Een metalplaat van Eluveitie, dat is best wel een tijdje geleden. Nadat Glanzmann de helft van de band wist te vervangen in 2016, kregen we nog het vervolg op het eerste Pantheon en daar waren de meningen duidelijk over verdeeld. De plaat staat nog geregeld op en roept zo’n mooie folkloresfeer op, maar toch werd het tijd dat deze Zwitserse band nog eens wat steviger materiaal op de planken bracht. We kregen al een voorsmaakje met de titeltrack en Ambiramus en meteen was duidelijk dat er toch wel wat verschillen zouden zijn. Met meer dan een uur aan materiaal heeft de band er ook duidelijk werk van gemaakt.
In elk geval is Ategnatos de meest gepolijste plaat ooit geworden van Eluveitie, zoveel is zeker. Dat hoeft op zich niet verkeerd te zijn en past zelfs bij de nieuwe vocale en instrumentale insteek van de band. Ongetwijfeld dacht Chrigel dat als de band dan toch nieuw zou zijn, de master dit keer ook eens door handen mocht van een vakman als Tony Lindgren, die ook de laatste van Dimmu Borgir en Orphaned Land voor zijn rekening nam. Het is te horen aan dit gladde geheel.
Inhoudelijk is het geheel wel herkenbaar, maar toch zijn de stijlen duidelijk uiteenlopender dan we gewend zijn. Kenmerkend is uiteraard de folkharmonie die afgewisseld wordt met stevigere melodic deathmetalpartijen die op nummers als A Cry In The Wilderness, Deathwalker of Threefold Death gericht zijn op het leggen van stevige Zweedse grooves. Op deze plaat klinkt het bij momenten best wel commercieel bruut en steriel, gemikt op gevoelloze agressie. Op het merendeel van de tracks is er echter een mooie symbiose van het catchy folkverhaal met de brute kracht van de instrumenten en valt de steriele input wat minder op. Ategnatus is eigenlijk een meteen een knappe opener waar je hoort hoe enorm nagedacht over de gelaagdheid en de overgangen. Minder robuust en een pak eleganter dan op al het voorgaande werk, met een knappe balans tussen zoete Keltische deuntjes en versnellingen die misschien wat cliche aanvoelen, maar wel binnen het verhaal passen.
Op haast alle nummers is de vocale partij van Fabienne prachtig gevonden. Nog steeds is het wennen, want het is heel anders dan de stijl van Anna. Toch komt het erg mooi naar voren op een track als Black Water Dawn, waarbij de folkversnelling middenin het lied ook een van de betere momenten op deze langspeler vormt. The Raven Hill is dan weer net een lied dat wat te fel in de wat-zullen-we-drinken-stijl ligt en me daarom net wat minder doet dan de andere nummers. Ongetwijfeld eentje die live weer zijn weg zal vinden, maar persoonlijk vind ik deze te makkelijk voor deze plaat.
Dan is het jolijtig-gehalte van Ambiramus van een beter niveau. Mooie, helder getokkelde gitaarpartijen die, vergezeld van de zanglijn van Fabienne, opbouwen en losgelaten worden in een verstevigd refrein dat zal blijven hangen. Niet de hoogvlieger van de plaat, maar wel eentje van de nummers die zal blijven hangen en aldus weer een paar jaar live zal meegaan. Geef mij dan maar Mine Is The Fury, waar opnieuw wat vuur in de drums wordt gestoken en verdraaid stevige deathmetalgrooves verweven worden met het atmosferische folkgedeelte. Het kan zeker nog steviger, met een track als Worship, waar echt wel gebeukt wordt op bepaalde stukken, maar ook diepgang bereikt wordt naarmate het nummer vordert. Slumber trekt het tempo weer wat naar beneden en sleept zich lekker voort met opnieuw een refrein dat bij menig luisteraar zal blijven hangen.
Mooi hoe tot slot een cyclisch element gecreëerd wordt op lyriek vlak en de tekst van de intro opnieuw weerklinkt op het stevige Rebirth en Eclipse. Net als op Black Water Dawn duikt ook op Rebirth er halfweg een gitaarsolo op die erg vreemd klinkt bij Eluveitie en wel wat wrang blijft aanvoelen, maar los daarvan zit ook deze track erg sterk in mekaar. Een speciale vermelding blijft natuurlijk weggelegd voor het ons reeds bekende Breathe dat door Fabienne erg mooi is ingezongen en met de versterkte gitaarpartijen haast wat Evanescence begint aan te voelen.
Misschien een vergelijking die te ver gaat, want naast de lieftallige folkzijde en popperige stem van Fabienne, pronkt Eluveitie met een plaat die bij momenten verdraaid stevig is, maar uiteraard ook weer heel wat hitjes heeft. Niet van het niveau Slania (of Vên) maar zulke vergelijkingen gaan gewoon niet meer op bij het huidige repertoire van deze Zwitsers. Dit is gewoon een erg degelijke en stevige release geworden van Eluveitie. Een Zwitserse kaas met maar weinig gaten.
Score:
82/100
Label:
Nuclear Blast, 2019
Tracklisting:
- Ategnatus
- Ancus
- Deathwalker
- Black Water Dawn
- A Cry In The Wilderness
- The Raven Hill
- The Silvern Glow
- Ambiramus
- Mine Is The Fury
- The Slumber
- Worship
- Trinoxtion
- Threefold Death
- Breathe
- Rebirth
- Eclipse
Line-up:
- Chrigel Glanzmann – Vocals, Akoestische gitaar, Doedelzak, Bodhran, Gaita, Harp, Fluiten, Mandoline
- Kay Brem – Basgitaar
- Rafael Salzmann – Gitaar
- Nicole Ansperger – Viool, Achtergrondzang
- Matteo Sisti – Doedelzak, Mandoline, Fluiten
- Alain Ackermann – Drums, Percussie
- Jonas Wolf – Gitaar
- Michalina Malisz – Draailier
- Fabienne Erni – Zang, Keltische harp, Mandoline
Links: