkoorden, de ander de riffs, in een treffend samenspel. Eerst versneld met gevoel voor stress, en daarna ontladend in de gevonden oplossing in het refrein.

Nee, nog steeds is het niet klaar! Thrust the Dagger Deep is gewoon weer een knaller. Een trage drumfill en een doedelzak begeleiden de vocalen, die bezingen hoe de zanger graag een mes tussen zijn ribben krijgt, wanneer hij stervende is, maar het doodgaan maar niet lukt. Heroïsch met een hintje Manowar is het dit keer. Een hammondorgeltje wordt er tussendoor geweven, alsof het niets kost.

Ik kan nog uren door ratelen over dit album. Bijvoorbeeld hoe Falconer facetten uit zijn hele discografie laat terugkeren op dit album, het toepasselijke artwork, of de waarde van de toevoeging van folkinstrumenten als de doedelzak en de nyckelharpa. Maar u moet zo langzamerhand zelf maar eens luisteren naar dit album. Hand op mijn hart: het beste album van de band. Catchy, melodieus en theatraal met een krachtig samenspel en zelden een verslapping.  Gewoon gekkenwerk dit laatste album van Falconer!

Score:

90/100

Label:

Metal Blade Records, 2020

Tracklisting:

  1. Kings and Queens
  2. Desert Dreams
  3. Redeem and Repent
  4. Bland Sump Och Dy
  5. Fool’s Crusade
  6. Garnets and a Gilded Rose
  7. In Regal Attire
  8. Rejoice the Adorned
  9. Testify
  10. Thrust the Dagger Deep
  11. Rapture

Line-up:

  • Mathias Blad – Vocalen
  • Stefan Weinerhall – Gitaar, keyboards, vocalen
  • Jimmy Hedlund – Gitaar, vocalen
  • Magnus Linhardt – Basgitaar
  • Karsten Larsson – Drums

Links: