Faal – Desolate Grief

Geschreven door op 29-12-2018 om 17:31.

Nu het jaar ten einde is en ik mij verlies in het samenstellen van mijn Jaarlijst, slaat de schrik mij om het hart. Het vanuit Breda opererende Faal is namelijk geheid vertegenwoordigd met Desolate Grief, maar het album heeft nog helemaal geen review gekregen! Uitgekomen eind januari draait deze plaat dus al bijna een jaar rondjes op mijn afspeelapparatuur zonder dat het de beoordeling heeft gekregen die het verdient. Want Faal staat synoniem aan kwaliteit, dat bewezen debuutplaat Abhorrence-Salvation (90 punten!) en The Clouds Are Burning (91 punten!) in 2008 en 2012 wel. Met dergelijke scores is het knielen om vergiffenis dat Faal niet heeft gekregen waar het al maanden recht op heeft: een gedegen review.

Nu de kusjes op de kontjes zijn gegeven is het tijd om over te gaan naar de muziek. Het instrumentale Intro zet gelijk de toon: we gaan afdwalen in de zwartgallige wereld van deze Brabanders waar elk verwarmend zonnestraaltje het direct aflegt tegen het zwarte en de kilte van de funeral doom en death die de luisteraar volledig weet te omsluiten. De muziek van Faal is als een bos in december, zo aan het einde van de middag. Het daglicht sterft weg, de nacht neemt het langzaam maar zeker over en zorgt automatisch voor een afscheiding met de rest van de wereld. Alsof er niets anders is dan jij, het bospad en de wetenschap dat het alleen maar donkerder wordt bij het wegtikken van iedere seconde.

Wat moet ik in Satansnaam zeggen over de vier meesterwerken die verder op dit album staan? Het zijn muzikale pareltjes waarin alles dat Faal zo groots maakt, voorbij komt. Het gaat van tergend langzaam, naar lekker snel en weer terug naar gekmakend traag. En altijd is daar die donkerbruine grunt van William die het geheel richting geeft en je meeneemt op een adembenemend avontuur. Voor de duidelijkheid: ik ben een man en ik weet dat William er ook één is, maar het is bijna om geil van te worden van wat hij vocaal in zijn mars heeft. Eigenlijk zou deze man een uitkering van de overheid moeten krijgen om ervoor te zorgen dat hij zich louter met het onderhouden van zijn stem kan bezighouden en om dat iets vaker vast te leggen op plaat. Want drie platen in tien jaar is hartverscheurend weinig.

Als ik dan toch helemaal bakvis-die-verliefd-is-op-een-boyband ga: zonder goede band geen zanger en dus louter complimenten voor de muzikanten achter William de Grote, met het heerlijk subtiele keyboardspel van Cátia Uiterwijk Winkel-André Almeida (Bam! Een naam die klinkt als een klok) als misschien wel de grootste aandachtstrekker, al komen er hier en daar ook heerlijke gitaarstukken voorbij.

Wat moet ik hier nog meer over vertellen? Desolate Grief klopt van begin tot eind. Faal haalt op diens derde een ongekend hoog niveau. Er is werkelijk helemaal niets dat deze plaat nog beter had kunnen maken dan het meesterwerk dat het nu is. Het kost me dus ook geen enkele moeite me aan te sluiten bij de stijgende lijn in de beoordeling van Faal-platen. De enige reden waarom dit niet nóg meer punten scoort is om te voorkomen dat we bij de vierde plaat over de honderd heengaan.

Score:

95/100

Label:

Ván Records, 2018

Tracklisting:

  1. Intro
  2. Grief
  3. No Silence
  4. Evoking Emotions
  5. The Horizon

Line-up:

  • William – Vocalen
  • Pascal – Gitaar
  • Gerben van der Aa – Gitaar
  • Vic van der Steen – Bas
  • Remco Verhees – Drums
  • Cátia Uiterwijk Winkel-André Almeida – Keyboard

Links: