Façade: het bedriegelijk overkomen, vaak in een positievere vorm dan de werkelijkheid. Een vorm van bedrog waar een deel van onze lezers vast wel eens mee in aanraking is gekomen, hetzij op werk of in persoonlijke kringen. Maar Façade verwijst natuurlijk ook naar de gevel van een gebouw (vaak aan de voorkant). Vandaag gaan we het hebben over deze gevel…
Nee, natuurlijk niet! Dan is deze redacteur gelijk de laan uit, ha! Nee, we hebben het over de doom/deathmetalformatie uit Dordrecht, die in november het tweede studioalbum uitbrengt, getiteld The Eternal Dance. Met de lovende kritieken over eerder werk en op aanraden van mijn omgeving besloot ik om me eraan te wagen om dit album te recenseren. Challenge accepted? Jazeker, want ik luister maar weinig doom metal.
The Eternal Dance is een conceptalbum over cyclussen en de titel kwam voort uit inspiratie over dat ons leven, onze ideeën en alle dingen die zich om ons heen bevinden slechts kleine wenkingen zijn in een grotere beweging: een oneindige dans, ofwel het universum. Een wenking stopt, maar een nieuwe volgt deze op om zo de dans voort te zetten. Een leven stopt, maar een nieuw leven wordt geboren. Elk nummer op het album representeert een fase in die cyclus, zowel qua tekst als muzikaal.
Voordat we de verschillende fasen gaan ontdekken, wil ik alvast twee zaken aanhalen. Het eerste is de productie: kraakhelder en goed gevuld! Voor een mix afkomstig uit eigen beheer is dat geen geringe prestatie en man, wat draagt dat bij aan de luisterervaring. Het tweede is de atmosfeer op het album. Dit is zodanig consistent aanwezig dat de luisteraar volledig opgaat in de sfeer en gecaptiveerd raakt door de verschillende elementen. Tijd voor de eerste fase: Unmade.
Gedurende de fasen voorbijkomen gaat de intensiteit langzaam maar zeker iets omlaag, maar komt de atmosfeer en ook wat melancholie steeds wat meer naar voren. Met nummers van gemiddeld tien minuten is het vaak lastig om van het begin tot het einde de aandacht vast te houden, maar juist door die subtiele wijzigingen en de vlekkeloze overgangen wordt het tegendeel bereikt.
Een haast drone-achtig patroon komt aan bod in het stampende Ego. Diepe, zware, gitaar-en basakkoorden rammen door de speakers heen, de zang klinkt duister en gekweld en warempel, er vindt zelfs een mini blastbeat plaats! Goed luisteren, je ontdekt hem vanzelf. Eén van de meest pakkende gitaarriffs op het album tref ik aan bij de start van Death. Lange, haast resonerende gitaarakkoorden (op een manier gespeeld zoals Devin Townsend dat zou doen) starten het nummer en de basgitaar valt tegelijk met de drums in. Met een prachtig, warm geluid draagt dit het geheel naar een moment van relaxatie en melancholie. Hier heb ik een favoriet te pakken!
De hekkensluiter heeft ook iets unieks: dit nummer representeert de cyclus van dood en hergeboorte en bevat een gesproken woord van Zen-filosoof Alan Watts, die hier zijn gedachten over de dood uitspreekt. De instrumenten zijn het halve nummer zeer minimalistisch, maar zodra de speech is afgelopen, knalt het geheel er in één keer in. Dat is een binnenkomer.
Wow, ik sta nog steeds perplex van wat ik nu heb gehoord. Ik ben normaal van de snelle, brute muziek met een bak energie, maar wat de mannen van Façade hier presteren met The Eternal Dance had ik in geen eeuwen gedacht: ik ga volledig op in deze doom en ben helemaal om! Zodanig dat ik op vrijdagavond 29 november niets anders kan dan naar de releaseshow van dit album te gaan, in de Popcentrale te Dordrecht. Mannen, jullie hebben hier een dijk van een album te pakken en als dit de weg naar meer bekendheid niet opent, dan ben ik Gekke Henkie!
Score:
86/100
Label:
Eigen beheer, 2019
Tracklisting:
- Unmade
- Mask
- Ego
- Death
- Moksha
Line-up:
- Ben de Graaff – Zang
- Berend Klein Haneveld – Gitaar
- Conrad Stroebel – Gitaar
- Chris Harmsen – Gitaar
- Pim van Dijk – Basgitaar
- Korijn van Golen – Drums
Links: