Ephel Duath – Pain Necessary To Know
(Earache, 2005)
Met het eind van het jaar 2005 alweer in zicht, is de tijd van de jaarlijstjes weer aangebroken. Normaal gesproken heb ik altijd grote moeite om een release te kiezen die de hoogste positie in mijn lijstje in mag nemen, maar gelukkig is Ephel Duath er dit keer om elke twijfel daaromtrent weg te nemen. Want Pain Necessary To Know laat dit jaar wat mij betreft elke andere release in de schaduw staan.
De evolutie van de band is opmerkelijk. Van de symfonische extreme metal op de Opera demo vergelijkbaar met Limbonic Art en Emperor switchte de band naar een wat experimentele vorm van black metal op Phormula, die gekenmerkt werd door electronische beats en een nogal chaotische instrumentale wisselwerking. De band was duidelijk nog zoekende naar een eigen stijl, die op de daarop volgende release The Painter’s Palette, daterend uit 2003, duidelijk beter gevonden werd. De cd stond bol van allerhande plezierige, jazzige trompetsoli, woeste evenals melodieuze gitaarpartijen en een combinatie van cleane zang en krijsen, waarmee de band met succes een brug tussen jazz en metal trachtte te slaan, zonder daarbij het belang van een goed doordachte compositie uit het oog te verliezen.
Ondertussen zijn we twee jaar verder en draait nu Pain Necessary To Know zijn vele rondjes in mijn cd-speler. En het is een juweel van een plaat geworden. De band lijkt een perfecte mix te hebben gevonden tussen alle bruikbare elementen van de voorgaande cd’s. De trompet en cleane vocalen die op The Painter’s Palette nog zo prominent aanwezig waren hebben het veld geruimd. Enkel de agressieve, tussen schreeuw en krijs zwevende vocalen voorzien de muziek op deze cd nog van tekstuele ondersteuning. Maar dat blijkt in dit geval geen verkeerde keus te zijn geweest, gelet op het resulterende eindproduct. Het geheel is ontzettend divers en complex en helt over het algemeen meer over naar de jazz kant, maar dan een harde versie daarvan. Tijdens de eerste paar luisterbeurten lijkt de plaat misschien nogal chaotisch en structuurloos, maar als je wat vaker en aandachtiger de muziek tot je laat komen, blijkt dat er toch geen enkele noot op de verkeerde plaats zit en dat er wel degelijk tot in detail is nagedacht over de opbouw en het geluid van de nummers. De drummer is bijvoorbeeld bepaald geen metal-drummer, waarschijnlijk wist de band hoe beperkend dat zou zijn geweest voor deze muziek en in plaats daarvan is geopteerd voor veel afwisselender jazzy drumpartijen, die de muziek duidelijk naar een hoger plan tillen dan een metaldrummer had kunnen doen. Het is dus niet alleen de ongelooflijke diversiteit die deze plaat zo speciaal maken, maar ook de manier waarop alle muzikale ideeën tot leven worden gewekt worden.
Er zijn maar weinig bands die twee muzikale stijlen op overtuigende manier met elkaar weten te verweven, en Ephel Duath is daar op Pain Necessary To Know glansrijk in geslaagd. Voor de metal-puristen zal deze plaat misschien te experimenteel zijn, maar liefhebbers van geniale jazz-metal moeten deze cd onmiddelijk gaan aanschaffen. Ik heb in elk geval de nummer één van mijn jaarlijstje gevonden.
Tracklist:
- New Disorder
- Vector, Third Movement
- Pleonasm
- Few Stars, No Refrain And A Cigarette
- Crystalline Whirl
- I killed Rebecca
- Vector
- Vector, Second Movement
- Imploding
Line-up:
- Luciano Lorusso George – Zang
- Fabio Fecchio – Basgitaar
- Davide Tiso – Gitaar
- Andrea Rabuini – Live drums
Links: