Embassy of Silence – Verisimilitude
Inverse Records, 2015
In 2007 werd het Finse Embassy of Silence opgericht nadat zangeres Ines Lukkanen een gastbijdrage had geleverd aan Tero Kalliomäki’s band Saattue. Van het een kwam het ander waarna in 2008 de EP Pristine werd uitgebracht. Vanaf dat moment vond de uiteindelijke vorming van de huidige bezetting plaats waarmee vervolgens in 2009 het eerste volledige album Euphorialight werd gepresenteerd. In 2012 verscheen het tot nu toe meest recente Antler Velvet. Nu is daar de derde langspeler: Verisimilitude.
Een bekend Engels spreekwoord leert ons iets over boeken die je niet moet beoordelen op basis van de buitenkant. Dat gaat natuurlijk niet alleen op voor boeken, ook voor muziek dient men te waken voor oordeelsvorming op basis van de albumhoes en/of de bandfoto’s. Die wijsheid moet je even tot je genomen hebben als je iets wilt gaan roepen over het nieuwe album van het Embassy of Silence. De bandfoto’s die bij het promotiemateriaal gevoegd waren geven in ieder geval blijk van een vrolijk en gemêleerd gezelschap.
De mooie cover die Verisimilitude begeleidt zou een indruk kunnen wekken van een zwartgallig donker gothic-album. De enige elementen die overblijven van een verwachtingspatroon op basis van de hoes en de bandfoto’s zijn het gemêleerde en een beetje gothic.
Van al die verwachtingen lijkt in de eerste 15 seconden al niets meer overeind te kunnen blijven staan. Verisimilitude schiet uitermate poppy uit de starblokken. Ik schrok me echt een hoedje! Misschien had een jongste bediende op het bureau van de platenmaatschappij een bizar gevoel voor humor en voor de gein wat plastic pubermeisjesmuziek zitten te plakken en knippen? Gelukkig blijkt al snel dat we hier toch wel degelijk met een Zware Metalen-waardig product te maken hebben. Het pop-gehalte van dit nummer blijft verder wel aanwezig in het refrein, maar er wordt al snel een stevige basis onder geschoven.
Het gothic-element komt voor het eerst op in het tweede nummer Thimble. Een beetje Leave ’s Eyes. Het daaropvolgende nummer wordt de gothic-lijn doorgetrokken maar dan wel op een redelijk luchtige manier. Het nummer Flamer gaat bij mij de geschiedenisboeken in als het eerste album in mijn collectie waarin (volgens mij) castagnetten te horen zijn. Die kunnen we nu dus ook gelijk afvinken. In principe kun je het gothic-element op meerdere momenten op het album wel herkennen maar het wordt nergens donker of overdreven fantasy-achtig. Hang me High neigt een beetje naar Amorphis. Het nummer Moths kent weer een soort van western-shuffeltje waarmee het kleurenpalet van het album weer wat breder getrokken wordt. Hier echter geen zware kost en verhalen over kastelen, draken of specifieke Scandinavische folkore maar open luchtige nummers met regelmatig aanstekelijke en melodievolle structuren.
Een van de meest opmerkelijkste nummers die ik de laatste tijd gehoord heb is het afsluitende Dear Mr. Steele. Dit nummer is een soort van open brief aan Peter Steele. Iemand in de band is blijkbaar een behoorlijke Type O Negative-liefhebber. Niet dat dit direct zwaar in de muziek doorklinkt maar de waardering voor deze band, of in ieder geval voor Peter Steele, is onmiskenbaar. Indrukwekkend nummer.
Embassy of Silence heeft met Verisimilitude een toegankelijk album afgeleverd, zonder dat we dit nu gelijk als commercieel moeten afserveren. Dit is voor zowel gothic-fanaten als liefhebbers van melodische metal goed te verteren. De onderlinge nummers zijn al na enkele luisterbeurten individueel herkenbaar maar ook na meerdere keren blijven er leuke aspecten tevoorschijn komen waardoor het album blijft boeien. Valt er niets te klagen dan? Jawel hoor! Het album is wat aan de korte kant, maar dat kun je ook gelijk weer als een compliment uitleggen.
Tracklisting:
- Shame, Spin & Click
- Thimble
- Absurdoscope
- Flamer
- Moths
- Hang Me High
- Of Matters Dark and Grey
- Dear Mr. Steele
Line-up:
- Ines Lukkanen – Vocals
- Tero Kalliomäki – Gitaar
- Jarno Suodenjoki – Gitaar
- Samu Lahtinen – Bas
- Make Lievonen – Drums
Links: